Γιώργος Χατζηδημητρίου
«δημοκρατία»
Συνεργάτης του εκλιπόντος πατρός της Ντόρας και τώρα σε θέση-κλειδί από τον Κυριάκο
Ένας αγόγγυστος αχθοφόρος των επιδιώξεων της οικογένειας Μητσοτάκη. Έτσι πολιτογραφείται από την αρχή της σταδιοδρομίας του στα στέκια του αθηναϊκού κέντρου ο Θοδωρής Σκυλακάκης.
Η αναβάθμισή του σε αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών νοστίμισε ίσως τον πιο άχρωμο και ανεξήγητο ανασχηματισμό όλων των εποχών που πολλοί -και εντός της Ν.Δ…- έσπευσαν να ερμηνεύσουν ως ένδειξη πρωθυπουργικής αδυναμίας να μετατοπιστούν τα όρια ισχύος στο εσωκομματικό παιχνίδι και να απονευρωθούν παραδοσιακά πολιτικά τζάκια και βαρονίες.
Από τη νέα θέση του ο πρώην θησαυροφύλακας του κράτους θα είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο έχει αποκτήσει σχεδόν μεταφυσικές διαστάσεις στην τρέχουσα πολιτική μυθολογία, και θα λογοδοτεί απευθείας και αποκλειστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ώστε, όπως λέγεται, να ελεγχθεί έως και στο τελευταίο σεντ η ροή του χρήματος στη χώρα.
Στο πλευρό του θα βρίσκεται ένας προνομιακός κύκλος ανθρώπων του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος χωρίς ενοχλητικές υποχρεώσεις δημόσιας λογοδοσίας. Πρόκειται για τους Άκη Σκέρτσο, υφυπουργό Συντονισμού του Κυβερνητικού Έργου, Δημήτρη Σκάλκο, γενικό γραμματέα Δημοσίων Επενδύσεων, Αλέξη Πατέλη, προϊστάμενο του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού, και τον Μιχάλη Αργυρού, πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων.
Η ομάδα αυτή θα εξειδικεύσει τις προτάσεις του Κύπριου νομπελίστα οικονομολόγου Πισσαρίδη, ενός θεωρητικού του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού με γνωστές απόψεις για την αξία της εργασίας και τη σημασία του ιδιωτικού πυλώνα στο ασφαλιστικό σύστημα. Τι θα κάνουν στο μεταξύ οι υπουργοί; Θα νομοθετούν πειθήνια και μηχανικά τις υποδείξεις αυτής της κλειστής οικονομικής σέχτας για το ποιες επιχειρήσεις θα καρπωθούν ζεστό χρήμα…
Ακολουθώντας μια επικοινωνιακά θορυβώδη αριθμητική η κυβέρνηση και τα φίλα προσκείμενα μέσα (που δεν είναι και λίγα…) κάνουν λόγο για… 70 δισ. ευρώ που πρόκειται να πέσουν στην άνυδρη οικονομία καλλιεργώντας ανέμελα την ολωσδιόλου ανεδαφική προσδοκία ότι το τραπέζι έχει στρωθεί και ότι την επόμενη επταετία θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Η πραγματικότητα είναι περισσότερο πεζή.
Από το Ταμείο Ανάκαμψης η Ελλάδα δικαιούται να λάβει 19,5 δισ. επιχορηγήσεις και 12,5 δισ. με δανεισμό, στον οποίο ειδικά δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφύγει, ενώ έως το 2027 της αναλογούν περί τα 20 δισ. ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ. Εστω κι έτσι, μιλάμε για μεγάλη ευκαιρία ώστε να αλλάξει το παραγωγικό πρότυπο, αλλά τίποτε μέχρι στιγμής δεν πείθει ότι η κυβέρνηση διαθέτει κάποιο συνεκτικό σχέδιο. Η κυρίαρχη εντύπωση είναι ότι όλα στήνονται στην παρασιτική λογική τού «δώσε κι εμένα, μπάρμπα» και ενώ τα χρήματα αυτά δεν είναι καν εξασφαλισμένα. Επιπλέον, η Ελλάδα, που υστερεί δραματικά στην απορρόφηση κοινοτικών πόρων και βρίσκεται στην ατιμωτική θέση του ουραγού, θα πρέπει να πείσει τους σχολαστικούς ευρωπαϊκούς μηχανισμούς ότι διαθέτει ένα αποδεκτό πλαίσιο για την αξιοποίησή τους καθώς και ξεκάθαρες επενδυτικές προτεραιότητες.
