Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ως ιδεολογικό ρεύμα είναι ένα εκρηκτικό μείγμα διαφορετικών εκδοχών του συντηρητισμού, που καταλήγουν όμως στο ίδιο σημείο: στην κατάλυση κάθε συστήματος κοινωνικής προστασίας και στην απεμπλοκή του κράτους από τον έλεγχο της οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η νεοφιλελεύθερη θεωρία ταυτίστηκε απόλυτα με την παγκοσμιοποίηση και χρησιμοποιείται απ’ αυτή για την καθιέρωση ενός μοντέλου που προάγει τον οικονομικό φασισμό και την εξαφάνιση των ανθρώπινων αξιών.
Η Νέα Δημοκρατία, ως πολιτικός εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας, έχει επιδοθεί σε ένα μπαράζ προεκλογικών υποσχέσεων με βάση την οικονομία και τις οικονομικές σχέσεις που θέλει να οικοδομήσει ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η νέα ηγεσία του κόμματος, αφού απέβαλαν από το λεξιλόγιό τους έννοιες όπως δικαιοσύνη στην οικονομία, δικαίωση της εργασίας και κατάργηση του θεμιτού κέρδους (παλαιό αξιακό σύστημα του κόμματος), ακολουθούν πιστά τις οδηγίες της νέας τάξης πραγμάτων, που βασίζεται στη μεταφορά των οικονομικών αξιών στην πολιτική, στην απασχόληση, στην κοινωνία.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία απουσιάζει επιδεικτικά ο παράγοντας άνθρωπος. Διαφεύγει προφανώς του κ. Μητσοτάκη ότι ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη, άψυχη και οριοθετημένη έννοια. Λειτουργεί με το συναίσθημα, με το ένστικτο και έχει τις δικές του αξίες, τις δικές του επιθυμίες. Έχει κερδίσει με τους αγώνες του το δικαίωμα της ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της αυτοδιάθεσης στην εργασία.
Το οικονομικό μοντέλο των ιδιωτικών μονοπωλίων που στηρίζει έμπρακτα ο κ. Μητσοτάκης περιέχει ένα αστείρευτο ρεπερτόριο αντιλαϊκών και αντικοινωνικών θεωριών. Η κατάργηση του κράτους πρόνοιας ως συνδετικού κρίκου ανάμεσα στην οικονομία και στην κοινωνία είναι άμεση παραχώρηση εθνικού πλούτου σε διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα. Η παραχώρηση υπηρεσιών δημόσιας υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, εκπαίδευσης κ.λπ. δεν είναι μεταρρυθμίσεις. Είναι μια αποτυχημένη «αμερικανοποίηση» των δομών της ελληνικής κοινωνίας (το 1/3 του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι αποκλεισμένο από υπηρεσίες υγείας και ασφάλειας, αφού δεν μπορεί να καλύψει τις δαπάνες της ιδιωτικής ασφάλισης).
Το πιο φοβερό όμως είναι ότι αυτοί που στελεχώνουν σήμερα τη Νέα Δημοκρατία, αν και οι περισσότεροι διαφωνούν με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του αρχηγού τους, όχι μόνο δεν επαναστατούν, αλλά τον παροτρύνουν με την αδράνεια και τη σιωπή τους. Διαβάζουν όμως τις ενστάσεις κάποιων «γραφικών» σαν κι εμένα και συμφωνούν με τις απόψεις μου. Εκεί ακριβώς ολοκληρώνεται και η αντίδρασή τους… Δεν είμαι μάντης κακών, όταν όμως έρθουν τα πρώτα σύννεφα, θα είναι οι πρώτοι που θα βγουν στον δρόμο. Εύχομαι να μην είναι αργά… Εγώ το βίωσα με τον κλάδο μου. Απέφυγα τα δολοφονικά χτυπήματα, γιατί προτίμησα την αντίδραση από τη σιωπή. Τον δρόμο από τον καναπέ. Την αντιπαράθεση από το κρυφτούλι…
Ένα πρώτο δείγμα πριμοδότησης της επιχειρηματικότητας με πολυεθνικό χαρακτήρα έδωσε ήδη ο κ. Μητσοτάκης με το τηλεοπτικό του διάγγελμα για μια εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα των επιβατικών μεταφορών. Αγνόησε χωρίς δεύτερη σκέψη χιλιάδες αυτοκινητιστές, στο σύνολό τους αυτοαπασχολούμενους και οδηγούς. Το δίκαιο των πολλών πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Η επιθυμία του και η προσήλωση στον στόχο της καθιέρωσης των ιδιωτικών μονοπωλίων ήταν ευδιάκριτες όχι μόνο σε μένα, αλλά σε κάθε εκπρόσωπο μικρομεσαίας επιχείρησης. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και το μήνυμα που έστειλαν η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο διάγγελμα ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και τη νομοθεσία του ελληνικού κράτους, ο κ. Μητσοτάκης είχε ένα ισχυρότατο κίνητρο που δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή του. Την έμπρακτη πίστη και αφοσίωση στους κανόνες της παγκοσμιοποίησης. Στους κανόνες που αφαιρούν εθνικό πλούτο και τον μεταφέρουν σε φορολογικούς παραδείσους.
