Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται στα γαλλικά δικαστήρια από την περασμένη Δευτέρα για να καταλάβει πόσο δυνατή και επικίνδυνη είναι η οργή των Κίτρινων Γιλέκων.
Αυτή την εβδομάδα περνούσαν από αυτόφωρη διαδικασία γάλλοι πολίτες που συνελήφθησαν το περασμένο Σάββατο στο πλαίσιο των διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Το προφίλ τους;
Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν «κατέβει» ποτέ άλλοτε σε πορεία, και στην απολογία τους έλεγαν – με δυο λόγια – ότι αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν ένα… σφυρί από το σπίτι τους για να σπάσουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και «να δείξουν» την οργή τους. Αρκετοί από αυτούς ήταν η πρώτη φορά που έμπαιναν σε δικαστήριο και μαζί στη διαδικασία να προσλάβουν δικηγόρο. Η δικαιολογία τους; Δεν μπορούν πια να τα βγάλουν πέρα. Το κόστος ζωής αυξάνεται κάθε χρόνο, οι μισθοί δεν αλλάζουν και οι φόροι είναι δυσβάστακτοι.
Οταν λοιπόν ο πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε την αύξηση της τιμής στα καύσιμα – για περιβαλλοντικούς λόγους – σε μία χώρα όπου το 70% των ανθρώπων χρησιμοποιεί αυτοκίνητο, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. «Ο Μακρόν μάς μιλάει για τις κλιματικές αλλαγές και το τέλος του κόσμου, όταν εμείς του μιλάμε για το τέλος του μήνα» του απάντησαν οι πολίτες. Και έγινε ό,τι έγινε.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Πέρα από τους φόρους και την πολιτική του, οι Γάλλοι ενοχλούνται πλέον και από το ύφος του προέδρου τους. «Οταν έχεις κάνει 8 χρόνια σπουδές και δεν βρίσκεις δουλειά και ο πρόεδρος σου λέει «αρκεί να περάσω τον δρόμο για να σου βρω δουλειά», είναι ταπεινωτικό» λένε οι νέοι. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο κάποιοι εκπρόσωποι των Γιλέκων να πουν ότι θέλουν να μπουν στο προεδρικό μέγαρο και να τα σπάσουν όλα.
Αφού λεηλατήθηκε η Αψίδα του Θριάμβου, η κυβέρνηση πήρε τελικά πίσω το μέτρο της αύξησης των καυσίμων αλλά άργησε και τώρα τα αιτήματα είναι πολύ περισσότερα και η βία μεγαλύτερη. Κάθε μέρα τα Κίτρινα Γιλέκα είναι στις πλατείες και μαζεύουν υπογραφές ζητώντας την παραίτηση του Μακρόν.
Αυτό το εκρηκτικό ρεύμα, ωστόσο, μας δείχνει και κάτι ευρύτερα επικίνδυνο για τις κοινωνίες μας: Οτι φτάσαμε στο σημείο η βία να είναι πλέον ένας βασικός τρόπος για να ακουστεί ο λαός. Είναι όπλο διαπραγμάτευσης και αυτό είναι ό,τι πιο λυπηρό και σκληρό μαζί. Ακούγεται τρομακτικό κι ακόμα και αν στη Γαλλία η κατάσταση εξομαλυνθεί, ένα είναι σίγουρο: Η δημοκρατία υποφέρει πολύ.