«Η ύπαρξη μιας σταθερής κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία στο επόμενο Κοινοβούλιο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης» είπε χθες στην συνέντευξή του στο Reuters, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για να προσθέσει την, γνωστή πλέον, προειδοποίηση – «απειλή» για δεύτερες κάλπες με απλή αναλογική: «Εάν καταφέρουμε», δήλωσε, «να επιτύχουμε τον στόχο αυτό -και είμαι πολύ αισιόδοξος- πιστεύω ότι θα στείλω ένα πολύ καθαρό σήμα ότι έχουμε τέσσερα χρόνια μπροστά μας, χωρίς να πρέπει να κάνουμε σχέδια για επιπρόσθετες εκλογές».
Δεν συνιστά έκπληξη η θέση αυτή από τον πρόεδρο της ΝΔ, παρά το προφανές στοιχείο πολιτικού εκβιασμού που εμπεριέχει. Επιδιώκει, πάση δυνάμει, την αυτοδυναμία, ποντάρει στην θεωρία του «χάους και της ακυβερνησίας» και της «χαμένης ψήφου» για να διεκδικήσει την ψήφο που μπορεί να πήγαινε στα μικρότερα κόμματα, και δεν έχει κρύψει πως πρώτη προτεραιότητα της – ενδεχόμενης – κυβέρνησής του θα είναι η κατάργηση της απλής αναλογικής.
Εκείνο που, υπό λογικές πολιτικές συνθήκες, θα έπρεπε να συνιστά έκπληξη είναι η θέρμη με την οποία υποκύπτουν στον σχεδιασμό Μητσοτάκη ακριβώς εκείνοι οι οποίοι θα είχαν κάθε συμφέρον – και κάθε ιδεολογικό και πολιτικό επιχείρημα – να στηρίζουν την απλή αναλογική. Η πρώτη που το έπραξε ήταν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά, η οποία ακριβώς στην πιο κρίσιμη καμπή, στην «στροφή» ανάμεσα στις ευρωπαϊκές και τις εθνικές κάλπες, έσπευσε να διακηρύξει πως το κόμμα της θα συνδράμει στην άμεση αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Πολύ περισσότερο, δε, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επέλεξε, αυτοβούλως, να δεσμευτεί πως «δεν θα αφήσει την χώρα ακυβέρνητη» και είναι έτοιμη να στηρίξει μια κυβέρνηση ΝΔ στην κατάργηση της απλής αναλογικής και την αναθεώρηση του συντάγματος θεωρώντας, προφανώς, δεδομένη την νίκη Μητσοτάκη στις εκλογές.
Το πώς ένα κόμμα κεντροαριστερό, με σοσιαλιστικές καταβολές, που στις ευρωεκλογές πήρε ποσοστό 7,6% μπορεί να θέτει ως προτεραιότητά του την κατάργηση της απλής αναλογικής είναι το αυτονόητο, πολιτικό ερώτημα, που όμως μάλλον έχει ήδη απαντηθεί: Το ΚΙΝΑΛ, αντιμέτωπο με στρατηγικά πολιτικά αδιέξοδα, προτιμά σαφώς – και πολλά στελέχη του δεν το κρύβουν στις, μη δημόσιες, συζητήσεις τους – την αυτοδυναμία της ΝΔ προκειμένου να μην κληθεί να απαντήσει στον μεγάλο του φόβο και στο μεγάλο δίλημμα – εάν θα συγκυβερνήσει ξανά με την δεξιά ή εάν θα μετάσχει ουσιαστικά στο εγχείρημα της μεγάλης προοδευτικής παράταξης.
Εάν η ΝΔ δεν είναι αυτοδύναμη και το δίλημμα γίνει αναπόδραστο, τότε οι μάσκες θα πέσουν. Και, αντί συγκυβέρνησης θα ακολουθηθεί η οδός της… πλάγιας στήριξης που περνά μέσα από την κατάργηση της απλής αναλογικής.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, προκειμένου αυτή η συγκαλυμμένη στήριξη να γίνει κατά τι πιο εύκολη για την Φώφη Γεννηματά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδιάζει είτε να προτείνει ο ίδιος, είτε να αποδεχθεί μια πρόταση του ΚΙΝΑΛ για νέο εκλογικό νόμο με ενισχυμένη μεν αναλογική, αλλά με μικρότερο πιθανώς μπόνους για το πρώτο κόμμα από τις σημερινές 50 έδρες.
Μέσα από αυτή την τακτική αρκετοί είναι εκείνοι στην ΝΔ που προσδοκούν, χωρίς να το ομολογούν, να προσελκύσουν σε σύμπραξη και τα δορυφορικά της δεξιάς παράταξης μικρότερα κόμματα – εάν και εφόσον έχουν μπει στην Βουλή -, δηλαδή την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και την Χρυσή Αυγή, έτσι ώστε να συγκεντρωθεί η περίφημη πλειοψηφία των 200 ψήφων.
Η πλειοψηφία των 200 είναι αναγκαία για να έχει άμεση ισχύ η αλλαγή του εκλογικού νόμου – δηλαδή, να μην γίνουν όχι μόνον οι μεθεπόμενες, αλλά και οι επόμενες εκλογές με σύστημα απλής αναλογικής. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, μόλις πριν από τις ευρωεκλογές στελέχη του ΚΙΝΑΛ όπως ο γραμματέας Επικοινωνίας Σταμάτης Μαλέλης δήλωναν ότι «δεν το φοβούνται». ««Δεν θα φοβηθούμε», έλεγε τότε ο Σταμάτης Μαλέλης, «να πάμε σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική ακόμη και αν δεν έχει αυτοδυναμία η ΝΔ, δεν θα συνεργαστούμε με μια κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη που θα φέρει τον όλεθρο. Θέλουμε προοδευτική διακυβέρνηση»…