Κάθε σαιζόν νέο όνομα, νέο πλαίσιο, νέο οργανόγραμμα, νέο ΑΦΜ(;). Κανένα πολιτικό περιεχόμενο.
Ένα μαγαζί που αλλάζει διαρκώς την ταμπέλα, εναλλάσσει πρώτες φίρμες, δεύτερα ονόματα, κομπάρσους, αλλά δεν έχει ρεπερτόριο να τραγουδήσει.
Ένα θέατρο με πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, σκηνοθέτες, σκηνογράφους και ταξιθέτριες, που δεν έχει έργο να ανεβάσει.
Η πάλαι ποτέ κραταιά σοσιαλδημοκρατία κτίστηκε πάνω στις πολιτικές άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, στο κοινωνικό κράτος, στην δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, στα ισχυρά συνδικάτα, στα εργασιακά δικαιώματα, στην αναδιανομή. Και το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα, πάνω σε αυτό το μοτίβο κινήθηκε. Θεωρητικά τουλάχιστον. Ή έστω αυτό ρητόρευε.
Κι όταν η σοσιαλδημοκρατία σύρθηκε στο άρμα της δεξιάς και του συντηρητισμού, όταν χειροκρότησε στρατηγικές επιλογές για την ευέλικτη εργασία, για την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους, όταν ευλόγησε τη λιτότητα, όταν απαξίωσε τη κοινωνική ευημερία, με προτεσταντικά ηθικοπλαστικά τσιτάτα, ε, τότε έσπασε τα μούτρα της.
Πίσω βέβαια από τις ιαχές του «για το σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι σύντροφοι» βρέθηκαν μίζες, offshore, συναλλαγές, μαύρα ταμεία, διαπλοκή, διαφθορά κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους.
Κι όταν σε ένα μαγαζί με μεγάλη πελατεία και με λαϊκό ρεπερτόριο μάθουν κι οι πέτρες ότι κλέβουν μέχρι κι οι λουλουδούδες, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να κρατήσεις το brand name του μαγαζιού και να αλλάξεις τους… καλλιτέχνες.
Ε, στο ΠΑΣΟΚ το είδαν αλλιώς. Σου λέει θα αλλάζουμε ταμπέλες, ονόματα και μαρκίζες, θα κρατήσουμε τις τραγουδιάρες, θα τις ντύσουμε «όλοι μαζί τα φάγαμε» και θα τις βάλουμε να τραγουδάνε από τσάμικα μέχρι hip hop. Ότι σκοπό μας παίξει η Δεξιά (του Μητσοτάκη, αν έχεις το Θεό σου). Στα διαλείμματα θα ψελλίζουμε κάτι από «θεσμούς», κάτι από «προόδους», κάτι από «πνεύμα και ηθική», κάτι από Ρουβίκωνες και κάτι από Μαδούρο.
Της εποχές της κοινωνικής ευημερίας τα πολιτικά μαγαζιά τσουλούσαν μόνα τους. Έτρωγαν από τα έτοιμα, έκτιζαν το μιντιακό τους κάστρο, περιέφεραν τα παραπολιτικά και τα μικροπολιτικά τους στις αυλές και στα σαλόνια, ανακαλούσαν μεγάλες στιγμές στο θυμικό του πλήθους και είχαν έναν αναγνωρίσιμο πολιτικό αντίπαλο, τον «εχθρό».
Το ΠΑΣΟΚ γνώρισε μέρες δόξας κόντρα στον «εχθρό». Πορεύτηκε χρόνια με το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Αλλά το ξέχασε το ίδιο. Το αντιΔεξιο ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με τη Δεξιά. Ενσωματώθηκε στη Δεξιά.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ που δεν θέλει πια να είναι ΠΑΣΟΚ, αυτό -το όπως κι αν το έλεγαν χθες και όπως κι αν θα το λένε αύριο-πέραν του ότι δεν έχει πλέον πολιτικό περιεχόμενο, δεν έχει πια και… εχθρό.
Και στην πολιτική δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που σου προσφέρει ο «εχθρός». Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδυναμία από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό σου με τον ιστορικό σου αντίπαλο.
Δεν μπορείς να μιλάς για πρόοδο και να σιωπάς για τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις που πετσόκοψες, δεν μπορείς να μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη και να σιωπάς για το κοινωνικό κράτος που αφάνισες, δεν μπορείς να μιλάς για ανάπτυξη όταν απλώς εννοείς τη μεγέθυνση, δεν μπορείς να μιλάς για ευρωπαϊκές προσεγγίσεις καβαλώντας τον Βουκεφάλα, δεν μπορείς να μιλάς για θεσμούς όταν τους έχεις εξευτελίσει όλους, δεν μπορείς να μιλάς για την ανάγκη παρθενορραφής σε αυτούς που βίασες. Το πολιτικό επίδικο δεν εξαντλείται στα τηλεπαράθυρα με «αχ, καλέ να σας πω δυο ετοιματζίδικες ατάκες για τον λαϊκισμό»
Αυτό το ΠΑΣΟΚ που δεν θέλει πια να είναι ΠΑΣΟΚ, είναι χαμένη υπόθεση. Όσες wannabe ντίβες και αν υπογράψουν, όσα ονόματα και ταμπέλες και να ανεβοκατεβάσουν, το κοινό θα ζητεί το πολιτικό «δια ταύτα».
Γιατί το κοινό έχει μια κακιά… συνήθεια, ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα πολιτικάντικα deals της επιβίωσης σου. Αυτό που το καίει είναι η δική του επιβίωση.