Ποιος είναι ο αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη; Στηρίζεται σε κάποια ομάδα διπλωματών και τεχνοκρατών ή χαράσσει εξωτερική πολιτική σαν να φτιάχνει την προσωπική του ατζέντα νυκτερινής εξόδου; Το ερώτημα δεν είναι δημοσιογραφικό με προδιάθεση αντιπολιτευτική, αλλά θα τεθεί πολύ σύντομα ως ιστορικό ερώτημα. Ποιος είναι πίσω από όσα κάνει ο Μητσοτάκης στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της διπλωματίας;
Ας αφήσουμε όσα ζήσαμε με την επίσκεψη στον Λευκό Οίκο και τον διασυρμό του ίδιου του πρωθυπουργού που μετατράπηκε αυτοβούλως σε τασάκι στο Οβάλ γραφείο. Η αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική που έχει υιοθετηθεί σε σχέση με τη διάσκεψη για τη Λιβύη είναι καταστροφική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο απέτυχε να παραβρεθεί στη διάσκεψη που γίνεται στο Βερολίνο, όπου θα παραβρεθούν ακόμη και χώρες χωρίς σύνορα ή διαφορές με τη Λιβύη, αλλά συνεχίζει να εκτίθεται χωρίς εμφανή στρατηγική για το θέμα. Οι κινήσεις του περισσότερο μοιάζουν με όσα περιγράφει το παιδικό τραγουδάκι για το κοριτσάκι που δεν το παίζουν οι φιλενάδες της, παρά για πολιτικές αποφάσεις με ειρμό και λογική.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απείλησε το βράδυ της Πέμπτης με βέτο, αν προχωρήσει η παράνομη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης. Δηλαδή αφού απέτυχε να εκθέσει διεθνώς την παράνομη συμφωνία, αφού απέτυχε ακόμη και να παραβρεθεί στο Βερολίνο, θυμήθηκε το βέτο. Η απειλή του βέτο είναι λειτουργική όταν σε καθιστά παίκτη και όχι όταν με αυτή παριστάνεις τον θυμωμένο και εξαπατημένο. Η χρήση της απειλής έπρεπε να γίνει προκειμένου να κληθεί η χώρα στο Βερολίνο. Είναι κάτι που έκανε όπως αποκάλυψε ο Νίκος Κοτζιάς, για να κληθεί η χώρα στην προηγούμενη διάσκεψη στο Παλέρμο.
Ο Μητσοτάκης δεν το έκανε, δεν χάραξε εξωτερική πολιτική (όπως δεν χάραξε καμιά πολιτική για το προσφυγικό) και τώρα παριστάνει τον κακομαθημένο και παρατημένο που δεν τον παίζουν οι φιλενάδες του.
Στην διπλωματία, ένα μέτρο που μπορεί να σε καταστήσει καθοριστικό παίκτη, αν γίνει άκαιρα μπορεί να σε μετατρέψει σε παρία και γραφικό. Και η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Την απουσία της από τις συναντήσεις στις οποίες θα παρθούν αποφάσεις προσπαθεί να την ισοσκελίσει με συναντήσεις με τον στρατηγό Χαφτάρ. Είναι ένας ακόμη παραλογισμός. Η Αθήνα , όπως και η Ε.Ε και ο ΟΗΕ, έχουν αναγνωρίσει ως επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης όχι τον Χαφτάρ αλλά την κυβέρνηση της Τρίπολης. Ο στρατηγός Χαφτάρ ωστόσο είναι αυτός που προωθεί ως τώρα τις ελληνικές θέσεις. Πλήθος χωρών, ανάμεσά τους και κυρίως η Γαλλία, ενισχύουν κρυφά τον Χαφτάρ , παρότι έχουν αναγνωρίσει ως κυβέρνηση τον αντίπαλό του. Στέλνουν ακόμη και πυραύλους στο στρατηγό. Άλλο τι κάνουν όμως σε επίπεδο μυστικής δράσης και διπλωματίας και άλλο τι κάνουν επισήμως. Ο Μητσοτάκης όχι μόνο μπερδεύει τα δύο πεδία, αλλά χρησιμοποιεί (πάλι ) επικοινωνιακά, πράγματα που δεν θα έπρεπε, για να καλύψει το έλλειμμά του και να ικανοποιήσει ένα επιπόλαιο ακροατήριο. Αυτή τη στιγμή τα δάχτυλα όλα δείχνουν την Ελλάδα, όχι ως χώρα με καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, αλλά ως τη χώρα που την ώρα που παίρνονται αποφάσεις αδυνατεί να είναι παρούσα και φωτογραφίζεται με τους Χαφτάρ.
Για να δώσω ένα ιστορικό και οικείο παράδειγμα, η Ελλάδα επί δεκαετίες βοηθούσε τους Κούρδους του Οτσαλάν, αλλά δεν πήγαινε ο πρωθυπουργός της χώρας να τον συναντήσει. Πήγαιναν κάποιοι απόστρατοι αξιωματικοί, το πολύ πολύ και βουλευτές. Ο Μητσοτάκης αφού απέτυχε και στο πεδίο της διπλωματίας και σε αυτό της μυστικής διπλωματίας, επέλεξε πάλι τη φωτογράφιση, αυτή τη φορά με το Χαφτάρ. Από φωτογραφίες αναμφίβολα πάει καλά.