Πριν λίγο καιρό ψάχνοντας στους τόμους των παλιών εφημερίδων έπεσα σε ένα πρωτοσέλιδο που μου προκάλεσε αηδία. Ήταν αυτό του «Ελεύθερου Κόσμου» του Μαΐου του ’74 όταν κάρφωνε την «Απογευματινή», κυρίως και «ΤΑ ΝΕΑ» για τα θέματα που τόνιζαν στην πρώτη σελίδα (περισσότερα εδώ).
Το πρωτοσέλιδο ήταν αλήτικο γιατί έδινε στεγνά ο εκδότης – διευθυντής της εφημερίδας Σάββας Κωνσταντόπουλος, στη χούντα του Ιωαννίδη τους συναδέλφους του. Τους έδινε σε ένα καθεστώς που ήξερε πως μεταχειριζόταν τους αντιφρονούντες.
Θεώρησα ότι η δημοσιογραφική αλητεία έπιασε πάτο. Δεν είχε παρακάτω.
Ευτυχώς τώρα έχουμε Δημοκρατία, έστω και με το πρόσημο ΝΕΑ μπροστα, αλλά τουλάχιστον το δικαίωμα της έκφρασης δεν μπορεί να το στερήσει κανείς.
Κάποιοι όμως προσπαθούν να μιμηθούν τον μακαρίτη εκδότη – διευθυντή του «Ελεύθερου Κόσμου». Ενας από αυτούς ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Δεν καρφώνει, αλλά κάνει εκ του ασφαλούς το μάγκα.
Ο Μπογδάνος είναι ο Μαστοράκης της εποχής μας. Δεν έχει το ταλέντο του, ούτε τον τηλεοπτικό του αέρα, αλλά τον αντιγράφει στις συμπεριφορές. Τον συναγωνίζεται (ίσως και να τον ξεπερνά) στο θράσος. Δεν έχει φοιτητές του Πολυτεχνείου για να τους πάρει συνέντευξη, αλλά έχει λογαριασμό στο Facebook για να τους καταδώσει!
Το έγκλημά του δεν είναι ότι κάρφωσε τον τύπο που χτύπησε τον αστυνομικό. Οι αρμόδιοι τον είχαν ταυτοποιήσει ήδη κι αυτό ήταν γνωστό. Ενα στέλεχος κόμματος με έντονη δράση δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί. Το θράσος του Μπογδάνου είναι, ότι για να γίνει αρεστός στο κοινό του, έκανε το ρουφιάνο. Είπε κάτι που ήταν γνωστό σε ευρύ κύκλο. Το έκανε για να δείξει ότι είναι μάγκας, καρφώνει τους χθρούς στο κουβέρνο και επειδή είναι καλό παιδί πρέπει να τον θυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Λέει ότι καρφώνει για να φτιάξει το προφίλ του.
Η αλητεία του Μπογδάνου είναι ότι κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους του. Αυτούς που τον έστειλαν στη Βουλή χωρίς να τον ενδιαφέρει εάν κάποιοι από αυτούς μπορεί να το καταλάβουν. Θεωρεί τους δικούς του ψηφοφόρους, το κοινό του, πρόβατα που μπορεί να σέρνει από εδώ κι από εκεί.
Τέτοιοι τύποι έχουν συνήθως κακό πολιτικό τέλος Δεν γίνεται να μην τους πάρουν χαμπάρι.
Αλλά και οι ρουφιάνοι έχουν κακό τέλος. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, για παράδειγμα, άλλοτε φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσπάθησε μετά τη Μεταπολίτευση να τον προσεγγίσει. Να θέσει την εφημερίδα του στην υπηρεσία του. Εξυπνος ο Καραμανλής όχι μόνο τον απέπεμψε, αλλά τον έβαλε στη… γωνία. Αποτέλεσμα; Ο Κωνσταντόποπυλος προτίμησε να φύγει στο εξωτερικό για να μην μπει φυλακή. Ο τύπος που κάρφωνε τους πάντες, που έκανε κηρύγματα μίσους και χειροκροτούσε τους δημιουργούς των… Νέων Παρθενώνων. Ο καρκίνος από τον οποίο πεθανε το καλοκαίρι του 1981 στη Στοκχόλμη έδωσε τέλος σε μια καριέρα που είχε στηριχτεί στο μίσος.Είχε διαλέξει να υπηρετήσει τους λίγους, τους ελάχιστους…