Είμαι και γω, δε λέω, αλλά είναι και οι μέρες. Δεν παλεύομαι και ‘γω, δε λέω, αλλά έχουν και οι μέρες, τον απάλευτο έχουν.
Η αρχή έγινε αιώνες πριν, εμένα όμως, έτσι βαριά βαριά, μου ‘σκασε τη Μ. Τρίτη και με πάει τρένο έως τα σήμερα. Ολα ξεκίνησαν καθώς, την ώρα που εμούσκευα τον ερέβινθο (λόγω της ημέρας), αναρωτήθηκα τι έγινε εκείνη την Τρίτη που σήμερα γιορτάζουμε ως Μεγάλη. Τότε λέει δέκα παρθένες ήταν καλεσμένες σε γαμήλιο δείπνο, αλλά μόνο «πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμαι» και είχαν πάρει αρκετό λάδι για τα λυχνάρια τους, ενώ «πέντε ήσαν μωραί», οπότε τα λυχνάρια τους έσβησαν και δεν έγιναν δεκτές στο δείπνο.
Στην εικονογραφία μάλιστα της Εκκλησίας, οι «μωραί» από τις «φρόνιμες» ξεχωρίζουν και από τα ρούχα (οι δεύτερες φορούν λευκά, οι πρώτες πολύχρωμα) κι έχουν κι ένα παραπέτασμα ανάμεσά τους του στιλ «Ως εδώ! Παραπέρα δεν!». Την ίδια μέρα έχουμε και την άλλη παραβολή, των ταλάντων, που μας διδάσκει, λέει, «να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και ν’ αυξάνουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα», για να είμαστε πιο αποδοτικοί εργάτες φαντάζομαι.
Ενεκα που αργεί να μουσκέψει το ρεβίθι, είχα ώρα να σκεφτώ: Καλά, αυτές οι «φρόνιμες» χάθηκε να δώσουν λίγο λάδι και στις άλλες; Τόση ήταν η φρονιμάδα τους που έφτανε μοναχά για την πάρτη τους; Ασε που, απ’ όσο ξέρω, οι ανύπαντρες (παρθένες κιόλας!) έχουν ξεχωριστό τραπέζι στους γάμους γιατί γι’ αυτό πάνε οι περισσότεροι, μπας και βρουν ταίρι, μιας και δάνειο παίρνεις μετά πιο εύκολα και απ’ όλα. Φάουλ και η ενδυμασία, γιατί, επίσης ως γνωστόν, λευκά φοράει μόνο η νύφη και κανένας άλλος… Οσο για τα «τάλαντα», πιο νεοφιλελεύθερη παραβολή πεθαίνεις! Αν μάλιστα βάλεις και τις δύο ιστορίες μαζί, ποια η τελική «διδαχή»; Πως έτσι και ξεχαστείς και δεν εργαστείς για το λυχναρολαδό σου, πας καλιά σου. Ολες οι πόρτες θα ‘ν’ κλείστες, κι εσύ θα ‘σαι απ’ όξω.
Μ. Τρίτη κηδέψαμε και τον Περικλή. Που γραμμένα τα ‘χε τα τάλαντα, μη σου πω και τα χαρίσματα, κι ας τα ‘χε με τις οκάδες. Διαφωνούσαμε με τον Περικλή. Και κάθε φορά του το ‘λεγα: «Κάλλιο να διαφωνώ με τον Κοροβέση, παρά με οποιονδήποτε άλλο!». Και γελάγαμε. Γιατί γέλαγε ο Περικλής και το πείραγμα το σήκωνε και με το παραπάνω.
Εξαιτίας του θυμήθηκα και την Αλίκη. Αντάρτισσα ήταν με τα όλα της. Πανέμορφη και πανέξυπνη. Η Κατοχή τη βρήκε με πτυχίο Νομικής παρακαλώ. Και στο βουνό πήγε και το ‘χαν να το λένε στη Θεσσαλονίκη σαν γύρισε με την απελευθέρωση πάνω στ’ άλογό της. Ολοι την ήθελαν. Μα πιότερο απ’ όλους, οι γερμανοτσολιάδες. Γιατί συνέχεια τους ξέφευγε. Τη βρήκαν τελικά και την εκτέλεσαν.
Εξαιτίας του θυμήθηκα και τη Στάσα. Αγέρωχο κορίτσι, όμορφο, σπουδαγμένο, ανεξάρτητο. Από τη Μυτιλήνη. Το ’50 τη βασάνιζαν σ’ ένα αστυνομικό τμήμα στην Ομόνοια κοντά -αν υπήρχε η Μπουμπουλίνας, αυτό θα ‘ταν. Και η ανιψιά της η Ζήνα, άλλο ανταρτοπαίδι -μωρό παιδί τότε, 80 ετών σήμερα- θυμάται που της πήγαινε φακές. «Την έβλεπα να τη κατεβάζουν, ημιλιπόθυμη με τα εσώρουχα, και ντρεπόμουν που είχα μόνο φακές μαζί μου» μου λέει έως σήμερα η Ζηνούλα -μωρό παιδί τότε, 80 ετών σήμερα.
«Αν δεν είχαμε μπει εμείς μπροστά την εποχή των μνημονίων, να μας βρίζουν οι “Αγανακτισμένοι”, να μας λένε “γερμανοτσολιάδες” και άλλες τέτοιες μπούρδες, αν δεν ήμασταν εμείς τότε, τώρα θα κλαίγαμε όλοι μαζί συλλογικά! Εμείς σας σώσαμε, που κρατηθήκαμε όρθιοι, παρά τις βρισιές! Ας ανάψουμε κι ένα κεράκι σε όσους στηρίξαμε τα μνημόνια, γιατί εμείς σας σώσαμε».
Περίεργη εντύπωση περί «συλλογικότητας», περί «σωτηρίας» και περί «δικαίωσης» έχετε κ. Αδωνή μας, που θέλετε και κερί να σας ανάψουμε μεγαλοβδομαδιάτικο. Αλλά, βλέπεις, το ‘χουν καβατζάρει το λυχναρόλαδό τους και τα τάλαντα μαζί αυτός και οι φίλοι του.
…Περιττό να πω πως με τούτα και με τ’ άλλα, μου παπάριασε το ρεβίθι.