Η κρίση που χτύπησε τη χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας ήταν κατά βάση κρίση δημοσιονομική. Ηταν μια κρίση που δημιουργήθηκε από την εκτόξευση των δημοσίων δαπανών την περίοδο 2004 – 2009 και είχε ως συνέπεια να εκτοξευθούν σε δυσθεώρητα ύψη το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Τα υπόλοιπα είναι μια γνωστή και δυστυχώς πολύ πικρή ιστορία.
Ακόμη χειρότερα, η σημερινή κυβέρνηση βιάζεται να επιστρέψει σε περιβάλλον δημοσιονομικής χαλαρότητας, όπως είχε πολιτευτεί η τότε κυβέρνηση. Για προεκλογικούς λόγους και μόνο, σπεύδει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μη κρίσης όταν η κρίση είναι ακόμη εδώ. Την ίδια ώρα, δικαστικές αποφάσεις υπέρ της απόδοσης αναδρομικών σε δικαιούχους ή της επιστροφής του 13ου και 14ου μισθού συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ειδυλλιακής εικόνας που ωστόσο απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Θα ήταν λάθος, ένα λάθος που μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο, να πιστέψει η κοινωνία ότι το τρένο της οικονομίας έχει μπει στις ράγες. Αντίθετα, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Η κυβέρνηση οφείλει να είναι ειλικρινής απέναντι στους πολίτες και να μην καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, όπως αυτές που καλλιέργησε στο παρελθόν για να καταλάβει την εξουσία.
Το τίμημα εκείνης της ψευδαίσθησης ήταν βαρύ – ένα τρίτο Μνημόνιο. Το τίμημα της νέας ψευδαίσθησης μπορεί να αποδειχθεί ακόμη βαρύτερο – μάρτυρας ένα διεθνές περιβάλλον που γίνεται όλο πιο ρευστό, όλο και πιο ασταθές. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια μιας νέας περιπέτειας. Το μέτρο και η φειδώ δεν θα πρέπει επομένως να αντικατασταθούν από την άκρατη παροχολογία. Και οι ψευδαισθήσεις εξάλλου έχουν τα όριά τους.
…
Πηγή: https://www.tanea.gr