Το 1960, ο αμερικανός επιστήμονας Χάρι Χάρλοου απέδειξε ότι οι μαϊμούδες μπορούσαν να μάθουν να τιμωρούν η μία την άλλη, ακόμη και για «αδικήματα» που οι ίδιες δεν αντιλαμβάνονταν ως τέτοια.
Οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από τις μαϊμούδες στο πείραμα. Με μεγάλη ευκολία αναπτύσσουν ένστικτα και αυτοματισμούς, που τους οδηγούν στο να τιμωρούν ή να απαιτούν τιμωρία χωρίς να υπάρχει λογική σ’ αυτή την απαίτησή τους.
Η γνωστή ιστορία με το «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» δεν είναι ένδειξη της κακίας των ανθρώπων αλλά των αυτοματισμών που δημιουργούνται μέσα στην κοινωνία.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι το όπλο του συστήματος με στόχο την «ανοησία της αγέλης». Αποτρέπει το βλέμμα και τη σκέψη από το πρόβλημα και δημιουργεί τεχνητούς εχθρούς. Είναι πάντα συνοδοιπόρος του ρατσισμού.
Μειονότητες, αδύναμες κοινωνικά ομάδες και πρόσφυγες γίνονται συχνά ο εχθρός της κοινωνίας μέσα από τη μιντιακή δαιμονοποίηση τους.
Φταίνε οι ξένοι που παίρνουν τις δουλειές, οι πρόσφυγες που επιβουλεύονται το έθνος, οι διαφορετικοί για την κατάντια της χώρας, οι εκπαιδευτικοί που απεργούν, οι δημόσιοι υπάλληλοι για τη χρεοκοπία της χώρας.
Αυθαίρετα στερεότυπα γίνονται τηλεοπτικές βεβαιότητες και στη συνέχεια κοινωνική πραγματικότητα.