Στο https://www.efsyn.gr διαβάσαμε:
simaies_bryxeles_italia.jpg 
04.12.2018, 17:41 | Ετικέτες: Βρυξέλλες, ευρωζώνη, Ιταλία Συντάκτης: Θεόδωρος Γεωργίου *
Μήνες τώρα, όλοι στην ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα παρακολουθούμε τη σύγκρουση της ιταλικής κυβέρνησης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με θέμα τον προϋπολογισμό του ιταλικού κράτους. Το ερώτημα που τίθεται, διατυπώνεται ως εξής: Το πραγματικό ζήτημα της διαμάχης είναι άραγε οι διαφορές των δύο μερών σχετικά με τα μεγέθη του προϋπολογισμού ή μήπως η διένεξη αφορά τις ριζικά διαφορετικές θέσεις και στάσεις που έχουν τα δύο μέρη σχετικά με τη δομή και τη λειτουργία της ευρωζώνης;
Κατά την άποψή μου, συμβαίνουν και τα δύο. Δηλαδή η ιταλική κυβέρνηση, ως κυβέρνηση εθνικού κράτους, το οποίο είναι και κράτος-μέλος της ευρωζώνης, υπερασπίζεται μία ριζικά διαφορετική οικονομική κοσμοαντίληψη από εκείνη την οποία προωθεί η ηγετική ομάδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Κατά συνέπεια έχουμε να κάνουμε με τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο οντότητες, οι οποίες ενστερνίζονται δύο διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με την οργάνωση του κοινωνικού βιόκοσμου (της καθημερινής ζωής) μιας πολιτικής κοινωνίας (της ιταλικής επί του προκειμένου), μέσω των οικονομικών διαδικασιών. Η μία αντίληψη (αυτή της ιταλικής κυβέρνησης) είναι πολιτική και η άλλη είναι γραφειοκρατική-τεχνοκρατική (αυτή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).
Η πολιτική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία συντάσσεται ο προϋπολογισμός και κατά συνέπεια σύμφωνα με την οποία ασκείται τελικά η οικονομική πολιτική, έχει ως συγκροτησιακό στοιχείο της την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες των πολιτών μιας πολιτικής κοινωνίας. Αντιθέτως, η γραφειοκρατική αντίληψη περί οικονομικών πολιτικών δίδει έμφαση στα μεγέθη και τους αριθμούς που αναφέρονται στα επιμέρους κεφάλαια (π.χ. έλλειμμα, χρέος, ισοζύγιο κ.ά.) της οικονομικής σφαίρας.
Το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε διατυπώνεται ως εξής: Η σύγκρουση Ρώμης και Βρυξελλών μπορεί εκ πρώτης όψεως να εμφανίζεται ως διαμάχη με επίδικο αντικείμενο τον κρατικό προϋπολογισμό της Ιταλίας (οντολογικό επίπεδο), αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ερμηνευτική διαμάχη: η Ρώμη «κατασκευάζει» το πολιτικό ερμηνευτικό πρόγραμμά της για τη δομή και τη λειτουργία της ιταλικής οικονομικής σφαίρας, ενώ από την άλλη οι Βρυξέλλες προωθούν το δικό τους γραφειοκρατικό ερμηνευτικό σχέδιο για τη λειτουργία των οικονομικών δομών των επιμέρους κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Το επόμενο βήμα των συλλογισμών μας διασταυρώνεται με το μείζον δομικό πρόβλημα της ίδιας της ευρωζώνης. Είναι γνωστό ότι η ευρωζώνη ορίζεται ως νομισματική ένωση και όχι ενιαίος χώρος άσκησης οικονομικής πολιτικής. Με απλά λόγια, στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, ενώ κυκλοφορεί το κοινό νόμισμα (το ευρώ), δεν ασκούνται κοινές οικονομικές πολιτικές (π.χ. δημοσιονομική πολιτική, πολιτική της απασχόλησης, πολιτική του κοινωνικού κράτους κ.ά.).
Η ίδρυση της ευρωζώνης ως νομισματικής ένωσης και η άρνηση της ηγετικής ομάδας της να κάνει και το βήμα προς την οικονομική ενοποίηση έχει χαρακτηριστεί από τον κορυφαίο Ευρωπαίο φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας «δομικό ελάττωμα» της ίδιας της ευρωζώνης.
Επαναδιατυπώνεται το αρχικό ερώτημά μας με άλλους όρους: Οταν μία νομισματική ένωση κρατών (η ευρωζώνη επί του προκειμένου) δεν κάνει έστω και ένα στοιχειώδες βήμα προς την οικονομική ενοποίησή της, αλλά παραμένει κλεισμένη στον εαυτό της (στον Πύργο των Βρυξελλών), τι προσδοκά ως απάντηση από τις επιμέρους κυβερνήσεις των κρατών–μελών; Τελικά τα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας είναι δύο:
Πρώτον, οι συνθήκες συγκρότησης και λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι απαρχαιωμένες.
Δεύτερον, η ηγετική ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης εδώ και είκοσι χρόνια αρνείται πεισματικά να αναδιοργανώσει το «κατασκεύασμά» της, δηλαδή την ευρωζώνη, να προχωρήσει επιτέλους στο βήμα για το οποίο παλεύουμε όλοι μας (πολίτες και πολιτικοί) από τον Μάρτιο του 2017: να οριστεί κοινός υπουργός Οικονομικών στην ευρωζώνη.
Το δεύτερο συμπέρασμά μας έχει ως εξής: Στον βαθμό που η ευρωζώνη εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως νομισματική οντότητα και να αρνείται τον μετασχηματισμό της σε οικονομική ένωση και από την άλλη η Ευρωπαϊκή Ενωση εγκατέλειψε το πρόγραμμα της πολιτικής ολοκλήρωσης, τότε τα πολιτικά πράγματα σε ολόκληρη την Ευρώπη γίνονται ζοφερά. Σκοτεινιάζει η Ευρώπη.
Η ιταλική κυβέρνηση έχει σχηματιστεί από τα κατ’ εξοχήν κόμματα του λαϊκισμού. Και ωστόσο συγκροτείται ως πολιτικό υποκείμενο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, το οποίο υπερασπίζεται την «υπόθεση της πολιτικής» έναντι της τεχνοκρατίας των Βρυξελλών. Προσωπικά, στη θέση του Σαλβίνι θα ήθελα να είναι ο Μπερλινγκουέρ. Αυτό σημαίνει το εξής: Οι πολιτικο-ιδεολογικές αντιλήψεις του «ευρωκομμουνισμού» γεννήθηκαν σε μια εποχή κατά την οποία η πολιτική ήταν ο «μοχλός της Ιστορίας», ενώ στην εποχή μας τα ζωτικά ζητήματα του «ευ ζην» (Αριστοτέλης) έχουν ανατεθεί στους λαϊκιστές και τους τεχνοκράτες.
Ως τελικό συμπέρασμα τονίζω, λοιπόν, το(Πηγή)