Στο https://www.in.gr διαβάσαμε:
Παρότι το υπουργείο Παιδείας έσπευσε να διευκρινίσει ότι το ποσοστό των καταλήψεων που έγιναν για το «Μακεδονικό» ήταν μικρό σε σχέση με το σύνολο, το ίδιο το γεγονός διατηρεί τη σημασία του.
Παρότι η Χρυσή Αυγή έχει παρουσία σε μαθητικούς χώρους εδώ και χρόνια (με χαρακτηριστική έκφραση το ερώτημα που έθεσαν πολλές φορές τα τελευταία χρόνια καθηγητές: «έχω χρυσαυγίτες μαθητές στην τάξη, πώς τους αντιμετωπίζω;»), οι κινητοποιήσεις αυτές δείχνουν μια αλλαγή στη δράση των φασιστικών ομάδων, με κομβικό σημείο ότι δοκιμάζουν να οικοδομήσουν κάτι που μοιάζει με «μαζικό κίνημα».
Προφανώς και όλοι οι μαθητές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό δεν ήταν «φασίστες», όμως ο πολιτικός τόνος, τα συνθήματα («Η δημοκρατία πουλάει τη Μακεδονία»), η οργανωτική δομή, ο συντονισμός και η καθοδήγηση σαφώς παραπέμπουν στη Χρυσή Αυγή ή σε ακροδεξιές ομάδες και σε οργανωμένο σχέδιο.
Αυτό σημαίνει ότι απέχουμε ακόμη από το να έχουμε ένα πραγματικά μαζικό φασιστικό ρεύμα στα σχολεία, όμως τα πρώτα βήματα γίνονται και η Χρυσή Αυγή επενδύει σε αυτόν τον χώρο.Τα όρια του «κυβερνητικού αντιφασισμού»
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρχής είδε την όλη υπόθεση ως μια ευκαιρία να «αναβαπτιστεί» ως δημοκρατική και αντιφασιστική δύναμη. Επέλεξε σκληρή ρητορική, υποστήριξε το κίνημα κατά των εθνικιστικών καταλήψεων, πρόβαλε όλες τις αντιφασιστικές δράσεις που έγιναν, ακόμη και εάν δεν προέρχονταν από το δικό του πολιτικό χώρο.
Όμως, αυτό δεν αναιρεί ότι είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που με την πρακτική του διαμόρφωσε ευνοϊκό έδαφος για την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων.
Να το πούμε απλά: εάν υπάρχει μια μερίδα μαθητών, μειοψηφική αλλά όχι αμελητέα, που στρέφεται προς την άκρα δεξιά, αυτό οφείλεται και στην εικόνα που έχουν πια για την Αριστερά και μάλιστα για την Αριστερά στην εξουσία.
Όταν στη σκέψη αυτών των παιδιών η Αριστερά ταυτίζεται με την περιφρόνηση στη λαϊκή βούληση, με τη συνθηκολόγηση με τους δανειστές, με την κυνική προσπάθεια παράτασης της παραμονής στην εξουσία, με τη διατήρηση της ίδιας κοινωνικά άδικης πολιτικής επόμενο είναι να ορισμένες και ορισμένοι να στραφούν προς την άκρα δεξιά που πάντοτε προσπαθεί να πείσει ότι είναι «αντισυστημική δύναμη».
Με μια έννοια, από ένα σημείο και μετά ήταν ακριβώς ο τρόπος που η κυβερνητική διαχείριση αποδόμησε την εικόνα που μπορεί να είχαν πολλοί για την Αριστερά ως δύναμη μετασχηματισμού και χειραφέτησης, που ενίσχυσε την άκρα δεξιά.
Στο ίδιο συνεισφέρει και η διπλότητα της κυβέρνησης. Όταν η κυβέρνηση τη μία μιλάει για «ταξική μονομέρεια» και την άλλη ετοιμάζεται να αυξήσει τη φορολογία των χαμηλόμισθων, όταν τη μία μιλάει για δημοκρατία και μετά περιφρονεί ένα δημοψήφισμα με μεγάλη συμμετοχή, όταν μιλάει για «έξοδο από τα μνημόνια» και μετά απλώς παρατείνει στο διηνεκές την μνημονιακή επιτήρηση, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συντηρεί τον ακροδεξιό μύθο περί πολιτικών που διαρκώς λένε ψέματα και άρα είναι εκ προοιμίου προδότες.Οι βλαβερές επιπτώσεις της ένταξης του Μακεδονικού στο προεκλογικό πλαίσιο
Όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε μεγάλο βαθμό η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύτηκε και μια φόρτιση γύρω από το Μακεδονικό που δεν θα είχε προκύψει εάν δεν είχε υπάρξει μια ορισμένη στάση των υπολοίπων κομμάτων γύρω από το θέμα.
Όπως έχει επισημανθεί, γύρω από το Μακεδονικό το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος είχε επιδείξει μια ιδιότυπη απροθυμία αναμέτρησης με το ζήτημα.
Από τη μια γνώριζε, από τη δεκαετία του 1990 ότι το περίγραμμα μιας πιθανής λύσης θα είχε ένα χαρακτήρα ανάλογο με αυτό της Συμφωνίας των Πρεσπών, δηλαδή ένα συνδυασμό ανάμεσα στη σύνθετη ονομασία με «γεωγραφικό προσδιορισμό» και μια αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας» σε μια προσπάθεια αυτή να μην οριστεί ως νέτα σκέτα «εθνική ταυτότητα».
Ταυτόχρονα, γνώριζαν ότι με βάση το κλίμα που είχε διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια και ιδίως στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κάθε συμβιβασμός θα φάνταζε ως συνθηκολόγηση.
Μάλιστα ως ένα βαθμό και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ότι επεδίωκε και μια διαίρεση των αντιπάλων του γύρω από το θέμα, δηλαδή επένδυσε στο να υπάρξουν αντιδράσεις που θα δημιουργούσαν κόστος στην αντιπολίτευση, γιατί θα την υποχρέωναν να ταλαντευτεί ανάμεσα στη στήριξη και την απόρριψη για να μην έχουν διαρροές «από τα δεξιά».
Ως αποτέλεσμα είδαμε πολιτικές ηγεσίες από πολλά χρόνια ρητά ταγμένες υπέρ της συμβιβαστικής λύσης να τάσσονται αναφανδόν κατά.
Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι η αντιπολίτευση θα διευκόλυνε την κυβέρνηση σε μια προεκλογική περίοδο, ούτε κανείς(Πηγή)