Ήταν μεγάλη η ανακούφιση και η χαρά στην Ελλάδα για τη βράβευση του πρωθυπουργού της Αιθιοπίας Abiy Ahmed με το Νόμπελ Ειρήνης. Ο άνθρωπος σταμάτησε έναν πόλεμο και σε δύσκολες συνθήκες δίνει μεγάλη μάχη για το καλό του λαού του.
Όμως ας μη γελιόμαστε. Η χαρά κάποιων στη χώρα μας δεν οφειλόταν στον άξιο πρωθυπουργό της αιθιοπίας, αλλά σε έναν τέως πρωθυπουργό.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήρε το Νόμπελ Ειρήνης από κοινού με τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ και ένα μεγάλο “ουφ” ανακούφισης ακούστηκε στην εγχώρια δημόσια σφαίρα.
Και δεν αναφέρομαι στο χιούμορ και στον σχολιασμό των Social Media, αντιδράσεις αναμενόμενες σε οποιαδήποτε νίκη και ήττα, αλλά στο ότι η μη βράβευση Τσίπρα σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από δημοσιολογούντες, που μάλλον είχαν κατατρομάξει στο ενδεχόμενο να βραβευθεί.
Τώρα το γιατί κάτι απίθανο -όταν στους υποψήφιους υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Abiy Ahmed οι υπόλοιποι δεν έχουν πιθανότητες- προκάλεσε τόσο μεγάλη ανησυχία και στη συνέχεια ανακούφιση είναι ένα λογικό ερώτημα.
Δεν θα ήταν ωραίο για τη χώρα ένας Έλληνας να βραβευθεί με Νόμπελ Ειρήνης; Δεν θα το ήθελαν αυτό διάφοροι υπερπατριώτες, που χαίρονται όταν η μικρή Ελλάδα πετυχαίνει διακρίσεις μόνη απέναντι σε όλους;
Θα ήταν, αλλά το να έπαιρνε Νόμπελ Ειρήνης για τη Συμφωνία των Πρεσπών ο Αλέξης Τσίπρας, θα δημιουργούσε ένα τεράστιο πρόβλημα με δύο σκέλη.
Πρώτον, θα έπαιρνε διεθνές βραβείο ένας “κατσαπλιάς”, που στέρησε την εξουσία από τους νόμιμους ιδιοκτήτες της για 4,5 χρόνια και που όταν εγκατέλειψε το Μαξίμου αυτό “μύριζε τσιγαρίλα και ήταν γεμάτο κλειδωμένες πόρτες”.
Δεύτερον και κυριότερον, αν κέρδιζε θα ήταν για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Καταστροφή.
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να έλυσε ένα χρόνιο εθνικό πρόβλημα, πάνω στο οποίο και σε βάρος της χώρας, κάποιοι έχτισαν πολιτικές καριέρες, αλλά πέρα από τις σεβαστές διαφωνίες για τη συμφωνία, στην Ελλάδα υπήρχαν αυτοί που έκαναν λόγο για “προδότες” και “προδοσία” και αυτοί που τους αγκάλιασαν για ψηφοθηρικούς λόγους.
Φανταστείτε το πλήγμα στο αφήγημα, αν είχαμε μια τέτοια βράβευση. Θα γεννούσε μια σειρά από ζητήματα, δύσκολα διαχειρίσιμα από τους μάγους της επικοινωνίας και της δημοσιογραφίας.
Διότι σε περίπτωση που έπαιρναν Τσίπρας και Ζάεφ το Νόμπελ, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση, που όταν ήταν αντιπολίτευση αγκάλιασε τις αντιδράσεις κατά της Συμφωνίας, να δώσει συγχαρητήρια ή κάπως έστω να σχολιάσει το βραβείο. Μεγάλο μπλέξιμο.
θα έπρεπε επίσης να βρεθεί τρόπος να θαφτεί η είδηση ή να παρουσιαστεί πλημμελώς, θα έπρεπε να εξηγηθεί η συνωμοσία της επιβράβευσης μιας προδοσίας, να καταγγελθεί η επιτροπή, να υποβαθμιστεί ο Θεσμός και γενικότερα να μπουν πολλοί σε μια μεγάλη φασαρία, ώστε να αποδείξουν ότι τα βραβεία Νόμπελ, δεν είναι και κάτι σπουδαίο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσοι σε ένα 24ωρο μετατράπηκαν από μοιρολογίστρες μιας πατρίδας που χάνεται, ενός ερειπιώνα, σε πανηγυρτζήδες μιας Ελλάδας που εκτοξεύεται, θα έδιναν σκληρή μάχη για να πετύχουν όλα τα παραπάνω και ίσως να έκαναν και την ανατροπή. Αλλά γιατί άνευ λόγου και αιτίας να μπλέξουν σε μια τέτοια ιστορία;
Από μεγάλο κόπο τους γλύτωσε ο Abiy Ahmed, ο οποίος εκτός από την Αιθιοπία, λατρεύεται πλέον και στη χώρα μας. Και δικαίως.