Η ανθρώπινη φύση όταν φτάσει στα όριά της αντιδρά. Ξεσπάει, αμύνεται, διεκδικεί, επαναπροσδιορίζει σκοπούς και στόχους. Τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας κοινωνίας αδικημένης και καταπιεσμένης. Στο γερμανικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου, αν μη τι άλλο, είναι δυστυχισμένοι. Μέσα σε λίγα χρόνια απώλεσαν, όχι μόνο αγοραστική δύναμη, αλλά και κομμάτι της αξιοπρέπειάς τους.
Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Η επέλαση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Πολιτικές γλάστρες παριστάνουν τους κυβερνήτες και ανακοινώνουν μέτρα και αποφάσεις, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά πιόνια των πολυεθνικών που χρειάζονται «μπροστινούς» για τις δουλειές τους.
Στον ίδιο παρονομαστή και η ελληνική κοινωνία. Αλυσοδεμένη με τα δεσμά μιας «στημένης» χρεοκοπίας, προσπαθεί να κερδίσει ανάσες ζωής. Εκατομμύρια άνθρωποι αναμετρώνται καθημερινά με το φάντασμα της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Εκατοντάδες άστεγοι, χιλιάδες πεινασμένοι (αγνώστου αριθμού) άνεργοι συνθέτουν το κατάμαυρο σκηνικό μιας χώρας που ούτε σε περιόδους πολέμου έζησε ανάλογη κατάσταση.
Αλήθεια, σταμάτησε τούτη η χώρα να παράγει; Σταμάτησαν οι άνθρωποι να δουλεύουν; Οχι βέβαια. Απλώς ο εθνικός πλούτος εξανεμίζεται. Με τα τρικ της παγκοσμιοποίησης, νεοφιλελεύθεροι επιτήδειοι, παριστάνοντας τους καινοτόμους επιχειρηματίες, «παρκάρουν» ανενόχλητα τα χρήματα του ελληνικού λαού σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού.
Αυτό επιβάλλει η διεθνοποίηση των αγορών. Κι εδώ υπάρχει ένα σχήμα οξύμωρο. Από τη μια, ο Ελληνας πολίτης διαμαρτύρεται και αγανακτεί με την υψηλή φορολογία και την απώλεια εισοδήματος και, από την άλλη, γίνεται συμμέτοχος στην τεράστια εκροή χρήματος στο εξωτερικό. Χωρίς καμία σπουδή, αφήνει εφαρμογές και εταιρείες ηλεκτρονικού εμπορίου να διαχειρίζονται, όχι μόνο τα χρήματά του, αλλά και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του.
Βαθιές οι ρίζες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού
Είτε από άγνοια είτε από λάθος επιλογή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, αφανισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εύκολο και γρήγορο κέρδος για λίγους.
Οι ρίζες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι τόσο βαθιές που ακόμα και μια κυβέρνηση (όπως η σημερινή) με έντονο κοινωνικό προφίλ δεν μπορεί να ξεριζώσει. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του δικού μας κλάδου. Ακόμη και στην εποχή των capital controls, τεράστια ποσά έβγαιναν από τη χώρα χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανέναν περιορισμό. Δεν ξέρω ποιες Αρχές, ποιος τραπεζικός ή κρατικός μηχανισμός ήταν αρμόδιος να ελέγξει αυτό το πηγαινέλα των χρημάτων, ξέρω όμως ότι δεν ασχολήθηκε κανείς με αυτή την παράνομη δραστηριότητα. Την ίδια ώρα που ο Ελληνας ταξιτζής είχε περιορισμό στη διαχείριση των δικών του χρημάτων, κάποιοι άλλοι δρούσαν ανεξέλεγκτα και μετέφεραν -χωρίς την παραμικρή ενόχληση- τα δικά μας χρήματα σε άγνωστους μέχρι σήμερα τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού.
Λήθαργος και μοιρολατρία
Ο σύγχρονος Ελληνας διάγει μια περίοδο απόλυτου λήθαργου. Αποκαμωμένος από τα μνημονιακά χτυπήματα, είναι εγκλωβισμένος στα σκοινιά και δέχεται απανωτά χτυπήματα από το τέρας του νεοφιλελευθερισμού. Δεν προσπαθεί καν να σταθεί στα πόδια του. Δεν προσπαθεί να αντιδράσει και να παλέψει για τη ζωή του. Τόση μοιρολατρία δεν αντέχεται.
