Μια μέρα πριν ανακοινωθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή με απόφαση του πρωθυπουργού, οι μάσκες στα σχολεία θα είναι δωρεάν για μαθητές και εκπαιδευτικούς, στα Social Media η ατμόσφαιρα ήταν πολεμική.
Η πίεση για το λογικό, δηλαδή για παροχή μάσκας δωρεάν αυξανόταν, ωστόσο οι φυλές των υποστηρικτών κάθε θέσης της κυβέρνησης, όσο λανθασμένη και αν μοιάζει, δεν είχαν προφανώς ενημερωθεί ότι το Μαξίμου θα τους “άδειαζε” την επόμενη μέρα.
Οι φυλές αυτές είχαν από όλα τα καλά. Από γελωτοποιούς της εξουσίας και κομματικούς εγκάθετους, μέχρι πληρωμένα τρολ και από κόλακες υπουργών, μέχρι ελιτιστές, που είτε αδιαφορούν για την καθημερινότητα των φτωχών, είτε διασκεδάζουν και απολαμβάνουν τα βάσανα των άλλων.
Αυτά μέχρι την Παρασκευή, όταν όλα άλλαξαν με τη γνωστή απόφαση. Δεν γνωρίζουμε ποιος συμβούλεψε τον πρωθυπουργό, ίσως ο κ. Θεοδωρικάκος που έχοντας εμπειρία στο να βλέπει τις τάσεις στην κοινωνία, κατάλαβε το τσουνάμι αντιδράσεων για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αλλά και το παράθυρο που άνοιγε η μη χορήγηση δωρεάν μάσκας, για τους γνωστούς “ψεκασμένους”, που στα ρεπό της μάχης κατά των τσιπ του Μπιλ Γκέιτς, πρόλαβαν να κάνουν “διαδικτυακό κίνημα”.
Ξέρουμε όμως με σιγουριά ποια δεν τον συμβούλεψε. Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως.
Διότι την ώρα που ανακοίνωνε ο κ. Θεοδωρικάκος την δωρεάν χρήση μάσκας για όλους στα σχολεία, η κα Κεραμέως έλεγε τα εξής σε τηλεοπτική εκπομπή:
“Η μάσκα είναι ένα προσωπικό αντικείμενο που θωρακίζει τον καθένα από μας. Είναι ευθύνη του καθενός να προμηθεύσει το παιδί του με μία υφασμάτινη μάσκα η οποία μπορεί να πλένεταi”.
Αρκετοί αναλυτές εύστοχα παρατήρησαν ότι μια υπουργός που παρουσιάζεται τόσο ανενημέρωτη για μια κυβερνητική επιλογή σε τόσο κρίσιμο ζήτημα, που αφορά στον τομέα της, θα έπρεπε την άλλη μέρα να έχει φύγει από τη θέση της. Η επισήμανση είναι ασφαλώς σωστή, ωστόσο δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η κα Κεραμέως δεν είχε την ευθιξία να παραιτηθεί.
Εδώ και μήνες έχει προκαλέσει αντιδράσεις για τις αποφάσεις της, αντιδράσεις που κορυφώνονται από τον εμμονικό τρόπο που χειρίζεται και τα προβλήματα που προέκυψαν στην εκπαίδευση από τον κορονοϊό.
Έφερε και ψήφισε ένα ΙΧ νομοσχέδιο, με τους πάντες απέναντι εκτός από συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα. Παρά το ότι παρουσιάζεται σαν υπέρμαχος της τεχνοκρατίας και της σοβαρότητας εφάρμοσε τηλεκπαίδευση για γέλια και για κλάμματα, δεν υπήρξε πρόνοια προστασίας των προσωπικών δεδομένων μαθητών και εκπαιδευτικών και το κυριότερο από όλα: ενώ υπήρχε χρόνος κατάρτισης σχεδίου, δυο βδομάδες πριν ανοίξουν τα σχολεία είμαστε στο βλέποντας και κάνοντας.
Ανακοινώσεις μέρα με τη μέρα, διαψεύσεις, μπρος – πίσω ανάλογα με τις αντιδράσεις την ώρα που τα κρούσματα αυξάνονται και οι ειδικοί προειδοποιούν ότι τα σχολεία πρέπει να είναι έτοιμα για όλα τα ενδεχόμενα.
Το μόνο που είχε σχεδιάσει η κα Κεραμέως καλά, ήταν η ημερομηνία 7 Σεπτεμβρίου, στην οποία αναφέρεται συνέχεια. Είναι η μόνη της σταθερά. Ποιοι την υπαγόρευσαν άραγε, ώστε να μετατραπεί σε μια απόφαση άνευ όρων (που έτσι όπως πάμε και αυτή θα αλλάξει, αν εισακουστούν οι ειδικοί);
Το χειρότερο όμως από όλα, είναι ότι η κα Κεραμέως θα έπρεπε μετά το “άδειασμα” να παραιτηθεί ή να αποπεμφθεί γιατί σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα δεν έδειξε συμπόνοια και εν συναίσθηση.
Μίλησε για “ατομική ευθύνη” όταν ρωτήθηκε για το κόστος, της μάσκας ως μέλος μιας ελίτ, που στην καλύτερη δεν κατανοεί τις δυσκολίες της μέσης ελληνικής οικογένειας και στη χειρότερη θεωρεί τον φτωχό υπεύθυνο για το “έγκλημα” του να είναι φτωχός.
Σε μια τόσο κρίσιμη μάχη, η δυνατότητα ευελιξίας, η κατάρτιση σχεδίου, αλλά και η ευαισθησία απέναντι στα αμέτρητα ανθρώπινα ζητήματα που προκύπτουν, πρέπει να είναι τα εκ των ων ουκ άνευ για όποιον ασκεί εξουσία.
Η κα Κεραμέως, δεν έχει καμία γείωση με την κοινωνία, αλλά αυτό δεν είναι έκπληξη για μια υπουργό, που απλώς δημιουργεί μια πίστα απογείωσης ιδιωτικών συμφερόντων με κάθε της απόφαση.
Το ζήτημα είναι ποια είναι τα προσόντα της και γιατί θεωρείται τόσο σημαντική ώστε ο έχων το μαχαίρι και το καρπούζι, ο πρωθυπουργός, να την κρατάει στη θέση της.
Διότι εδώ και ένα χρόνο, τα υποτιθέμενα προσόντα μιας υπουργού που παρουσιάζεται ως παιδί της τεχνοκρατίας και της οργάνωσης δεν τα έχουμε δει. Εκτός αν το κύριο προσόν, είναι η καλή της σχέση με την ηγεσία, την οποία φροντίζει να διαφημίζει και η ίδια.
Σε τηλεοπτική εκπομπή μάλιστα είχε κάποτε πει ότι ο μεγάλος της γιος όταν ήταν μωρό, “η πρώτη λέξη που είπε ήταν μπαμπά, η δεύτερη μαμά και η τρίτη Κυριάκος”.
Αν με τέτοιες ιστορίες η κα Κεραμέως καταφέρνει να μένει στο απυρόβλητο, τότε εδώ ταιριάζει κάτι που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου για μια άλλη απρόσμενη ανέλιξη στην πολιτική:
“Καλά τα κατάφερε με μια κιθαρίτσα”.