Στις πρώτες εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε τη μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία του, με 36,3%, αλλά δεν είχε αυτοδυναμία. Το ποσοστό αυτό ήταν προσωπική επιτυχία του Αλ. Τσίπρα, νέου, χαρισματικού και φερέλπιδος ηγέτη της Αριστεράς, που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, έστω και με το δεκανίκι των ΑΝ.ΕΛ.
- Της Κύρας Αδάμ
Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε μόνον σε καθοδική πορεία.
- Στις δεύτερες εκλογές του 2015 χτύπησε το πρώτο μικρό κουδουνάκι, με το 35,5%, που επέτρεψε και πάλι τον σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς με πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα.
- Στις εκλογές του 2019 έσκασε το πρώτο κανόνι με την ήττα από τη Ν.Δ., με διαφορά 8 μονάδες.
- Στις διπλές εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκαν σε κατολίσθηση, χάνοντας από τη Ν.Δ., με 20 μονάδες διαφορά στις πρώτες εκλογές και 23 μονάδες στις δεύτερες.
Η κατάρρευση του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φυσιολογική, εντούτοις κανείς, ούτε ο ίδιος ούτε και το κόμμα, το κατάλαβε.
Είναι απολύτως προφανές ότι ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να πιστεύει ότι του πάει μόνον ο ρόλος του πρωθυπουργού και απεχθανόταν τον ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ομοίως, και ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε το πρωθυπουργικό μπαλκόνι και όχι το πεζοδρόμιο της αντιπολίτευσης.
Η πραγματικότητα τον διέψευσε εκκωφαντικά. Και το βάρος πέφτει και στον Αλ. Τσίπρα και στο επιτελείο του. Και τούτο διότι από το 2019 έως και σήμερα ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε καταδέχθηκαν να ασκήσουν ισχυρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Όχι γιατί δεν μπορούσαν, αλλά γιατί αδιαφόρησαν και βαρέθηκαν να ασχοληθούν, σε βάθος, με ακρίβεια και στη λεπτομέρειά τους, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική Μητσοτάκη σε όλους τους τομείς. Απλώς άφησαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να «ρολάρει» την πολιτική της.
Είναι απολύτως εμφανές ότι ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του όλη την προηγούμενη τετραετία «δεν κάθισαν να διαβάσουν», δηλαδή να ασχοληθούν επισταμένως και σε βάθος με τα ανοιχτά προβλήματα, ως τεχνοκράτες αριστεροί, και να παρουσιάσουν ολοκληρωμένες δομημένες λύσεις.
Η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι η Ν.Δ. του Κ Μητσοτάκη με το εφεύρημα του «κατοστάρικου – φιλοδωρήματος» που μοίρασε κατ’ εξακολούθηση όλο τον τελευταίο χρόνο στους έχοντες -πράγματι- ανάγκες Έλληνες πολίτες κατόρθωσε να τυλίξει ολόκληρη την Αριστερά σ’ ένα χαρτονόμισμα, εξουδετερώνοντας εύκολα το αδύναμο και αδιάφορο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «παντού δικαιοσύνη».
Στα εθνικά θέματα
Το ίδιο και σε πολλαπλάσιο βαθμό ισχύει και για την απαξιωτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα εθνικά θέματα και στην πολιτική Κ. Μητσοτάκη.
Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέβαλαν ποτέ καμιά ερώτηση στη Βουλή, ακόμα και όταν ο Μητσοτάκης άφησε τον Ερντογάν με το «Oruç Reis» να αλωνίζει έξω από τη Ρόδο, το Καστελόριζο, την Κάρπαθο κ.λπ., διότι δήλωσε ότι προασπίσει μόνον τα 6 ν.μ. Όχι για να πάρει την προβολή και τα εύσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα.
Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολήθηκαν ποτέ, γιατί από τον Αύγουστο του 2019 η κυβέρνηση Ν.Δ. «πέταξε» στη Μεσόγειο τη Ρόδο και το Καστελόριζο, ανοίγοντας τον δρόμο στην τ/λ ΑΟΖ, και δεν τόλμησαν να ξεσκεπάσουν το συνεχιζόμενο ψέμα της κυβέρνηση Ν.Δ. ότι η τ/λ ΑΟΖ «είναι παράνομη» (αφού έχει απολύτως νομιμοποιηθεί από τον Ιανουάριο 2021 στον ΟΗΕ).
Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την αδυναμία της κυβέρνησης Ν.Δ. να διασφαλίσει την ελληνικότητα των βραχονησίδων στο Αιγαίο, δεν καυτηρίασαν τους βλακώδεις χειρισμούς της κυβέρνησης για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αν. Αιγαίου, που επιτρέπει στην Τουρκία να ζητεί την αποστρατιωτικοποίηση τους, κ.λπ. κ.λπ…
Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ περπατά ακέφαλος και θα υποστεί νέα συντριβή όταν στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα έχει τίποτα να αντιτάξει συγκεκριμένα και δομημένα, αφού τα στοιχεία αυτά έλειψαν και από τον προεκλογικό πρόγραμμά του.
Από εδώ και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ -με ή χωρίς τη φυσική παρουσία του Αλ. Τσίπρα- οφείλει να καταλάβει ότι το μοναδικό υπαρκτό όπλο μάχης που διαθέτει είναι ο πολιτικός λόγος του μέσα στο Κοινοβούλιο.
Πράγμα που σημαίνει ότι το κόμμα της Αριστεράς είναι υποχρεωμένο να αρθρώσει όχι πολιτικό λόγο συνθημάτων και εύκολων αρνήσεων, αλλά πολιτικό λόγο σοβαρό και σε βάθος μελετημένο, που θα αποτελέσει το ανάχωμα στην πολιτική της κυβέρνησης. Διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυτοκτονεί αργά-αργά.