Το πρόγραμμα της ΝΔ επιβεβαιώνει δύο πράγματα:Πρώτον ότι σαν την παλιά καλή, προ μνημονίων, εποχή το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εξαγγέλλει προεκλογικά ότι επιθυμεί ακοστολόγητα και αδιαπραγμάτευτα και δεύτερον ότι με την ασάφεια μπορείς να εμφανίζεσαι σοφός και βέβαιος για την επιτυχία του προγράμματός σου.
Εάν, λοιπόν η ΝΔ, μπορεί με τέτοια άνεση να προαναγγέλλει μείωση των φόρων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και απλούστευση της ρύθμισης για 120 δόσεις, τότε είναι σαν να παραδέχεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας όντως έχει οδηγήσει την χώρα εκτός μνημονίων, διαψεύδοντας, τόσο την ίδια, όσο και τον Γιάννη Στουρνάρα. Άρα, ας επιλέξει πότε έκανε λάθος, τότε που έλεγε ότι για να βγούμε από τα μνημόνια είναι αναγκαία η ύπαρξη «προληπτικής γραμμής στήριξης», ή τώρα που εξαγγέλλει μέτρα χωρίς διαπραγμάτευση, γιατί δεν γίνεται να έχει δίκιο και στις δύο περιπτώσεις.
Αλλά κι όταν υπενθυμίζεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η χώρα μπορεί να βρίσκεται εκτός μνημονίων, αλλά να τελεί υπό επιτήρηση, επιστρατεύει όλον τον αυτοθαυμασμό του και εμφανίζεται βέβαιος ότι θα γοητεύσει με το σοφό πρόγραμμά του τους «κουτόφραγκους».
Ενδεχομένως, ο κ. Μητσοτάκης, να μπορούσε να πείσει τους εταίρους μας, αν υπήρχε ένας πραγματικά σταθερός άξονας στην πολιτική του, γιατί ακόμα και η μείωση των φόρων, πόσο δε μάλλον η αύξηση μισθών, τελούν υπό την αίρεση ότι θα υπάρξει μια επενδυτική καταιγίδα. Δηλαδή από το 1% ανάπτυξη που έχει σήμερα η χώρα να εκτιναχθεί στο 4%, την ώρα, που ο ΟΟΣΑ προβλέπει για την ευρωζώνη, ρυθμούς ανάπτυξης μόλις 1% και 1,2% το 2019 και το 2020 αντίστοιχα, ενώ το ΔΝΤ ο, κατά Θεοχάρη, «φυσικός μας σύμμαχος», έχει διορθώσει κατά 0,6% τις προσδοκίες του και αναμένει ρυθμό ανάπτυξης 1,3% για φέτος, με οριακή ανάκαμψη στο 1,5% το 2020 και στο 1,4% το 2024.
Στο ερώτημα, γιατί η χώρα μας μπορεί να τρέξει με τετραπλάσιο ρυθμό ανάπτυξης και τριπλάσιο από αυτό της ευρωζώνης, η ΝΔ απαντά ότι η μείωση των φόρων θα προσελκύσει επενδυτές. Βέβαια αυτό είναι το σύγχρονο «παραμύθι» γιατί το προηγούμενο είχε την σφραγίδα Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά που αφορούσε στην μείωση του εργατικού κόστους. Θυμόμαστε ακόμα τα επιχειρήματα του Ανδρέα Λοβέρδου, όταν ξήλωνε τα εργασιακά κεκτημένα ενός περίπου αιώνα, στο όνομα των επενδυτών, όμως, δεν έφθασαν ούτε αυτά κι έφεραν αργότερα τον υποκατώτατο μισθό…
Εκ των πραγμάτων λοιπόν τίθεται ένα τεράστιο ερώτημα στην ΝΔ. Αν δεν πιάσει τους στόχους για ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 4% και επιτύχει μόνο ενα 2% ή 3% θα προχωρήσει στις φοροελαφρύνσεις που έχει προαναγγείλει; Θα έχουμε περισσότερες καλύτερες και καλοπληρωμένες δουλιές;
Με βάση την λογική της ΝΔ όχι! Οπότε; Ε, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να απαντήσεις, εκτός κι αν καταφύγεις στον Βαρουφάκη.
Υπάρχει όμως και κάτι που δεν πρέπει να αγνοούμε: Σε όλες τις μέχρι σήμερα προβλέψεις του ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πέσει έξω, είτε αφορούν στην Οικονομία, είτε αλλά ζητήματα.
Όμως, αυτή την φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκτός από τα ισχυρά Μέσα Ενημέρωσης και το ΚΙΝΑΛ, έχει ένα τεράστιο σύμμαχο, που δεν είναι άλλος, από την τιμωρητική διάθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν επιτρέπει την ανάγνωση των όσων συγκεκριμένων και κοστολογημένων, έχει εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας για την επόμενη τετραετία. Ο υποδαυλιζόμενος αυτός θυμός, από ορισμένους «αριστερούληδες» που έχουν μετατραπεί σε «ταλιμπάν» του κ. Μητσοτάκη, δεν αφήνει περιθώρια για πολύ σκέψη, «αρκεί να ξεκουμπιστεί να φύγει ο Τσίπρας», λένε και εξαντλούν μ αυτό την επιχειρηματολογία τους.
Αυτό το τυφλό πολιτικό μίσος ίσως και να κρίνει, εν τέλει, τις εκλογές και όχι το…πειστικό πρόγραμμα του Μητσοτάκη.
Μπορεί με τις κινήσεις και τις εξαγγελίες του ο κ. Μητσοτάκης να δικαιώνει ουσιαστικά την πολιτική που ακολούθησε ο Πρωθυπουργός, και οδήγησε την χώρα εκτός μνημονίων, έστω κι αν ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να την πληρώνει στο τέλος πολύ ακριβά, γιατί παρά το θετικό αποτέλεσμα της πολιτικής του, που θα κριθεί και ιστορικά, ήταν μια πολιτική κόντρα στην ιδεολογική κατεύθυνση της αριστεράς αλλά προς όφελος της χώρας. Δεν του αναγνωρίζεται κανένα ελαφρυντικό για την αναγκαία στροφή στον ρεαλισμό, άλλωστε πολλές φορές η αριστερά και στελέχη της, έχουν βρεθεί να πληρώνουν με ακριβό προσωπικό τίμημα τέτοιες επιλογές και υπάρχουν ουκ ολίγα παραδείγματα…
Γιάννης Στρατάκης
…
Πηγή: http://www.nooz.gr