Οι θιασώτες των πολιτικών βαμπίρ είδαν χθες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μόνον την επιστροφή του «πράσινου ήλιου». Μέτρησαν επίσης πόσες φορές αλληλοχειροκροτήθηκαν (τουλάχιστον τέσσερις κατά τους αυτόπτες ) στις ομιλίες τους Ευάγγελος Βενιζέλος και Γιώργος Παπανδρέου, εξέδωσαν με ανακούφιση κατόπιν τούτου πιστοποιητικό ενότητας, τραγούδησαν και λίγο Λοϊζο, κι έδωσαν μετεκλογικό ραντεβού με την ανάκτηση της ηγεμονίας της κεντροαριστεράς.
Εκείνο που δεν είδαν οι, παλαιοί και νεόκοποι, παράγοντες του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ήταν το ανύπαρκτο ιδεολογικό περιεχόμενο ενός αγχωμένου κομματικού συνεδρίου και το πολιτικό αδιέξοδο. Δεν διάβασαν – ή δεν θέλησαν να διαβάσουν – την συνέντευξη Τίμερμανς, στην οποία ο φιλοξενούμενος του συνεδρίου τους, και υποψήφιος των ευρωσοσιαλιστών για την ηγεσία της Κομισιόν, είπε ευθέως πως προσβλέπει στην συνεργασία με την ευρωπαϊκή αριστερά και με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα για να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά.
Και, κυρίως, δεν διέκριναν την εκλογική αγωνία της Φώφης Γεννηματά όταν εκτός από το «βροντερό ναι», είπε και το, όψιμο, «βροντερό όχι» της. «Λέμε ένα βροντερό “ναι” και ένα βροντερό “όχι”», είπε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ: «Βροντερό “ναι” στην ήττα και την καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ένα βροντερό “όχι” στη δεξιά παλινόρθωση». Ή άλλως, εάν το δίλημμα που θέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι «να έρθουμε εμείς για να φύγουν αυτοί», το δίλημμα που επιχειρεί τώρα να θέσει η Φώφη Γεννηματά είναι «να φύγουν αυτοί, αλλά να μην έρθουν κι οι άλλοι».
Πρόκειται για ένα δίλημμα από την πολιτική φύση του εξαιρετικά εύθραυστο, με δεδομένη την σκληρή πόλωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Πόσο μάλλον, όταν μέχρι τώρα το ΚΙΝΑΛ είχε υιοθετήσει πλήρως το δόγμα της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ – κοινώς, είχε πριμοδοτήσει το δίλημμα που βάζει η ΝΔ. Όταν ζητάς από τον ψηφοφόρο να τιμωρήσει, σε βαθμό διάλυσης, τον Τσίπρα, το πιθανότερο είναι πως τον οδηγείς στον έτερο ισχυρό πόλο, τον Μητσοτάκη. Κι εάν ποντάρεις στα αντιδεξιά αντανακλαστικά του, υιοθετώντας όμως την ατζέντα και την συνθηματολογία της δεξιάς, το καλύτερο στο οποίο μπορείς να ελπίζεις είναι να τον στείλεις στην αποχή. Στο εκλογικό δια ταύτα, πριμοδοτείς και σε αυτήν την περίπτωση, ως πρώτο κόμμα, την ΝΔ.
Πρόκειται για τον κίνδυνο που μάλλον είδε αργά η Φώφη Γεννηματά – κι εάν δεν τον είδε, φρόντισε να της τον υπενθυμίσει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητώντας να γίνουν οι ευρωεκλογές δημοψήφισμα. «Δεν υπάρχει περιθώριο για εύκολες ψήφους σε μικρότερα κόμματα», είναι το μήνυμα που στέλνει σταθερά, και με κλιμακούμενη ένταση, το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος της ΝΔ κόντρα στην χαλαρή ψήφο. Κι είναι ένα μήνυμα πολιτικά λογικό, και απολύτως αναμενόμενο, για ένα κόμμα που θέλει διακαώς την εξουσία, και την θέλει τώρα.
«Είναι παγίδα, είναι πλάνη», απάντησε χθες η Φώφη Γεννηματά αναφερόμενη ακριβώς σ’ αυτό το μήνυμα – στην «λάθος» θέση , όπως η ίδια είπε, όσων λένε ότι «πρέπει να ψηφίσουμε σήμερα Μητσοτάκη για να απαλλαγούμε από τον Τσίπρα». Είναι όμως μια παγίδα που η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ την κατάλαβε αργά και την εξέθρεψε η ίδια.
Ακόμη και χθες, άλλωστε, αυτό το εύθραυστο και όψιμο δίλημμα του διπλού «όχι» δεν κατάφερε να το αρθρώσει καθαρά. Ακροβάτησε ανάμεσα στους δύο πρώην του κόμματός της, δανείστηκε λίγη από την ρητορική Βενιζέλου – «θέλουμε την ήττα και την καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ» – αντέγραψε λίγο Παπανδρέου «για μας η ΝΔ είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος» – και εν τέλει πέταξε την μπάλα στην εξέδρα, ως προς το εάν και με ποιον θα μπορούσε να συγκυβερνήσει το ΚΙΝΑΛ μετά τις εκλογές. «Τον πρώτο και τελευταίο λόγο», είπε, «τον έχει η λαϊκή ετυμηγορία, διότι μόνον ο ελληνικός λαός μπορεί να επιβάλλει το πως θα κυβερνηθεί η χώρα».
Παραπλεύρως, δε, είδε να ορθώνεται ξανά μπροστά της, εκ των έσω, και η «παγίδα» και η «πλάνη», την οποία η ίδια μόλις είχε αποκηρύξει. Δια στόματος Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος από το βήμα του συνεδρίου έσπευσε να την υπενθυμίσει: «Δεν χαρίζουμε σε άλλους τον αγώνα που κάναμε για την σωτηρία της χώρας. Είμαστε οι βασικοί αντίπαλοι του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ»…