Στο https://thefaq.gr διαβάσαμε:
Στη μετα-αθώα εποχή, η κοινωνία απομαγεμένη, μαζεύει σιγά σιγά τα κομμάτια της. Μέσα σε μία δεκαετία η τάξη της πραγματικότητας διαταράχτηκε συθέμελα, οπότε άλλες σημασίες δίνουν πια νόημα στον κόσμο. Τούτων δοθέντων η διαφημιστική επικοινωνία όφειλε να αναζητήσει τα νέα σημαινόμενα που θα ζωντάνευαν ένα ξέπνοο φαντασιακό. Από το αποτέλεσμα προκύπτει ότι συνεχίζει να βαδίζει πάνω στα πιο αραχνιασμένα στερεότυπα, χωρίς χαρακτήρα και στίγμα, σα να μην πέρασε μια μέρα. Απλά δεν ακούγεται το σαξόφωνο.
(Της Ζωής Χαλιδιά)
Στην πολιτική επικοινωνία όλα θα ήταν πιο στέρεα αν εξέλειπαν οι συναισθηματικές ταυτίσεις με τους υποψηφίους και κουμάντο έκανε η ιδεολογία. Τότε θα πρυτάνευαν τα ορθολογικά στοιχεία κι η επικοινωνία θα αναγκαζόταν να περάσει υποχρεωτικά μέσα από δύσβατες αλήθειες προκειμένου να συναντηθεί με το φαντασιακό της κοινωνίας.
Ειδικά στην παρούσα τη χρονική περίοδο, που δεν ζούμε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ώστε να προκύπτουν συγκινησιακές ταυτίσεις με ηγέτες και πολιτικούς.
Εν τούτοις η επικοινωνία της αντιπολίτευσης αποφεύγει να μιλήσει για πεπραγμένα και ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις. Τα προηγούμενα δεν είναι για να τα θυμίζει και στα μελλούμενα παρουσιάζει έλλειμμα εναλλακτικού αφηγήματος. Αναγκάζεται λοιπόν να στήνει ενσταντανέ φλερτάροντας τοιουτοτρόπως με το συναίσθημα των πολιτών.
Κυρίαρχη επιδίωξη είναι να φανεί το πολιτικό πρόσωπο, αναλόγως από που μπάζει. «Πόσο οικείος αν και ανώτερος», «μα τι καλό παιδί», «και πόσο εργατικό φαίνεται». Και σε δεμάτια με σανά είδαμε τον κύριο Μητσοτάκη να κάθεται να συζητά (διότι οι συζητήσεις με αγρότες, στα χωράφια γίνονται που βγάζουν κι ωραία πλάνα) και τον ανιψιό να κουβαλά στο δρόμο τα ντοσιέ είδαμε (διότι ο εργατικός δήμαρχος από τη χαρτούρα που κουβαλάει φαίνεται κι όχι από τόσο δα στικάκι). Αναφέρομαι σε αυτά τα πρόσωπα διότι τη μάχη του προφίλ, η οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη τη δίνει. Κάθε ονοματεπώνυμο βέβαια για δικούς του λόγους και δικά του συμφέροντα.
Άμα τη εμφανίσει του ο Κ. Μπακογιάννης έδειξε πως νιώθει ο ίδιος ως υποψήφιος της πρωτεύουσας, ξέχωρα από κάθε λογής σχέδιο που κάνουν οι κάτοικοι για τη ζωή τους. Νιώθει ότι εκτός από τα πατρογονικά λατιφούντια, του ανήκει κι η πόλη των Αθηναίων. Το απολυταρχικό του slogan είναι ειλικρινές, σαφές και στοιχισμένο με τη γραμμική λογική που διέπει την οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη. «First we take Athens then we take τα υπόλοιπα».
Πρόκειται για μια διαρκή φεουδαρχική αντίληψη παρά ένα στιγμιαίο slogan που ξέχασε να υπολογίσει τη γνώμη της κοινωνίας για το κρατικοδίαιτο αυτό σόι, ασχέτως αν το ψηφίζει ή όχι. Η ίδια αντίληψη διέπει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πέρα δηλαδή από τη στήριξη συμφερόντων της τάξης του και μόνο, υπάρχει εντός του η αμετακίνητη εμμονή ότι η πρωθυπουργία της χώρας του ανήκει κληρονομικώ δικαιώματι.
Η ψήφος λοιπόν, είτε αφορά δημοτικές εκλογές είτε εθνικές είναι ο προσωπικός δεσμός της υποτέλειας προς τους εκπροσώπους της δυναστείας του Μεγάλου Σογιού. Κι επειδή εντός του μεγάλου αυτού σογιού υπάρχουν κι ανομολόγητα, στο σημείο τούτο ο κύριος Μπακογιάννης πρέπει να αποφασίσει πως θα το πάει. Δεν μπορεί επιμελώς να φτιάχνει τη γυαλιστερή εικόνα του politic correct ανδρός, με τις επισκέψεις του στις Κορυσχάδες, με τις ποταμίσιες αοριστίες του για τα σκουπίδια και τη φτώχεια της πρωτεύουσας και με τις στιλιζαρισμένες εικόνες ενώ κουβαλάει ντοσιέ.
Η επικοινωνία αν δεν είναι ραμμένη στην αλήθεια, σε φοράει, δεν τη φοράς. Εν ολίγοις δεν μπορεί το πραγματικό να είναι υποδεέστερο. Χρειάζεται δηλαδή ο υποψήφιος των Αθηνών να σπάσει και μια καρτέλα αυγά αν επιθυμεί να πάει το δώρο στη μητέρα. Καθ΄ ότι πολιτική δίχως ίχνος ηθικής δέσμευσης έχει κοντά ποδάρια. Δεν σε πάει μακριά. Κι είναι φανερό ότι η Αθήνα είναι ο κοντινός του στόχος. Πρέπει λοιπόν να διαφοροποιηθεί έγκαιρα και ουσιαστικά, γιατί θα έρθει η στιγμή που θα τον αναγκάσει να το κάνει ούτως ή άλλως. Και κυρίως για να μην αναγκαστεί να καταφύγει, όπου κι ο συγγενής του. Ο οποίος μην έχοντας αμοιβαία συμφέροντα με την κοινωνία, ενεργοποιεί τα συγκινησιακά στοιχεία του εθνικισμού, της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και θεωρίες της συνωμοσίας. Γνωστή μέθοδος από εποχής γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Κατά τον κύριο Μητσοτάκη απειλείται το γόητρο των πολιτών και όχι το εισόδημα, η υγεία, οι συντάξεις. Εν ολίγοις αποφορτίζει την έχθρα για να πάρει σώνει και ντε αυτό που του ανήκει. Πρόκειται για ένα απάνθρωπο όπλο.
Η ιστορία δεν εξελίσσεται βάση σεναρίων. Δεν είναι δεδομένη μήτε χειραγωγείται. Και σίγουρα καμία επικοινωνία δεν μπορεί να την πάει προς τα δω ή προς τα εκεί. Μόνο επισημάνσεις μπορεί να κάνει και να μεταδώσει δεδομένα. Είναι όμως μια διαβουλευτική πολιτική με άλλο τρόπο. Το δια ταύτα; Καλά θα κάνουμε να έχουμε κατά νου ότι η λέξη επικοινωνώ είναι ενεργητικό ρήμα. Όχι παθητικό. Αλλά ότι μπορείς να την πάθεις από την επικοινωνία, είναι μία άλλη συζήτηση.