Ο Θάνος Δημάδης κάποια στιγμή έκλεισε το λογαριασμό του στο Twitter. Και θεώρησε προφανώς ότι, έτσι, κατάφερε να σβήσει και το παρελθόν του, τουλάχιστον για την κοινότητα των social media, που τον ενδιαφέρει.
Ανάμεσα σ’ αυτά που άφησε πίσω του, βέβαια, κλείνοντας τον λογαριασμό του, υπάρχει και μια λεπτομέρεια, που έχει ιδιαίτερη σημασία. Ότι αυτός ο κύριος το 2009 ήταν μετακλητός στον υπουργό Αρη Σπηλιωτόπουλο! Κάτι που αποδεικνύει η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, χωρίς προθεσμία διαγραφής. Για πάντα θα υπάρχει να το υπενθυμίζει!
Και γιατί έχει αυτό σημασία; Απαντώ αμέσως. Εχει σημασία…
– Όχι απλά γιατί αποδεικνύει το μέγεθος της υποκρισίας του (θυμίζω ότι έχει κάνει πάνω από 40 αναρτήσεις στα social media «καταλογίζοντάς» μου ότι υπήρξα μετακλητός στον υπουργό Νίκο Παππά).
– Όχι απλά γιατί αποδεικνύει το μέγεθος της αφέλειάς του (ποντάροντας στο ότι κανείς ποτέ δεν θα ψάξει στα παλιά ΦΕΚ).
– Όχι απλά γιατί αποδεικνύει το μέγεθος του θράσους του (πιάστηκε στα πράσα ψευδόμενος και πλήρως ανακόλουθος, αλλά επέμεινε να αντιμιλά με ύφος στους επικριτές του).
– Αλλά γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ αποδεικνύει πώς γαλουχήθηκε μια νέα γενιά 35άρηδων δημοσιογράφων ή καλύτερα αυτών που θέλουν να αυτοαποκαλούνται «δημοσιογράφοι», επικαλούμενοι διαρκώς τις πανάκριβες σπουδές τους. Κάτι σαν τον Δημάδη, δηλαδή…
Γαλουχήθηκαν, λοιπόν, με υποκρισία, με αφέλεια και με θράσος! Έμαθαν ότι σημασία έχει μόνον ο τίτλος της στιγμής και όχι η αλήθεια. Διδάχθηκαν ότι η επικοινωνία επικρατεί κατά κράτος της ουσίας. Όχι από τους δασκάλους τους, αλλά από την πραγματικότητα μέσα στην οποία μεγάλωσαν. Και έτσι ενεργούν, κρύβοντας και παραποιώντας την αλήθεια, λέγοντας ψέματα δημόσια, λαϊκίζοντας και συκοφαντώντας. Μπορούν να κάνουν τα πάντα για λίγους ακόμα ακόλουθους στο Twitter. Αυτός είναι ο αυτοσκοπός τους.
Ωστόσο -δυστυχώς για όλους αυτούς- η αλήθεια είναι πιο εμμονική από εκείνους και ξέρει να παίρνει την εκδίκησή της. Ετσι και τώρα, το Documento δημοσίευσε το ΦΕΚ του διορισμού Δημάδη ως μετακλητού υπαλλήλου στον υπουργό Αρη Σπηλιωτόπουλο… και, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άλλη μία φούσκα-Δημάδη έσκασε, προκαλώντας αυτόματα λογικές ερωτήσεις:
– Πώς εξηγείται να βρίζει τους μετακλητούς κάποιος που ήταν μετακλητός;
– Πώς εξηγείται να βρίζει το μετακλητηλίκι κάποιος που το υπηρέτησε (το μετακλητηλίκι);
– Τι έχει να απαντήσει στους ακολούθους του, που είχαν συντονιστεί με τη λογική του;
– Πώς εξηγείται τόσο πολύ θράσος; Πώς;
Ο Θάνος Δημάδης, με όλες τις αποκαλύψεις για τη δράση του και τις σκληρές και οδυνηρές αυτοδιαψεύσεις του, δεν είναι απλά μια αστεία περίπτωση. Πολύ φοβάμαι ότι είναι ο εκπρόσωπος μιας γενιάς που γαλουχήθηκε με λάθος ιδεώδη και κάποια στιγμή θα πρέπει να το συνειδητοποιήσει και να αλλάξει τακτική, πριν είναι πολύ αργά. Υπό αυτή την έννοια, η περίπτωση Δημάδη μπορεί να είναι και διδακτική.