ΜΑΝΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ
Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε τελείως διαφορετική λογική από την τωρινή κυβέρνηση Τσίπρα, αναφορικά με τη διαπραγματευτική της τακτική και ειδικά όσον αφορά το χρέος.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήγε στους δανειστές να διεκδικήσει. Πήγε να τους πείσει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Δεν ήθελε να είναι ο γκρινιάρης, όπως το έπαιξε ο Τσίπρας. Δεν ζήτησε να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού για αυτόν, όπως ζήτησε στην αρχή ο Τσίπρας.
Πήγε εξαρχής και τους είπε ότι δέχεται να παίξει με τους όρους τους, και ότι θα κάνει ό,τι θέλουν αυτοί, με τον τρόπο που το θέλουν, χωρίς κανένα δισταγμό και αμφιβολία. Τους το υποσχέθηκε ο άνθρωπος, ότι θα γίνει η ζωντανή απόδειξη για την επιτυχία των ευρω-προγραμμάτων τους!
Ότι θα γίνει ο πιο καλός ο μαθητής της ευρωζώνης. Και πως θα αποδείξει περίτρανα σ’ όλο τον πλανήτη ότι τα σχέδια του Σόιμπλε και του ΔΝΤ είναι σωστά και πετυχαίνουν. (Νάτο και το Success story). Ο πιο καλός ο μαθητής της Σοιμπλοσχολής, κανονικά!
Ο Σαμαράς έλεγε ότι πρόβλημα με το χρέος δεν υπάρχει
Όμως, τα σχέδια πετυχαίνουν, μόνον όταν λύνονται τα προβλήματα. Όταν τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, τι σόι success story μπορείς να λες ότι έχεις;
Αν λοιπόν ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, έβγαινε και έλεγε στους Ευρωπαίους ότι απαιτεί ρύθμιση του χρέους της χώρας του, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, τότε θα ήταν σαν να παραδεχόταν δημόσια ότι στην ουσία κανένα success story δεν είχε, μιας και αυτό που είχε καταφέρει ήταν να σκίσει στη λιτότητα την ελληνική κοινωνία χωρίς αντίκρισμα! Μιας και το πρόβλημα –μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας- παρέμενε άλυτο!!!
Για αυτό ο Σαμαράς ήταν δεσμευμένος να υποκρίνεται ότι το χρέος μας είναι βιώσιμο, στα τέλη του 2014! Μόνον έτσι μπορούσε τότε να υποστηρίζει ότι έχει σχέδιο να βγει στις αγορές. Αυτό έλεγε ως πρωθυπουργός μέχρι και την τελευταία στιγμή, αυτό ήταν το προεκλογικό του αφήγημα. Επέλεξε δηλαδή περίπου να κρύψει το θέμα του χρέους κάτω από το χαλί, να μην το βλέπει ο Ελληνας ψηφοφόρος, τουλάχιστον μέχρι να ψηφίσει!
Μετά, ανέβηκε ο Τσίπρας
Τελικά, βέβαια, στις εκλογές του 2015 κέρδισε ο Τσίπρας, που έθεσε από την πρώτη στιγμή το θέμα του χρέους στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, και μάλιστα το κέρδισε. Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος έχουν ήδη υλοποιηθεί ενώ στο τελευταίο eurogroup αποφασίστηκε να προχωρήσουν το 2018 και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ρύθμισής του, που υπηρετούν το μακροπρόθεσμο στόχο το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους να μην υπερβαίνει ποτέ το 15% του ΑΕΠ (και το 20% από ένα σημείο και μετά).
Πρόκειται για μια ρύθμιση που αν είχε υιοθετηθεί από την αρχή, τότε από το 2010 ως το 2025 η χώρα θα γλίτωνε 223 δις. ευρώ. Και που φυσικά εξασφαλίζει τη χώρα από μια νέα κρίση χρέους… μέχρι και το 2060 τουλάχιστον.
Τι θα συνέβαινε αν κέρδιζε η ΝΔ;
Όμως, τι θα συνέβαινε αναφορικά με το χρέος, αν η ΝΔ κέρδιζε τις εκλογές του 2015; Είναι εύκολο να το προβλέψουμε, μιας και πλέον έχουμε ασφαλή δεδομένα ως προς αυτό.
