Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος
Δύσκολες μέρες περνάει η Ευρώπη. Για φαντάσου, οι κάτοικοί της πεινάνε (ποιοι; Οι Ευρωπαίοι!), δεν μπορούν να επιβιώσουν, βγαίνουν στους δρόμους και τα σπάνε. Και πώς αντιδρά ο δυτικός [κρατικός] πολιτισμός; Με άκρατη, αχαλίνωτη βία.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας είναι αποφασισμένες, αδίστακτες, πανέτοιμες να προστατεύσουν το κατεστημένο. Θυμήθηκαν οι πολίτες της ότι εκτός από τα δικαιώματα των χελωνών ή των σκαντζόχοιρων, υπάρχει και το απόλυτο, θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να επιβιώνουν [να ζουν αξιοπρεπώς -πώς ακούγεται αυτό;].
Και, αφού θυμήθηκαν κάτι τέτοιο, άρχισαν να αναρωτιούνται για τη μακρόχρονη υπακοή τους σε κυβερνήσεις που δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Ισως και να είδαν πόσο μοναστικοί και πειθαρχημένοι ήσαν έως τώρα· ο κυρίαρχος προτεσταντισμός δεν επιτρέπει στους υπηκόους να είναι πολίτες, ηλιοψημένοι, ελεύθεροι (αυτά ήσαν του Νότου κουσούρια).
Ισως αντελήφθησαν ότι δεν ήσαν και τόσο πολίτες αλλά πληκτικές, αποκαρδιωτικές καρικατούρες πολίτη, ψωροϋπερήφανοι δυτικοπρεπείς (δυτικοτραφείς), ίσως ψυχανεμίστηκαν ότι δεν λούζονται από το φως της Μεσογείου, αλλά από το ψυχρό ευρωπαϊκό (είπαμε: προτεσταντικό) φως των εξελιγμένων κρατών τους. Δεν αρκεί να ζουν σε πολιτισμένα κράτη, εφόσον πεινάνε.
Δεν τους προσφέρουν πολλά η τεχνολογία και η πολιτισμική [διαφωτισμού ένεκεν] αίγλη. Κάτι συμβαίνει εδώ, υποτονθορύζουν οι Γάλλοι και μαζί τους κι άλλοι λαοί [Βέλγοι, λ.χ., Ιταλοί, Γερμανοί ακόμη].
Εχει ενδιαφέρον πώς θα αντιδράσουν τα πολιτικά κόμματα, βλέποντας την κοινωνία να εξεγείρεται, τα ακροδεξιά κόμματα να ενισχύουν εντυπωσιακά την επιρροή τους και τις κυβερνήσεις τους (φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, κεντροδεξιές κ.λπ.) να εμφανίζονται ανίκανες να συνομιλήσουν με τις κοινωνίες.
Οχι μόνο είναι ανίκανες για διάλογο και επαφή, αλλά επιδίδονται και σε ανηλεή επίθεση εναντίον τους. Αλλά για ποια κόμματα μιλάμε; Υπάρχει τάχα κάποιο ευρωπαϊκό κόμμα με εναλλακτική [υπέρ των κοινωνιών] πρόταση; Κατάντια της Ευρώπης και κατάντια της πολιτικής. Αν δυσφορούν οι [«άκριτοι»] ευρωπαϊστές, δεν τους φταίει κανένας παρά η μονομερής τους προσέγγιση των εννοιών κυριαρχία και εθνικότητα.
Τίποτε άλλο η Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά μια θεωρητική πομφόλυξ; Οπωσδήποτε ό,τι συμβαίνει εντός της, την περίοδο των προσφύγων και εντεύθεν, συντείνει σε θετική απάντηση-διαπίστωση. Και, βέβαια, ο Θεός βοηθός, έτσι κι αρχίσει η αποδιάρθρωσή της [και η εξάπλωση της πείνας, αυτού του «θηρίου»]. Εδώ που τα λέμε δεν φαίνεται να της ξινίζει καμιάς ευρωπαϊκής κυβέρνησης μια τέτοια αποδιάρθρωση· αντιθέτως, οι εθνικισμοί αναζωπυρώνονται σε πείσμα του εμπορίου, του πολιτισμού, των δικαιωμάτων.
Η Ευρώπη έχει εξαμερικανιστεί [όποιος είναι φτωχός, είναι απλώς μαλάκας και λοιπά].
Αίμα πολύ να μη χυθεί -αυτό.