Είναι ώρα να συνέλθουμε. Να θυμηθούμε αυτό που είπε κάποτε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ότι για να νικήσουμε τον νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο ίσως πρέπει να διδαχτούμε από την ιστορία του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ. Να αντιτάξουμε ψυχή και μυαλό απέναντι στη δύναμη και τον πλούτο.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια σπίθα για να γίνει φωτιά. Να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες που μας καθίσανε (βάσει σχεδιασμού και προγράμματος) και να πάρουμε πίσω ό,τι μας αρπάξανε. Κοινωνικοί φορείς, επαγγελματικές ομάδες και απλοί εργαζόμενοι πρέπει να μπούμε μπροστά και να υποδείξουμε ποια Ελλάδα θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας. Αρκετά πια με την αδράνεια. Αρκετά με τα ευχολόγια και την προπαγάνδα. Οχι άλλο νεοφιλελευθερισμό. Οχι άλλα κομματικά παραμύθια που καταλήγουν πάντα στο «ζήσανε αυτοί καλά και (πάλι) αυτοί καλύτερα». Οχι άλλες νεοφιλελεύθερες υποσχέσεις για μείωση φορολογίας, καλύτερους μισθούς και συντάξεις, αλλά ταυτόχρονα και διευκόλυνση των πολυεθνικών να «αρπάζουν» τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών και να τα μεταφέρουν στο εξωτερικό. Ντροπή. Φτάνει πια.
Εδώ και πολλά χρόνια πολεμώ ασταμάτητα κάθε μορφή άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Είτε έχει επιχειρηματικό είτε πολιτικό υπόβαθρο. Οτιδήποτε ακραίο (π.χ., ιδιωτικό ή κρατικό μονοπώλιο) είναι αποδεδειγμένα ασύμφορο και επικίνδυνο για κάθε ανθρώπινη κοινωνία. Καταλήγει πάντα στην απώλεια της αξιοπρέπειας του ατόμου, στην κατάργηση των αξιών και στην αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.
Δεν με ενδιαφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως φυσικό πρόσωπο. Ούτε η Γεννηματά ούτε ο Θεοδωράκης ούτε ο Τσίπρας ούτε οποιοσδήποτε πολιτικός. Με αφορούν μόνο όσα πρεσβεύουν. Οσα αντιπροσωπεύουν.
Γιατί αυτά έχουν αντίκτυπο και σε εμένα και στον κλάδο μου και στη χώρα μου. Αυτά κρίνω, αυτά σχολιάζω, αυτά απορρίπτω ή επιδοκιμάζω. Οι απόψεις μου είναι πάγιες και σταθερές. Δεν έκρυψα ποτέ ότι θεωρώ τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό το ιδανικότερο ιδεολογικό ρεύμα που γνώρισε η χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Δεν έκρυψα ποτέ ότι με ενοχλεί η αφαίμαξη του εθνικού μας πλούτου από πολυεθνικές εταιρείες. Και ούτε θα σταματήσω ποτέ να κατακρίνω και να καταδεικνύω οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα τους βοηθά σε αυτό.
ΥΓ.: Κάνω κάλεσμα-έκκληση προς κάθε κοινωνικό φορέα, προς κάθε εργαζόμενο αυτής της χώρας: Μην τους αφήνετε να μας χρησιμοποιούν. Δεν είμαστε πιόνια κανενός. Εμείς, ο λαός, πρέπει να βάλουμε κανόνες. Να απαιτήσουμε απ’ όλα τα κόμματα τη δημιουργία – δημοσιοποίηση προγράμματος που θα προστατεύει τον εθνικό μας πλούτο. Τα χρήματα των Ελλήνων, είτε αφορούν σε υπηρεσίες είτε σε αγορά αγαθών, να μένουν στη χώρα μας.
Απαιτούμε δικαιοσύνη στην οικονομία, δικαίωση της εργασίας και ένα εργασιακό περιβάλλον που θα ενισχύει την απόκτηση θεμιτού κέρδους. Όποιος κομματικός οργανισμός τα αγνοήσει όλα αυτά αυτόματα να απορρίπτεται από τους κοινωνικούς φορείς και τους εργαζόμενους.
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας.
Πολύ σύντομα θα οριστεί μια συγκέντρωση όλων των παραγωγικών φορέων προκειμένου να αρχίσει μια εκστρατεία ενημέρωσης της ελληνικής κοινωνίας για το πώς θα προστατευτεί και πώς θα αντιμετωπίσει διάφορα κοράκια (όπως αυτά του τουρισμού) που έχουν καταργήσει κάθε έννοια ισονομίας και δικαιοσύνης στην αγορά εργασίας. Γιατί, όπως έλεγε ο Γκάντι, «αλίμονο στις κοινωνίες που έχουν πλούτο χωρίς μόχθο και επιστήμη χωρίς ανθρωπιά».