Για αρχή να πω πως το να μην ψηφίζεις στις εκλογές μου φαίνεται εντελώς ανόητο με όρους ατομικού συμφέροντος. Οι εκλογές δεν είναι μια δημοσκόπηση ή ένας διαγωνισμός που μετράει συμπάθεια και αγάπη. Οι εκλογές έχουν πάντα ένα πολύ συγκεκριμένο και εντελώς πρακτικό αποτέλεσμα: την ανάδειξη ηγεσιών. Είναι ένα αποτέλεσμα που αναπόφευκτα θα έχει επιρροή (μπορεί μικρή μπορεί και μεγάλη) στη ζωή σου ή στη ζωή ανθρώπων για τους οποίους ισχυρίζεσαι ότι νοιάζεσαι. Το να απέχεις συνειδητά από τη διαμόρφωση αυτού του αποτελέσματος μπορεί να σημαίνει α) ότι δεν νοιάζεσαι για τη ζωή σου, β) εκτός από το ότι δεν νοιάζεσαι για τη ζωή σου, δεν νοιάζεσαι και για κανέναν άλλο ή γ) δεν καταλαβαίνεις ότι οι μεγάλες αλλαγές είναι ένα άθροισμα μικρών και ότι είτε θέλεις να μαζέψεις 10 είτε θέλεις να μαζέψεις 1.000.000 ξεκινάς πάντα από το 1.
Μπορεί, ας πούμε, να μην αντέχεις ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα, μπορεί να τους απεχθάνεσαι και τους δύο, αλλά σε έναν μήνα ένας από αυτούς τους δύο θα είναι πρωθυπουργός και μαζί με την κυβέρνηση και τους βουλευτές του, θα παίρνει αποφάσεις που θα καθορίσουν ένα κομμάτι του μέλλοντος του δικού σου, των παιδιών σου, των φίλων σου και των συγγενών σου. Μπορεί να μην καίγεσαι ούτε για το μεγάλύτερο κράτος που θέλει ο Τσίπρας, ούτε για το μικρότερο που θέλει ο Μητσοτάκης, αλλά αυτή θα είναι μια απόφαση που θα σε επηρεάσει με πολλούς τρόπους που αποκλείεται να σε αφήνουν αδιάφορο. Δεν μπορεί, ας πούμε, να μη σε νοιάζει πόσους φόρους πληρώνεις από τη στιγμή που, ακόμα κι αν είσαι άνεργος, πληρώνεις φόρους κάθε φορά που αγοράζεις κάτι. Δεν μπορεί να μην σε ενδιαφέρουν οι υπηρεσίες του δημοσίου αφού, είτε το θέλεις είτε όχι, έρχεσαι συνεχώς σε επαφή με αυτές. Δεν μπορεί, λοιπόν, να μη σε νοιάζει το προς τα που θα κινηθεί η χώρα που ζεις ή σκέφτεσαι κάποια στιγμή να επιστρέψεις.
Και το να απέχεις από τη διαδικασία λήψης μιας απόφασης που σε νοιάζει δεν κάνει κακό σε κανέναν παρά μόνο σε σένα. Μπορεί το κακό να είναι μικρό, αλλά και πάλι, μισή ώρα μιας Κυριακής για να σου δοθεί η ευκαιρία να το αποφύγεις μου φαίνεται αρκετά καλό αντάλλαγμα.
Όμως όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με αυτούς που δεν ψηφίζουν. Οι υπόλοιποι γιατί νοιαζόμαστε για το αν αυτοί θα κάνουν αυτό που τους συμφέρει; Η συμμετοχή μπορεί να οφελεί πάντα αυτόν που συμμετέχει (και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να του κάνει κακό) δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι κάνει καλό στους υπόλοιπους. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, η αποχή των συνανθρώπων που επιλέγουν να μην ψηφίσουν μπορεί να είναι εξαιρετικά ωφέλιμη για εμάς τους υπόλοιπους. Και όχι μόνο επειδή όσο λιγότεροι αποφασίζουμε τόσο πιο κοντά στο συμφέρον μας θα είναι η απόφαση.
Εξηγώ:
Η μία κατηγορία (μάλλον η μεγαλύτερη) ανθρώπων που δεν ψηφίζουν είναι άνθρωποι που δεν ασχολούνται καθόλου με την πολιτική και ούτε και τους ενδιαφέρει. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το τι εκπροσωπεί το κάθε κόμμα, ποιά είναι τα ζητήματα στα οποία συγκρούεται με άλλα κόμματα, ποιοί είναι οι υποψήφιοι βουλευτές, τι έκαναν στο παρελθόν κ.ο.κ. Μπορεί να ξέρουν πολλά για πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά τίποτα στα ενδιαφέροντα ή στην αντίληψη που έχουν για τον κόσμο δεν συνηγορεί στο ότι η επιλογή τους στην κάλπη θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι ρουλέτας. Το να τους ζητάμε να ψηφίσουν μπορεί να είναι το αντίστοιχο του να ζητάμε από έναν βίγκαν να μας προτείνει ένα καλό σουβλατζίδικο.
Η άλλη κατηγορία ανθρώπων που απέχουν (μάλλον η μικρότερη) αποτελείται από τους συμπολίτες που παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά έχουν τσιμπήσει στα παραμύθια που συμπυκνώνονται στο εξυπνοφανές αλλά εφηβικού βάθους τσιτάτο σύμφωνα με το οποίο «αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα ήταν παράνομες». Όσοι επαναλαμβάνουν αυτή την ανοησία ίσως να μην καταλαβαίνουν ότι η αλλαγή για την οποία μιλούν είναι του πολιτεύματος, γιατί κατά τα άλλα οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν σχεδόν τα πάντα. Ευτυχώς αυτό συνήθως αποφεύγεται και μετά από τις εκλογές δεν αλλάζουν όλα κι έτσι οι κοινωνίες δεν τινάζονται κάθε τέσσερα χρόνια στον αέρα. Αλλά αλλάζουν πολλά και σημαντικά και νομίζω σε ανθρώπους που υπέστησαν την «γενναία(Πηγή)