Κάτι απασχολεί τον κύριο Μητσοτάκη για να κάνει ρεβεράντζες στον Τσίπρα. Πόντους στον αντίπαλο χωρίς λόγο δεν δίνει ποτέ ο κύριος Μητσοτάκης. Κάτι ζητά.
Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε στη συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» ότι επί των ημερών του «η Νέα Δημοκρατία άλλαξε εικόνα» και «δεν έχει καμία σχέση με τη Νέα Δημοκρατία των προηγούμενων δεκαετιών». Αν και η παρατήρησή του αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί και προσβολή για τον ιδρυτή του κόμματος, για τον πατέρα του, για τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Μιλτιάδη Έβερτ, θα συμφωνήσουμε: Πράγματι, επί των ημερών του η Νέα Δημοκρατία έχει γίνει αγνώριστη. Ιδεολογικά αγνώριστη. Ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας να μην την κάνουν αγνώριστη και σε ποσοστά οι ίδιοι οι οπαδοί της στις προσεχείς εκλογές. Θα είναι τραγωδία για τον τόπο.
Όμως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της συνέντευξης του κυρίου Μητσοτάκη στον φίλο Δημήτρη Δανίκα είναι η κολακευτική αναφορά του προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο αναγνώρισε ότι «έχει ισχυρό πολιτικό ένστικτο» και ότι πήρε ένα κόμμα του 3% και το έφτασε στο 36%. Επίσης, μας έκανε εντύπωση η θετική αναφορά του και προς άλλα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία δεν κατονόμασε… για να μην τους δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα. Στον κύριο Τσακαλώτο και στην ομάδα του αναφερόταν, ας μην υπάρχει αμφιβολία. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι τι έπιασε ξαφνικά τον πρωθυπουργό και άρχισε να κολακεύει τον Τσίπρα και τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από αντι-ΣΥΡΙΖΑ έγινε …φιλο-ΣΥΡΙΖΑ;
Οι αγάπες αυτές αποτελούν αιφνίδιο πολιτικό πολιτισμό; Μήπως νέα τακτική για την προσέγγιση ψηφοφόρων από το Κέντρο, ώστε να αποφύγει την πόλωση που έρχεται με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις υποκλοπές; Ανοιγμα ίσως που έχει στόχο τη διατήρηση ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με την αντιπολίτευση και τις συνιστώσες της για την απευκταία περίπτωση που θα χρειαζόταν μετεκλογικώς η συγκρότηση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας; Άνοιγμα, επίσης, γιατί η Ελλάδα μετεκλογικά θα πιεστεί να προχωρήσει σε μία δύσκολη πολιτικά ευρύτερη συμφωνία με την Τουρκία και άλλες χώρες για την εξόρυξη των φυσικών πόρων της Μεσογείου;
Ή μήπως, τέλος, στόχος του πρωθυπουργού είναι η δημιουργία ενός καλού πολιτικού κλίματος μεταξύ των θεσμικών πυλώνων του πολιτεύματος, ώστε να μην οδηγηθεί ο τόπος σε νέα ειδικά δικαστήρια μετά τις εκλογές για την υπόθεση των παρακολουθήσεων;
Ηδη η ανεξάρτητη Αρχή Απορρήτου των Επικοινωνιών έχει καταλήξει σε πόρισμα για τα πολιτικά πρόσωπα που παρακολουθούνταν προτού την προλάβει ο κύριος Ντογιάκος. Σύντομα αυτό θα δοθεί στη δημοσιότητα και θα πυροδοτήσει εξελίξεις.
Κάτι απασχολεί λοιπόν τον κύριο πρωθυπουργό για να κάνει ρεβεράντζες στον Τσίπρα. Πόντους στον αντίπαλο χωρίς λόγο δεν δίνει ποτέ ο κύριος Μητσοτάκης. Κάτι ζητά.
Από την ομιλία που έκανε στην Κομοτηνή την περασμένη Παρασκευή αλιεύσαμε ένα απόσπασμα που ίσως αποκαλύπτει κάποιους μύχιους φόβους του. Εκεί ο κύριος Μητσοτάκης μίλησε για τα «πολύχρωμα σχήματα». Αναπτύσσοντας συγκεκριμένα την επιχειρηματολογία του για την αυτοδυναμία, τόνισε:
«Η πρώτη κάλπη θα καθορίσει ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο την επόμενη μέρα. Σε αυτήν, συνεπώς, θα εκφραστεί η πραγματική μας βούληση. Και αν χρειαστεί, τότε η δεύτερη κάλπη θα έρθει απλά να κάνει πιο ισχυρή αυτή την επιλογή. Ενα και σταθερό είναι συνεπώς το ψηφοδέλτιο του παραταξιακού χρέους, αλλά και της εθνικής αναγκαιότητας. Εκείνο που θα κάνει ξανά αυτοδύναμη την Ελλάδα και κυβέρνηση ξανά τη Νέα Δημοκρατία. Ειλικρινά, σκεφτείτε το. Ο τόπος δεν έχει την πολυτέλεια ούτε πολύχρωμων πειραμάτων ούτε μιας πολιτικής Βαβέλ ούτε σχημάτων -όπως τα έχω χαρακτηρίσει- πολιτικής τερατογένεσης ούτε συμμαχίες ασυνεννοησίας και παρατεταμένης αστάθειας. Και σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει οι αυριανές δράσεις μιας κυβέρνησης να χάνονται μέσα στους διαδρόμους των κομματικών παζαριών».
