Παλαιότερα τους αποκαλούσαν -κατ’ ευφημισμόν- «λαμπερά ονόματα». Ήταν οι μαϊντανοί, οι celebrities, οι ηθοποιοί και δημοσιογράφοι, οι εν γένει αναγνωρίσιμοι και «επώνυμοι», που έμπαιναν υποψήφιοι στα κόμματα για τις εκλογές…
Το φαινόμενο, επομένως, δεν είναι τωρινό. Ούτε θα έπρεπε κανονικά να προκαλεί μεγάλη έκπληξη η μετατροπή των ευρωψηφοδελτίων σε πασαρέλες. Πλέον, όμως, ζούμε το απόλυτο ξεχείλωμα, που έρχεται να συνδυαστεί με την ποδοσφαιρικού τύπου μεταγραφολογία, και την εγκατάλειψη και των τελευταίων προσχημάτων για πολιτικές αρχές και θέσεις. Όλα ένας χυλός…
Κι εδώ που τα λέμε, οι διαφορές (στα μείζονα και όχι μόνο) γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτες. Η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή συνιστά το πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα…
Τι είναι αυτό που φανερώνει, όμως, η πλήρης υποταγή στο life style και στον αχταρμά; Τι άλλο από τον πανικό που έχει καταλάβει τους κοτζαμπάσηδες του κομματικού συστήματος μπροστά στη βαρεμάρα της εκλογικής πελατείας τους.
Μπορεί, ακολουθώντας τις οδηγίες των ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων, να το παίζουν χαμογελαστοί και κεφάτοι μπροστά στις κάμερες, αλλά, βλέποντας τα στοιχεία με τις τάσεις που τους έρχονται, τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Και το δείχνουν με τα πρόσωπα που επιλέγουν.
Στο Μαξίμου δεν είναι μόνο το ποσοστό που τους ανησυχεί. Όπως πάνε τα πράγματα, η ψηφοσυλλογή θα έχει μεγάλα προβλήματα. Στο τέλος θα τους κάνει καζούρα και ο Σαμαράς ότι ακόμα και στις εφιαλτικές εκλογές του 2012 ο ίδιος είχε μαζέψει περισσότερες -σε απόλυτο αριθμό- ψήφους.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τούς τα έγραψε χθες ο σύντροφος Καρτερός: «Σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ’23 γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και στον πρόεδρό του…»
Στο ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος Νίκος, μαθαίνοντας τα νέα για τη Μελέτη και τη Ν.Δ., μια κατάθλιψη την έπαθε, γιατί προηγουμένως αυτός είχε φάει πόρτα από άλλο megaλο παρουσιαστή, που όλο και κάτι θα του έφερνε. Και ήδη οι άσπονδοι φίλοι του -ο Οδυσσεύς, ο Μανόλο και η Νάντια- ακονίζουν τα λεπίδια για τη νύχτα της 9ης Θερμιδόρ…
Εν ολίγοις, όσο το εμπόρευμα παλιώνει και οι πελάτες στέκονται στη βιτρίνα χωρίς να μπαίνουν να ψωνίσουν, οι μαγαζάτορες νομίζουν ότι θα λύσουν το πρόβλημα μοστράροντας νέους κράχτες.
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν αφήνει μια άλλη πολιτική χάραξη έξω από τις τάσεις ενσωμάτωσης της κυριαρχίας με τον μονόδρομο της φτώχειας και της αυξανόμενης εξαθλίωσης των πολιτών της Ευρώπης κάτω από την ακρίβεια και τη λιτότητα, αλλά και τα προστατευμένα και αυξημένα ποσοτικά κερδών των πολυεθνικών. Ας το καταλάβουμε ότι ασκεί μια αποευρωπαϊκοποιημένη πολιτική, στη βάση οργανωμένων και εξαρτημένων διατλαντικών συμφερόντων.