Δεδομένο 1: Το ελληνικό χρέος φυσικά και δεν ήταν βιώσιμο, όπως έλεγε ο Σαμαράς. Το ΔΝΤ απαιτούσε ελάφρυνση, και ζητά ακόμη μεγαλύτερη από αυτή που συμφωνήθηκε ενώ η ΕΚΤ εξετάζει αν οι δεσμεύσεις που ελήφθησαν τώρα (στο τελευταίο eurogroup) είναι ικανές να το κάνουν βιώσιμο. Δηλαδή, δεν υπάρχει σήμερα λογικός άνθρωπος στον πλανήτη, που να μην παραδέχεται ότι το ελληνικό χρέος χρειαζόταν ρύθμιση! Κανένας! Ισως μόνον ο Κικίλιας ακόμα! Η διαπραγμάτευση Τσίπρα απέδειξε περίτρανα την απόλυτη γαλάζια αποτυχία στη στρατηγική του χρέους. Η ΝΔ διαψεύσθηκε στον απόλυτο βαθμό.
Δεδομένο 2: Αν παρέμενε στην εξουσία ο Σαμαράς και όντως έκανε αυτά που έλεγε, δηλαδή τολμούσε να βγει στις αγορές με μόνη του κάλυψη την πιστοληπτική γραμμή, με τα spreads στις 850 μονάδες και με το χρέος σε κατάσταση μη βιώσιμη, σε πάρα πολύ λίγο καιρό αυτή η φούσκα θα έσκαγε! Βασικά, θα έσκαγε πριν καν προλάβει να φουσκώσει!
Και τότε τι θα γινόταν; Τα επιτόκια δανεισμού σύντομα θα ξαναγίνονταν απαγορευτικά υψηλά και η χώρα –αφού θα είχε εξαντλήσει σχεδόν αμέσως το όριο της πιστοληπτικής γραμμής- θα προσέτρεχε σε νέα βοήθεια προς τους δανειστές της, για επιπλέον χρήματα προκειμένου να επιβιώσει, επιστρέφοντας μάλιστα σ’ αυτούς ως αποτυχημένη!!! Και τότε; Θα υπήρχε αξιοπιστία, σαν και αυτή για την οποία μας πρήζει σε κάθε του ομιλία ο Αδωνις; Η μήπως θα είχε καταρρακωθεί σε τέτοιο βαθμό, που θα δικαιολογούσε απίστευτη νέα λιτότητα συμμόρφωσης και ανάκτησής της, κατά το ευρωπαϊκό λεγόμενο;
Επίσης, σε μια τέτοια περίπτωση, άραγε, η χώρα μας θα μπορούσε να διατηρεί συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο (σαν τώρα) ή θα ήταν το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, που καμία κυβέρνηση δεν θα ήθελε να ταυτιστεί μαζί της; Και φυσικά τότε θα αναβίωνε για τα καλά και το Grexit. Η μήπως υπάρχει κανείς (της ΝΔ) που να υποστηρίζει ότι δεν θα αναβίωνε;
Η γαλάζια απάντηση
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει (γαλάζια) απάντηση σε όλα αυτά. Ότι όλα τα ανωτέρω δεν θα συνέβαιναν, γιατί η χώρα είχε δεσμευθεί σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, ικανά να μειώνουν σταδιακά το νέο δανεισμό! Αρα, κάθε φορά θα δανειζόμασταν όλο και λιγότερα και ότι έτσι θα ερχόταν η λύση σε βάθος χρόνου! Αυτό μας έλεγαν ως κυβερνητική πρόταση τα στελέχη της ΝΔ, είτε αναφερόμαστε σε βουλευτές είτε σε δήθεν δημοσιογράφους, που στην ουσία είναι wanna be βουλευτές.
Δηλαδή, στην ουσία, η γαλάζια πρόταση ήταν… το χρέος ολόκληρο να το πληρώσουν οι Ελληνες από την τσέπη τους, μέσω των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων! Να μην γίνει καμία παρέμβαση από τους δανειστές! Για να μη χαθεί η αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας, που την είχε «χτίσει» ο Σαμαράς!
Αρα, για να ανακεφαλαιώσουμε: Αν έμενε στην εξουσία η ΝΔ, τότε σήμερα δεν θα μιλούσαμε για ρύθμιση του χρέους. Θα το θεωρούσαμε βιώσιμο, έστω και αν έχει αποδειχθεί ότι δεν ήταν.
Και κυρίως… σήμερα δεν θα ετοιμαζόμασταν να βγούμε οριστικά από την κρίση μια και καλή, αλλά θα ετοιμαζόμασταν να προστρέξουμε και πάλι στην αγκαλιά του Σόιμπλε, ως η πλέον αποτυχημένη χώρα της ευρωζώνης.
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της διαπραγμάτευσης του Σαμαρά και της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα στο θέμα του χρέους.