Εν πάση περιπτώσει, τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση όσο και η κυβέρνηση κρίνονται και θα κριθούν και για τα έργα τους και για τις ιδέες τους και για τις εξαγγελίες τους. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο και κανείς δεν έχει κερδίσει ισόβια εμπιστοσύνη από το εκλογικό σώμα. Η Νέα Δημοκρατία φανέρωσε έγκαιρα το πολιτικό της προφίλ και τις επιδιώξεις της. Η συμμαχία της με πολυεθνικές και μεγαλοεπιχειρηματίες δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν.
Η αξιολόγηση αυτής της συμμαχίας πρέπει να γίνει άμεσα -και σίγουρα προεκλογικά- από κάθε Ελληνα πολίτη που σέβεται τον εαυτό του και τη χώρα του. Τα περιθώρια για λάθη στις επιλογές μας έχουν στενέψει επικίνδυνα. Το μελάνι από τις υπογραφές των μνημονίων δεν έχει στεγνώσει ακόμα και ο κίνδυνος της οικονομικής κατοχής και επιτήρησης συνεχίζει να υφίσταται.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση έχει ελάχιστο χρόνο μπροστά της για να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό. Δεν αρκεί μόνο η θέσπιση κανόνων για να χαρακτηριστεί το έργο της επιτυχημένο. Αν αυτοί οι κανόνες δεν εφαρμοστούν στην πράξη, τότε όλη η προσπάθεια είναι ένα γράμμα κενό. Αν η ελληνική κοινωνία δεν βιώσει αποδεδειγμένα την προσπάθεια ανοικοδόμησης του κοινωνικού κράτους, τότε η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα θα έχει πετάξει στα σκουπίδια μια μεγάλη ευκαιρία να επαναφέρει την κανονικότητα και την αισιοδοξία στην ελληνική κοινωνία. Τώρα που τα διεθνή «κοράκια» έφυγαν για άλλες πολιτείες, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Τσακίστε τη διαπλοκή, εφαρμόστε τους νόμους. Αλλιώς εκτίθεστε στα μάτια όλων.
ΥΓ. 1: Μέχρι και το 2015 οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πότε χρησιμοποιώντας μνημονιακές υποχρεώσεις και πότε ακολουθώντας ψευτομεταρρυθμιστική πολιτική, προσπάθησαν να «δολοφονήσουν» τον κλάδο μου. Η σημερινή κυβέρνηση αντιστάθηκε τόσο στις πιέσεις του ΔΝΤ όσο και στις πιέσεις των πολυεθνικών που είχαν με το μέρος τους, όχι μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Χρειάστηκαν δύο αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για να καταδείξουν τα αυτονόητα που ισχύουν στις αστικές μεταφορές σε όλη την Ευρώπη και, δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης, η κυρία Γεννηματά και ο κ. Θεοδωράκης αγνοούν ή αρνούνται να το δεχτούν.
Ο πόλεμος που δέχτηκε το ταξί είναι ένα απλό παράδειγμα για το τι θα ακολουθήσει αύριο, στην απευκταία περίπτωση που ένα νεοφιλελεύθερο σχήμα πάρει την εξουσία. Το ποια πολιτική θα εφαρμόσει μια τέτοια κυβέρνηση θα έπρεπε να ανησυχεί πρώτα απ’ όλους τους παλιούς μου φίλους στη Νέα Δημοκρατία. Με την ανοχή τους καταδικάζουν τους εαυτούς τους, υπονομεύουν το μέλλον των παιδιών μας και αναβάλλουν επ’ αόριστον την αναγέννηση αυτής της χώρας.
ΥΓ. 2: Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993) έπεσε, γιατί πλήρωσε τη νεοφιλελεύθερη αύρα των Μάνου – Ανδριανόπουλου και τον εσωτερικό πόλεμο εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Μήπως από αυτή την ιστορία έχει να διδαχτεί κάτι η νέα γενιά της οικογένειας Μητσοτάκη;
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 66 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018.