Έτσι, λοιπόν, η λογική σύνθεση των ευρωψηφοδελτίων ανταποκρίνεται σε εκείνο που έγραφε ο Γκι Ντεμπόρ λέγοντας ότι τις κοινωνίες δεν τις εξουσιάζουν μόνο οι οικονομίες του κέρδους, αλλά και το θέαμα. Ο παγκόσμιος οικονομικός καταμερισμός των καθηκόντων συμπληρώνεται και από τον καταμερισμό των θεαματικών καθηκόντων. Το θέαμα, από τη σκοπιά ακόμα και των τοπικών παραλλαγών του, καθορίζει τον κοινωνικό λόγο και τον καταμερισμό των κοινωνικών ρόλων.
Να γιατί τα ευρωψηφοδέλτια θα συμπληρώνονται από τον κόσμο του θεάματος, όπου το «αληθινό αποτελεί μια στιγμή του ψεύτικου», όπως ισχυριζόταν ο Γκι Ντεμπόρ. Δεν είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται τον θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου και την κρισιμότητα του μέλλοντος της Ε.Ε., αλλά ότι η κυριαρχία επιβάλλεται τόσο μέσω της οικονομικής ισχύος όσο και μέσω της διαρκούς θεαματικής παρουσίας. Γιατί «το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μια κοσμοθεώρηση (weltanschauuhg) πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μια θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενικοποιηθεί» (Γκι Ντεμπόρ).
Έτσι, εκείνο που πρέπει να συνεχιστεί στο Ευρωκοινοβούλιο είναι το σημερινό στάδιο της διευθυντηρίου και η πανταχού παρούσα εξουσιαστική του δομή. Καθώς αυτή η «μονοδιαστικότητα» του ευρωκοινοβουλευτικού διευθυντηρίου είναι ταυτόσημη με τη σκληρότερη μορφή αναγκαιότητας.
Το γεγονός, επίσης, ότι η Ε.Ε. έχει μετατραπεί και με τη σφραγίδα του Ευρωκοινοβουλίου στο μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ (το βλέπουμε με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και τις παραχωρήσεις της Ε.Ε. τόσο σε πολεμικό υλικό αλλά και σε στρατό, η Γερμανία, πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στέλνει στρατό στη Λιθουανία και ο Γάλλος πρόεδρος ετοιμάζεται και εκείνος να στείλει στρατό, ενώ η ειρήνη παραμένει εξόριστη από την Ε.Ε.) και η μεγάλη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία αποδεικνύουν ότι ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις.
Αυτή η μονοδιάστατη ευρωπαϊκή πολιτική έχει ανάγκη από ευρωβουλευτές υποκλινέστατους, με σπασμομεσικές χαιρετούρες, χωρίς ισχυρή βούληση, οι οποίοι θα υπηρετήσουν τον μονοθελητικό φανατισμό των αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου και τα συνθήματα υπέρ των ολοκληρωτικών αποκλεισμών των λαών της Ευρώπης. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο είναι το ανάποδο εκείνου που υπόσχεται και κάθε απόφασή του κρύβει ένα συνδυασμό συμφερόντων. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ανάγκη από διακοσμητικά κηροπήγια, δηλαδή από κομπάρσους χωρίς πολιτικό λόγο και ευρωπαϊκό όνειρο, έχει ανάγκη από μαριονετίστες.
Υπάρχει, μέσα σε αυτό το σκηνικό της παρακμής και του εκφυλισμού, κάτι αισιόδοξο στον ορίζοντα; Ευτυχώς, ναι. Η φωνή των δύο χαροκαμένων γονιών των Τεμπών, της Μαρίας Καρυστιανού και του Παύλου Ασλανίδη, οι οποίοι, απαντώντας στους σπεκουλαδόρους, ξεκαθάρισαν ότι δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική καριέρα, «ειδικά τώρα που το απόστημα της διαφθοράς γίνεται για μας αντιληπτό στο βάθος του»…
«Θα φέρουμε την κάθαρση, όπως ξεκινήσαμε, ως πολίτες» υπόσχονται. Μια γροθιά στο στομάχι, που τη χρειαζόμαστε για να παίρνουμε -τι ειρωνεία- εμείς θάρρος…
Ξεθωριάζει το… success story
Έκανε ό,τι μπορούσε η κυβέρνηση για να αξιοποιήσει και φέτος το Φόρουμ των Δελφών ώστε να προβάλει το αφήγημά της για την πορεία της οικονομίας, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης μάλιστα των εντυπώσεων από όσα ζοφερά κατακλύζουν -εν όψει ευρωεκλογών- τον δημόσιο βίο της χώρας…
Ανεξάρτητα από την απόδοση του προπαγανδιστικού αφηγήματος στο εσωτερικό, φαίνεται όμως ότι για πρώτη φορά η εικόνα που μεταφέρθηκε από τα μέρη του θεού Απόλλωνα προς το εξωτερικό δεν είναι και τόσο θετική και αισιόδοξη!
