Λέγεται ότι έπεσε σαν βόμβα η παραίτηση Καραμανλή. Όχι. Η παραίτηση του Κώστα Καραμανλή, μία πράξη άμετρης σοφρωσύνης, συνέπειας, υψηλής πιστότητας, παράδειγμα κοινοβουλευτικής ανδροπρέπειας, πρέπει πλέον να διδάσκεται στις σχολές πολιτικών επιστημών. Παγκοσμίως.
Διότι είναι μία παραίτηση, πού η χρονική στιγμή κατάθεσης αυτής, κατ ελάχιστον βλάπτει την παράταξη του από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της τελευταίας θητείας του στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Αντίθετα, αποδοκιμάζει τον πρόσκαιρο αρχηγό της, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τό μόνο «βλαπτικό» που θα μπορούσε ερμηνευτής της να αναλύσει είναι το ότι αυτό επιθυμούσε από την πρώτη φορά που η διαχείρηση Μητσοτάκη εισήγαγε προς ψήφιση, κατάπτυστες αποφάσεις που τόσο πολύ μείωσαν τον δείκτη νοημοσύνης, τον χαρακτήρα, και τον ιδεολογικό προσανατολισμό της Νέας Δημοκρατίας, ως και των φίλων αυτής στην χώρα.
Όλα τα όσα αναγκάστηκε σιωπηρώς, τι άλλο (;) να συναινέσει στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας, για να μην κλονιστεί η διατήρηση του κυβερνείου Μητσοτάκη. Ευχής έργον για τον τόπο θα είναι, για τον τόπο, να παραμείνει ωσεί παρόν σε ότι ο ίδιος κρίνει σκόπιμο να τοποθετείται.