Πριν από τρεις μήνες, το Ποτάμι χαιρέτιζε τη Συμφωνία των Πρεσπών και κορυφαία στελέχη του δεσμεύονταν ότι θα την ψηφίσουν, θεωρώντας την, αν όχι την καλύτερη λύση, τουλάχιστον μία βιώσιμη λύση.
Οσον αφορά τη συμφωνία, δεν άλλαξε κάτι• αυτό που φαίνεται να αλλάζει είναι η στάση του Ποταμιού, που δείχνει να φλερτάρει γερά πλέον με την αξιωματική αντιπολίτευση, εν όψει και των εκλογών του 2019. Αυτό βέβαια δεν είναι μυστικό, ούτε προέκυψε χθες. Τη συμπόρευση με τη Ν.Δ. την επιθυμούν και το έχουν εκφράσει με πολλούς τρόπους στελέχη του Ποταμιού, θεωρώντας την ως τη μοναδική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλες συμφωνίες απαιτούν γερό στομάχι, είτε για να τις εγκρίνεις είτε για να τις απορρίψεις. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την προεκλογική αγωνία ορισμένων που βρίσκονται ανάμεσα στις συμπληγάδες των δημοσκοπήσεων, τότε το φορτίο που θα κληθούν να σηκώσουν ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερο από τις δυνατότητές τους.
Το Ποτάμι, από τότε που κύλησε στην πολιτική ζωή του τόπου, διατυμπάνιζε τη διαφορετικότητά του, που σε αρκετά σημεία έμοιαζε να εκπορεύεται από μια απολιτική θέαση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση τόνιζε πως δεν είχε καμία σχέση με το παλαιό κομματικό σύστημα, ούτε με τη Ν.Δ. αλλά ούτε και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το αφήγημα λειτούργησε για ένα διάστημα, αλλά στη συνέχεια έχασε την όποια πρωτοτυπία του, κυρίως επειδή κάποια στελέχη του βιάστηκαν να συμπορευτούν με τις αξίες και τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο σκληρή μορφή του. Αυτές που οδήγησαν μια ολόκληρη ήπειρο, την Ευρώπη, να αντιπαλεύει αυτή τη στιγμή με τα φαντάσματα του παρελθόντος, αυτά της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού. Αν τις πιστεύουν ή όχι δεν έχει σημασία.
Σε αυτό το ζήτημα, η στάση των Ανεξάρτητων Ελλήνων φαίνεται πως ήταν πιο τίμια από την αρχή, με δεδομένο το γεγονός ότι εκφράστηκαν αρνητικά και δεν άλλαξαν στη συνέχεια.
Τελικά, όπως φαίνεται από τις εξελίξεις, μερικές φορές η αναζήτηση της πολιτικής επιβίωσης με κάθε κόστος μπορεί να θολώσει τις όποιες ιδεολογικές καταβολές. Ακόμα και τις «απολιτίκ».