Μεμονωμένα στελέχη της αντιπολίτευσης, όχι μόνο της αξιωματικής, υποστήριζαν σε ιδιωτικές συναντήσεις τους κατά τη διάρκεια του θέρους δύο επιχειρήματα: Το πρώτο, ότι η τρίτη αξιολόγηση είναι εξίσου δύσκολη για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό με τη δεύτερη, καθώς τα μέτρα που περιλαμβάνει θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό. Με το κόμμα του. Η αξιολόγηση στο Δημόσιο, τα λουκέτα σε μεγάλες λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, η κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου, η μείωση των κοινωνικών επιδομάτων αφορούν αποκλειστικά το εκλογικό ακροατήριο Τσίπρα, υποστήριζαν, και ως εκ τούτου η φθορά για την κυβερνώσα αριστερή παράταξη θα είναι ραγδαία.
Το δεύτερο επιχείρημα λέει ότι ο Τσίπρας δεν θα κλείσει ποτέ την τρίτη αξιολόγηση, καθώς με βάση τις υποχρεώσεις του Ελληνικού Δημοσίου προς τους δανειστές (λήξεις ομολόγων) εντός του 2018 η δημοσιονομική πίεση που θα του ασκηθεί είναι μικρή. Και εφόσον αυτήν τη χρονιά δεν θα ζήσει με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, μπορεί άνετα να αναβάλει μέτρα που πλήττουν την εκλογική βάση του. Σέβομαι όλα αυτά τα επιχειρήματα, λογικά ακούγονται, ωστόσο διατηρώ ισχυρότατη επιφύλαξη για έναν απλό λόγο:
Συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε τον Τσίπρα με βάση τις παραστάσεις που έχουμε γι’ αυτό που ήταν κάποτε και όχι γι’ αυτό που είναι τώρα. Εχουμε, άραγε, καμία αμφιβολία για την «ικανότητά» του να κλείνει αξιολογήσεις, όσο πολιτικά δύσκολες κι αν είναι γι’ αυτόν, χωρίς να έχει καμία ιδεολογική ενοχή; Γιατί να παρατείνει την αξιολόγηση έως το θέρος του 2018 αν στρατηγικός στόχος του είναι να εμφανιστεί στον ελληνικό λαό με το αφήγημα «ναι, σας έκανα να ματώσετε, να πληρώσετε παραπάνω λογαριασμό, αλλά τώρα… βγαίνουμε από τα Μνημόνια»;
Πρέπει να καταλάβουμε το εξής: Την ώρα που εμείς ερμηνεύουμε τον Τσίπρα από τα αριστερά, εκείνος έχει αρχίσει να σκέφτεται από τα… δεξιά. Δηλαδή: Γνωρίζοντας ότι θα χάσει τις εκλογές με τα τσαρούχια, προσπαθεί (δεν του βγαίνει) να καβαλήσει στο άρμα της Κεντροαριστεράς, να μη συγκρουστεί με τους ξένους, να τον θυμούνται πάντα σαν το καλό και υπάκουο παιδί που πέρασε όλα τα μέτρα και μετά δύο χρόνια (2020, προεδρική εκλογή), μετά τέσσερα ίσως, να επιχειρήσει να διεκδικήσει εξουσία ξανά με την ευλογία της διεθνούς κοινότητας.
Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, η ανάλυση για την τρίτη αξιολόγηση οφείλει να λάβει υπ’ όψιν της στοιχεία και δεδομένα στρατηγικού χαρακτήρα και όχι μόνον τακτικού χαρακτήρα, τα οποία μπορεί να κάνει οιοσδήποτε από τους ανά την επικράτεια καφενέδες. Βεβαίως, γνωρίζω ότι η ανάλυση αυτή περί κωλυσιεργίας του πρωθυπουργού για την τρίτη αξιολόγηση διατυπώνεται και από ορισμένα ξένα κέντρα με καλή γνώση της πορείας των διαπραγματεύσεων. Και αυτά, όμως, ερμηνεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ με παλαιά σχήματα.
Ο κ. πρωθυπουργός έχει αφήσει τον κ. Γαβρόγλου να «παίζει» με τη σημαία (κοστίζουν τα παιχνίδια αυτά, αλλά δεν το ξέρει ο υπουργός μόλις τον αποκαλέσουν «νέα Ρεπούση» θα ξυπνήσει), τον κ. Κοντονή με τον κομμουνισμό, τον κ. Μπαλαούρα με τον Μαδούρο και τον κ. Πολάκη με το facebook, και αυτός κάνει ανενόχλητος τις μεγάλες συμφωνίες του τώρα και για το μέλλον.
Το επικίνδυνο, λοιπόν, δεν είναι η τρίτη αξιολόγηση. Το επικίνδυνο είναι το σχέδιό του να οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική. Εκεί πρέπει να είναι ο νους μας.
Μανώλης Κοττάκης