«Αμφιβολίες για το ελληνικό οικονομικό θαύμα» είναι, για παράδειγμα, ο χαρακτηριστικός τίτλος της ανταπόκρισης, από τους Δελφούς, στη χθεσινή γερμανική «FAZ», λίγες μόλις ώρες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Φόρουμ.
Κι αν ο τίτλος στέκεται στις αμφιβολίες, το συμπέρασμα επεξηγείται από τον αρθρογράφο της γερμανικής εφημερίδας με ακόμη πιο δηκτικό τρόπο: «Η Ελλάδα υποφέρει από την ύφεση της Ευρώπης και χρειάζεται περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό είναι το περιεχόμενο του ετήσιου οικονομικού συνεδρίου των Δελφών. Τελειώνει τώρα το νικηφόρο σερί;»
Και κάθε φορά που ακούμε για «περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» έχουμε νιώσει πια στο πετσί μας τι μπορεί να σημαίνει. Ίσως εκεί κολλάει μεταξύ άλλων ότι «η επιχειρηματική κοινότητα ζητά περισσότερη νόμιμη μετανάστευση»…
Αυτό που πάντως μεταξύ των ξένων παρατηρητών συζητήθηκε, ακόμη και στις βραδινές εξόδους στις ταβέρνες και στα μπαράκια της περιοχής, ήταν ότι το περίφημο ελληνικό success story έχει σκιαστεί αρκετά. Παράδειγμα, το γεγονός ότι, σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, η Ελλάδα δεν γίνεται πλέον μόνο πρωτοσέλιδο με ιστορίες επιτυχίας, αλλά και για το κλείσιμο παραγωγικών εγκαταστάσεων ξένων εταιριών, όπως συνέβη με τη Youla, τη Sonoco και τις Tupperware, Reckitt Benckiser και Crown Hellas Can Packaging.
«Το γεγονός ότι η κυβέρνηση βάζει σε τάξη τα δημόσια οικονομικά δεν αρκεί» είναι, επίσης, ένα από τα συμπεράσματα που μεταδίδονται προς τα έξω. Αλλά και ως προς αυτό δεν ξέφυγε της προσοχής ότι ο Moody’s ήταν ο μόνος οίκος αξιολόγησης που αρνήθηκε στην Ελλάδα το καθεστώς «επενδυτικής βαθμίδας» λόγω του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και της καθυστέρησης των επενδύσεων στον δημόσιο τομέα και στη μεταποιητική βιομηχανία. Κρίμα εκείνα τα κυβερνητικά πανηγύρια…
Κόλαφος, επίσης, και οι διαπιστώσεις ότι οι (περίφημες) άμεσες ξένες επενδύσεις επικεντρώνονται μόνο στην αγορά ακινήτων και στον τουρισμό, ότι η χώρα δεν εξάγει επαρκώς πολύτιμα μεταποιητικά προϊόντα, και ότι οι υψηλές τιμές αναγκάζουν τους Έλληνες να ρευστοποιούν τις αποταμιεύσεις τους…
Από τις (ξένες) ανταποκρίσεις μαθαίνουμε και κάτι ακόμη για τους Δελφούς: «Τα πάντα τέθηκαν επί τάπητος – μέχρι και οι ακόμα ανεξέλεγκτες πελατειακές σχέσεις και ο νεποτισμός». Μα, συμβαίνουν… τέτοια πράγματα στη σημερινή Ελλάδα; Μπα…
του Αντρέα Καψαμπέλη