grigoropoulos-poreia.jpg 
10 χρόνια πριν , τον Δεκέμβρη του ’08, ο δρόμος που είχε τη δική του ιστορία, έγραφε κάπου, «είμαστε εικόνα από το μέλλον».
10 χρόνια μετά, η μνήμη και η θεώρηση προσπαθεί να ανασυνταχθεί με επίκεντρο τα γεγονότα γύρω από το συμβάν του χαμού του έφηβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Όσοι καταφέραμε να ζήσουμε το μέλλον, επιστρέφουμε για λίγο στο παρελθόν.
Το 2008 εργαζόμουν ως οπερατέρ σε μια δημοσιογραφική εκπομπή της τηλεόρασης. Σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αλβανία, είχαμε μια κουβέντα με έναν δημοσιογράφο της εκπομπής, σχετικά με την πολιτική και τη διαφθορά. Θεωρούσε, με αφορμή την πολιτική στην γείτονα χώρα, ότι προτιμά μια κυβέρνηση από διεφθαρμένους μα ταλαντούχους πολιτικούς, παρά από μιαν αντίστοιχη από έντιμους μα ατάλαντους. Και εγώ με τον συνάδελφό μου, είχαμε σχεδόν εξοργιστεί με αυτήν την άποψη, μιας που θεωρούσαμε ότι το γενικότερο κακό (στην πολιτική και οπουδήποτε) είναι σε άμεση συνάρτηση με την διαφθορά.
Ενδεικτικά, την περίοδο 2004-2008, το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν του άλλου, με πλήρη ατιμωρησία και εκκωφαντική σιγή από την ελληνική κοινωνία: από την τραγική διαχείριση κονδυλίων και όχι μόνο της Ολυμπιάδας, μέχρι τις υποθέσεις της Βόνταφον, της Ζίμενς, του Βατοπεδίου, του Ζαχόπουλου, τις μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία και στην Πάρνηθα με τις κρατικές αρχές σε ρόλο θεατή και την σχεδόν εξαφάνιση από το προσκήνιο του πρωθυπουργού Καραμανλή. Τόσα σκάνδαλα και οι θεσμοί δεν κουνιούνταν να προφυλάξουν τα στοιχειώδη. Αυτό μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο σκάνδαλο: η συγκάλυψη των σκανδάλων.
Ήταν βέβαια η πεποίθηση ότι η διαφθορά έχει φθάσει την Ελλάδα σε αδιέξοδο. Ακόμα και το γεγονός, ότι ένας νευρικός και βίαιος αστυνομικός, υπηρετούσε επί κάμποσο διάστημα σε μια από τις πιο μπαρουτοκαπνισμένες περιοχές της χώρας, είναι σημάδι διαφθοράς. Και το ότι οπλοφορούσε, εγκληματικό.
Και όλα αυτά, προτού ξεσπάσει η υποτιθέμενη κρίση του 2009 που μας ταλαιπωρεί μέχρι και τώρα. Μα, η χώρα βρισκόταν σε κώμα εδώ και χρόνια παρά τα λίφτινγκ και τα λουσάτα φορέματα. Η Ελλαδίτσα έμοιαζε με νεόπλουτη, μασκαρεμένη μεγαλοαστή κυρία που διασκεδάζει μόνη σε ένα ατελείωτο πρωτοχρονιάτικο πάρτυ ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν κοιμηθεί, με το ξεφτισμένο μεικ απ και την αυπνία να την έχουν μετατρέψει σε τέρας. Και στο διπλανό δωμάτιο, έχει ξεχάσει τα καλοζωισμένα παιδιά της, μόνα τους. Κάποια στιγμή όμως, έρχεται η στιγμή που τα παιδιά θα νιώσουν το αδιέξοδο και θα ξεσπάσουν.
Το διακύβευμα της κυβέρνησης «Καραμανλής ή χάος», προς το μέτωπο της όποιας κρίσης, ακουγόταν σαν ανέκδοτο ειδικά εκείνη την περίοδο. Η απάντηση ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη: Χάος. Αν και ακουγόταν σαν ψευδοδίλημμα το συγκεκριμένο απόφθεγμα. Σαν τραγική ταυτολογία.
Και έρχεται η μεγάλη στιγμή που τα τόσα χρόνια σιωπής μετά το μεγάλο φαγοπότι του 2004 και της επιπρόσθετης παρακμής και αποχαύνωσης που το ακολούθησε, αρχίζουν να εναλλάσσονται με άναρθρες κραυγές.
Η σημειολογία έχει χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας: αστυνομικός – κρατικός πυροβολισμός, σφαίρα κυριολεκτικά στην καρδιά ενός εφήβου, χιλιάδες οι μεσοαστοί στον δρόμο, χιλιάδες οι μαυροφορεμένοι κλαιγόμενοι, αδύνατο να διακρίνεις αν τα δάκρυα είναι από τα εκατοντάδες χημικά της αστυνομίας ή από το συναισθηματικό φορτίο. Οι κατώτερες τάξεις μάλλον άφαντες, για αυτό και στήνεται ιδεολογικά και ταξικά όχι κάτι βαθύτερο και ριζοσπαστικότερο πέρα από τον κακό μπάτσο και το κακό κράτος που σκοτώνει αθώα παιδιά καλών οικογενειών.
Οι φωτογραφίες στα μπάχαλα, απεικονίζουν νεαρά σώματα να καταστρέφουν τράπεζες ενδεδυμένα με την μεσοαστική μόδα γνωστών μπραντ νέιμς. Οι μεσοαστοί είναι που νιώθουν ότι απειλούνται. Αυτοί διαθέτουν το ταξικό και μορφωτικό θάρρος και το θράσος να οικειοποιηθούν τον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο.
Ο γνωστός συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης κάνει ένα δηκτικό -σχεδόν προβοκατόρικο σχόλιο- για τους νεαρούς που πλέον νιώθουν «ότι δεν μπορούν να μπουν στο μαγαζί που έμπαινε η μάνα τους από την πόρτα και για αυτό μπαίνουν από την τζαμαρία».
Κινήματα σε όλη την χώρα ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Αιτήματα για απλά ή πιο σύνθετα συντεχνιακά ζητήματα από συλλόγους οδοκαθαριστών μέχρι δικηγόρων, επικοινωνούνται σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο με αφορμή το γεγονός.
Τα δελτία Τύπου καθημερινά συλλέγονται και συγκεντρώνονται από κάποιους σε ένα μέιλ. Ο αριθμός και ο παλμός τους, πρωτόγνωρος. Το δεδομένο είναι ένα : Η δυναμική των γεγονότων, μοιάζει…
Πηγή: https://www.efsyn.gr