Από τη διατύπωση αυτή προκύπτει ευθέως ένα «απεταξάμην» στο πολύχρωμο οικουμενικό σχήμα. Μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών. Τη συγκρότηση του οποίου ενδεχομένως να ευνοούν, αναλόγως των ποσοστών του πρώτου κόμματος, και εξωτερικές δυνάμεις, αλλά και δυνάμεις στο εσωτερικό της πατρίδας μας. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος (χθες αποκάλεσε τον Κωνσταντίνο «αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής Ιστορίας») υπενθύμιζε πρόσφατα σε συνομιλητές του ότι μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων εκλογών του 2012, κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας πρότεινε συγκεκριμένο οικουμενικό υπηρεσιακό σχήμα με επικεφαλής πολιτικό πρόσωπο για να οδηγηθεί ο τόπος στις δεύτερες εκλογές. Χωρίς να απαιτηθεί η ορκωμοσία υπηρεσιακής κυβέρνησης με επικεφαλής δικαστή. Είναι καταγεγραμμένη αυτή η πρόταση στα πρακτικά που φυλάσσονται στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Το αποτάσσει το σενάριο αυτό ο κύριος πρωθυπουργός, αλλά επειδή πάντοτε εργάζεται με σχέδιο, το βάζει εκ της πλαγίας στο τραπέζι. Μην πέσουμε κι από τα σύννεφα αν ακούσουμε τη φράση «πολύχρωμα σχήματα»! Το γεγονός πως υπολογίζει τις εκτιμήσεις ότι στην τελική ευθεία τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν αποδεικνύεται και από το ότι ο υπουργός επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης έχει ήδη συντάξει νομοσχέδιο για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη από τις εκλογές. Νομοσχέδιο το οποίο έχει ήδη αποστείλει στα βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης, θέλοντας να αποσπάσει τη συναίνεσή τους. Το μυστικό και εδώ όμως δεν είναι ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει να αποκλείσει από τις εκλογές ως επικεφαλής του… δημοκρατικού τόξου ένα κόμμα που χαρακτηρίζει εγκληματική οργάνωση. Το μυστικό είναι ότι, εάν κατέβει στις εκλογές το κόμμα Κασιδιάρη και εισέλθει στη Βουλή, τότε μια επτακομματική Βουλή δημιουργεί μια νέα δυναμική συνεργασιών. Η επτακομματική Βουλή καθιστά εντελώς απαγορευτική την κατάκτηση της αυτοδυναμίας, καθώς για την επίτευξή της το πρώτο κόμμα θα πρέπει να καταλάβει ποσοστό άνω του 40% στις δεύτερες εκλογές, όπως λένε οι ειδικοί. Η επτακομματική Βουλή οδηγεί πιθανότατα σε συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης συνεργασίας από την πρώτη κάλπη. Δεν θα φτάσουμε στη δεύτερη.
Η πρώτη ανάγνωση που μπορεί να κάνει λοιπόν κάποιος είναι ότι οι αγάπες του κυρίου Μητσοτάκη για τον κύριο Τσίπρα οφείλονται στο ασταθές έδαφος επί του οποίου πατά αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση στον δρόμο προς τις εκλογές. Οφείλονται επίσης και σε μια βαθύτερη ανησυχία για το πώς θα εγγραφεί στη μετεκλογική ατζέντα, με πολιτικό ή δικαστικό πρόσημο (βάσει και του νέου άρθρου 86 του Συντάγματος), το σκάνδαλο των υποκλοπών, οι αποκαλύψεις για το οποίο θα ενταθούν τις προσεχείς εβδομάδες. Ηδη χθες ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ με δημόσια δήλωση επιβεβαίωσε ότι παρακολουθείτο και στην πραγματικότητα με τις εξηγήσεις που έδωσε για την περιουσιακή του κατάσταση απάντησε στην ΕΥΠ, στο Μέγαρο Μαξίμου και στον πρωθυπουργό. Εχει και η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία τα προβλήματά της.
Τελευταίο αλλά όχι έλασσον: Αν διαβάσουμε προσεκτικά τα πρακτικά από όλες τις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στη Βουλή, θα διαπιστώσουμε πως ούτε και ο Τσίπρας έχει επιτεθεί ποτέ προσωπικά με χαρακτηρισμούς στον πρωθυπουργό. Και αυτός κρατά σταθερά ανοικτούς τους διαύλους για την περίπτωση που χρειαστεί. Πώς το γράφει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο άρθρο του στο «Βήμα»; Αναστοχαστική ενότητα. Αυτό ίσως χρειαστεί.