Σε εποχές πρωτοφανούς πόλωσης, διχαστικής ρητορικής, αντιπαράθεσης αφηγημάτων και ενίσχυσης του διπολισμού -ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις με άθροισμα ακόμα και άνω του 60%- , δύο μικρά κόμματα, τα οποία σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης καταγράφονται με ποσοστά πιθανής εκλογικής συντριβής, είναι πολύ πιθανό να επικαθορίσουν με τη στάση τους σχετικά με τη Συνθήκη των Πρεσπών ολόκληρη της πολιτική γεωγραφία των επόμενων ετών.
Παράδοξο και εντυπωσιακό συνάμα. Κι’ όμως, η απαξία της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών για το Ποτάμι και τους ΑΝ.ΕΛ, δεν εμποδίζει τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Πάνο Καμμένο -από διαφορετικές αφετηρίες και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- να έχουν μετατραπεί σε ρυθμιστές των εξελίξεων.
Θα παραμείνει συνεπής στις αρχές του ο επικεφαλής του Ποταμιού και θα ψηφίσει υπέρ της κύρωσης της συμφωνίας για το ονοματολογικό ή θα θέσει όρους (μη υλοποιήσιμους) από τον Αλέξη Τσίπρα καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη έως και απίθανη την επίτευξη πλειοψηφίας 151 βουλευτών;
Θα ρίξει την κυβέρνηση ο αρχηγός των Αν.ΕΛ και κυβερνητικός εταίρος; Θα θέσει τον όρο της άμεσης προκήρυξης εκλογών, όπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος του κόμματος Π. Σγουρίδης, και θα συναινέσουν ακόμα και σε μια πρόταση δυσπιστίας της Ν.Δ;
Είναι αλήθεια πως οι πρόσφατες αναφορές του Ζόραν Ζάεφ -στην εναγώνια προσπάθειά του να εξσφαλίσει 81 ψήφους για την τελική ψήφιση των συνταγματικών αλλαγών στη Βουλή της ΠΓΔΜ- σε “μακεδονική” μειονότητα και γλώσσα, και παρά τις διορθωτικές δηλώσεις που ακολούθησαν, έχουν τροποποιήσει τα δεδομένα.
Όσοι αναζητούσαν αφορμές και προσχήματα τα βρήκαν. Μπορεί ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ να κατηγορείται “επί εσχάτη προδοσία” επειδή, όπως ισχυρίζεται το εθνικιστικό VMRO-DPMNE, “ξεπουλάει” τους “Αιγαιάτες Μακεδόνες” με την “επαίσχυντη” συμφωνία, στην Ελλάδα, όμως, η αντιστροφή του ίδιου επιχειρήματος δίνει τροφή για ένα νέο γύρο διχαστικής αντιπαράθεσης.
Έτσι, Ποτάμι και ΑΝ.ΕΛ αποκτούν πολιτική υπόσταση και αξία στο (προ)εκλογικό χρηματιστήριο την ώρα που δημοσκοπικά εξαφανίζονται. Και τα δύο κόμματα μπαίνουν στο στόχαστρο της Ν.Δ και γίνονται βασικοί πυλώνες της επιχείρησης πολιτικής αποσταθεροποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά κόμματα διεισδύουν, έστω και με τα μικρά δημοσκοπικά ποσοστά τους, στο δυνητικό εκλογικό ακροατήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για το επιτελείο της οδού Πειραιώς θα ήταν καλύτερο ή να μην υπάρχουν (ΑΝ.ΕΛ), ή να προσχωρήσουν προεκλογικά (Ποτάμι).
Μπορεί ο Σταύρος Θεοδωράκης να απαντά με χιούμορ μέσω twitter στα σενάρια για πολιτικό “φλερτ” με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει πάρει ως αντάλλαγμα “δυο ντενεκέδες λάδι από το οικογενειακό κτήμα του αρχηγού της Ν.Δ στο Ακρωτήρι Χανίων και μια θέση πάρκινγκ”,ωστόσο είναι προφανές πως οι ψήφοι του ιδίου, του Γιώργου Μαυρωτά και του Σπύρου Λυκούδη (Γιώργος Αμυράς, Γρηγόρης Ψαριανός και Σπύρος Δανέλλης έχουν ήδη τοποθετηθεί σχετικά με το τι θα πράξουν), στην κύρωση ή μη της Συμφωνίας των Πρεσπών, μπορεί να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να επηρεάσουν τις εξελίξεις.
Ακόμα δε περισσότερο εάν αυτό συνοδευτεί με την φημολογούμενη απόφαση του κ. Θεοδωράκη να μην κατέλθει τελικά αυτόνομα το Ποτάμι στις εθνικές εκλογές, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο ένα μικρό αλλά διόλου αμελητέο ζωτικό χώρο στη Ν.Δ ώστε να διευρύνει τις ελπίδες της στην αναζήτηση αυτοδυναμίας.
Από την άλλη, οι ΑΝ.ΕΛ διχογνωμούν μεταξύ της δυναμικής που τους προσδίδει η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση και της εκλογικής τους επιβίωσης που -κατά πολλούς λανθασμένα- έχει συνδεθεί με τη στάση τους στο ονοματολογικό. Μπορεί ο Πάνος Καμμένος να έχει δεσμευθεί ρητώς ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου ότι δεν θα ρίξει την κυβέρνηση, στο κόμμα του, ωστόσο, ορισμένοι στο κόμμα του αναπτύσσουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Εν κατακλείδι, ένα μεγάλης αξίας και σημασίας εθνικό και γεωπολιτικό θέμα, όπως η ολοκλήρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, μετατρέπεται σε αντικείμενο πολιτικής διελκυστίνδας που έμμεσα ή άμεσα αφορά την προσωπική πολιτική επιβίωση κάποιων. Και, ειδικότερα, εκείνων που εφόσον εκτεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία, το πιθανότερο είναι οι ψηφοφόροι να επιλέξουν να τους στείλουν στο σπίτι τους.
Όλα αυτά, βεβαίως, μπορεί να ανατραπούν εάν η κυβέρνηση κατορθώσει να εκμαιεύσει από τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ μία ρητή δημόσια δέσμευση για την ερμηνεία του πνεύματος και του γράμματος της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ακόμα περισσότερο εφόσον αυτή συνδυαστεί με μία σχετική συνοδευτική αναφορά στο κείμενο της συμφωνίας.
Τότε, τα προσχήματα, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις επιφυλάξεις του Ποταμιού, θα εκλείψουν. Και θα αποκαλυφθεί εάν οι αγωνίες ορισμένων είναι πράγματι εθνικές ή απλώς και μόνο προσωπικές…