Προς το παρόν, όπως προβλέπουν στα πολιτικά και οικονομικά στέκια, το μόνο που εγγυάται η παρουσία του Θ. Σκυλακάκη στο τιμόνι αυτής της κλειστής ομάδας είναι ότι το χρήμα θα διοχετευθεί σε προνομιακές επιχειρηματικές οικογένειες με τα αντίστοιχα πολιτικά οφέλη για το Μαξίμου.
Ο νέος και παντοδύναμος αναπληρωτής υπουργός, που ανδρώθηκε στο πολιτικό θερμοκήπιο της οικογένειας Μητσοτάκη, μπορεί να τηρεί επιμελώς χαμηλούς τόνους στον δημόσιο βίο του, όμως οι σταθερά (νεο)φιλελεύθερες απόψεις του δεν κρύβονται… Επίλεκτο μέλος των μνημονιακών δυνάμεων του τόπου, διαγράφηκε κάποια στιγμή από τη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά επειδή διαφωνούσε με τις θεατρικές, όπως αποδείχθηκαν, αντιμνημονιακές υπερβολές του. Στην πολιτική του περιπλάνηση, μάλιστα, έφτασε κάποτε, στις Ευρωεκλογές του 2014, να συνεργαστεί ανεπιτυχώς με τον Θάνο Τζήμερο, έναν κατεξοχήν αντιπρόσωπο του κυνικού νεοφιλελευθερισμού στη χώρα.
Γεννημένος το 1959 στην Αθήνα, είναι εγγονός του στρατιωτικού Θεόδωρου Σκυλακάκη, στενού φίλου του Σοφοκλή Βενιζέλου. Το 1989 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντάμειψε την αφοσίωσή του και τον έφερε στο προσκήνιο. Διατέλεσε σύμβουλος του πρωθυπουργού Τζανή Τζαννετάκη το 1989 και σύμβουλος του υπουργού Άμυνας από το 1989 έως το 1990. Από το 1990 έως το 1993 βρέθηκε στον κύκλο των συμβούλων και λογογράφων του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως προϊστάμενος του Γραφείου Σχεδιασμού και Επικοινωνίας του πρωθυπουργικού γραφείου.
Ανέλαβε την ευθύνη της διαφημιστικής εκστρατείας της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, καθώς και του πολιτικού σχεδιασμού της Επιτροπής Εκλογών από κοινού με τους Κωστή Χατζηδάκη και Δημήτρη Κατσούδα στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 και του 1990, και ήταν στο τιμόνι του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος στις εκλογές του 1993.
Το 1999, μετά την απομάκρυνσή του από τη Ν.Δ., τον βρίσκουμε στους ακραιφνώς φιλελεύθερους Ταύρους του Στέφανου Μάνου, ο οποίος του παραχώρησε αργότερα, το 2012 και ενώ ήταν ευρωβουλευτής, διαγραμμένος και πάλι από τη Ν.Δ., την ηγεσία του κόμματος Δράση.
Νωρίτερα, το 2010, είχε συνυπογράψει την ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Συμμαχίας υπό την Ντόρα Μπακογιάννη, μετά την ήττα της στις εσωκομματικές εκλογές.
Στις δημοτικές εκλογές του 2002 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με την Ντόρα Μπακογιάννη και επί της δημαρχίας της ήταν υπεύθυνος για τα οικονομικά του δήμου. Την περίοδο 2003-2004 ορίστηκε και υπεύθυνος για την προετοιμασία του Δήμου Αθηναίων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη διάρκεια των οποίων είχε οριστεί αναπληρωτής διοικητής Πόλεως. Στο πλευρό της κυρίας Μπακογιάννη βρέθηκε και κατά τη θητεία της στο υπουργείο Εξωτερικών. Συνοπτικά, η μόνιμη θητεία στον βιότοπο της οικογένειας Μητσοτάκη και οι ιδέες του νεοφιλελευθερισμού είναι οι πυλώνες στους οποίους έχει βγάλει τα πολιτικά του ένσημα.
Εκδηλώνοντας πάντοτε μέριμνα για τους ανθρώπους που υπηρετούν πιστά την οικογένεια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αντάμειψε με το νευραλγικότερο πόστο αυτής της ήδη κουρασμένης κυβέρνησης.
Πηγή:«δημοκρατία»