Ο κλάδος δεν έχει την πολυτέλεια να σκοτώνει κανέναν
του Θύμιου Λυμπερόπουλου, Προέδρου του ΣΑΤΑ
Σήμερα έπεσαν οι μάσκες. Στο όνομα κομματικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, κάποιοι συνεργάτες μου μη αρκούμενοι στην προ οχταμήνου παραίτησή μου από την Ομοσπονδία, επιθυμούν την αποχώρησή μου και από το ΣΑΤΑ. Οι προθέσεις τους, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από το πρόσφατο άρθρο του φίλου μου, του Βασίλη Μαραγκάκη ήταν από την αρχή αποσαφηνισμένες. Αφού επί μέρες προσπάθησαν να με πείσουν ότι πρέπει να παραιτηθώ για το καλό του κλάδου (ό,τι δηλαδή επικαλέστηκαν και πριν από οχτώ μήνες) σήμερα ζήτησαν άμεση συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου όπου θα τεθεί θέμα εμπιστοσύνης για να με «ρίξουν» όπως προφανώς έχει συμφωνηθεί. Την ίδια ακριβώς κατάσταση -και σε συμφωνία με τους «μαντράδες» εκείνης της περιόδου- είχα βιώσει και το 2001. Και τότε, η πλειοψηφία του ΣΑΤΑ αντιδρούσε στο νόμο Βερελή (καθ’ υπόδειξη των μαντράδων) γιατί έμπαινε τάξη στην ασύστολη έκδοση αδειών και στην Αθήνα αλλά κυρίως στην Περιφέρεια.
Γιατί δεν παραιτήθηκα από το ΣΑΤΑ
1. Αποδείχτηκε ότι η παραίτησή μου από την Ομοσπονδία δεν ωφέλησε σε τίποτα τον κλάδο μας. Εγώ έκανα την θυσία, έφυγα από την Ομοσπονδία για να διασφαλίσω την ηρεμία του κλάδου. Επί οχτώ μήνες αναλώθηκαν σε συναντήσεις, αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Επιμένω ότι το Ταξί δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από αυτή την Κυβέρνηση, όχι λόγω πανδημίας αλλά γιατί αυτή είναι η πολιτική της συγκεκριμένης (νεοφιλελεύθερης) Νέας Δημοκρατίας.
2. Βλέπω τον κίνδυνο από την εισβολή των πολυεθνικών και στο βαθμό που μου αναλογεί δεν θα επιτρέψω να μπουν οι συνάδελφοί μου στην γαλέρα τους.
3. Βλέπω μια στοχευμένη οικονομική πολιτική από την Κυβέρνηση (καμία βοήθεια στα Ταξί εν αντιθέσει με άλλους κλάδους) που αποσκοπεί στην εξαθλίωση και στην φτωχοποίηση των αυτοαπασχολούμενων ιδιοκτητών Ταξί.
Δυστυχώς, κάποιοι συνεργάτες μου δεν τα βλέπουν όλα αυτά. Χειρίζονται τις εξουσίες που τους έδωσε ο κλάδος με το χειρότερο τρόπο. Το πιο σωστό θα ήταν να ονομάσουν αυτούς που τους πιέζουν και τους υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουν. Με ονομάζουν ΣΥΡΙΖΑΙΟ, γνωρίζοντας ότι εγώ για 30 χρόνια ήμουν στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και έφυγα από κει όταν κατάλαβα ότι οι θέσεις τους για το Ταξί έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του κλάδου. Ήθελαν να βάλουν τις πολυεθνικές στο παιχνίδι και το έκαναν.
− Είναι τιμή μου, που όλα αυτά τα χρόνια συναντήθηκα και έβγαλα φωτογραφία με πρωθυπουργούς όλων των Κυβερνήσεων.
− Είναι τιμή μου που άντεξα όλο αυτό το διάστημα απομονωμένος και χωρίς στήριξη από την δική μου παράταξη.
− Είναι τιμή μου που ζήτησα να δείξουμε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα προς την Κυβέρνηση και για την μείωση της ελάχιστης τιμής στις συμβάσεις των Ε.Ι.Χ., και για τις αυξήσεις στον ΕΦΚΑ και για τον συνδικαλιστικό νόμο και για όλα τα ζητήματα του κλάδου.
Την ώρα που τα βανάκια αλωνίζουν και οι παράνομες εκπτώσεις των εφαρμογών είναι φαινόμενο καθημερινό, την ώρα που οι καταγγελίες του ΣΑΤΑ προς το Υπουργείο Μεταφορών μένουν αναπάντητες,εμείςκαθόμαστε με σταυρωμένα χέρια για να μην ενοχληθεί η Νέα Δημοκρατία.
Δυστυχώς, παίζεται το χειρότερο παιχνίδι στην ιστορία του κλάδου. Οι πολυεθνικές θέλουν να μας τελειώσουν και οι συνεργάτες μου δεν ξέρω αν έχουν τις αντοχές να το παλέψουν. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν και ειλικρινά μετά από 32 χρόνια στο ΣΑΤΑ και 18 στην Ομοσπονδία θα ήθελα να αποχωρήσω αφήνοντας την ηγεσία του κλάδου σε νεότερους συναδέλφους με όραμα και προοπτική. Αλλά αυτό να γίνει με ασφάλεια και δημοκρατικές διαδικασίες.
Τούτη την κρίσιμη ώρα, το οπλοστάσιο του Ταξί πρέπει να είναι γεμάτο. Ως πρόεδρος του ΣΑΤΑ πολέμησα με όλες μου τις δυνάμεις και την Beatκαι την Uber. Αυτό ήθελε ο κλάδος μου, αυτό έκανα. Ας με αξιολογήσει λοιπόν κάθε συνάδελφος για το έργο μου και την προσφορά μου.
Ότι κι αν γίνει θα είμαι εδώ. Αν, και το αφήγημα των συνεργατών μου είναι ότι δεν έχω να προσφέρω τίποτα άλλο στον κλάδο μας, διαφωνώ και θα το αποδείξω.
Ας το ξανασκεφτούν λοιπόν, έστω και την τελευταία στιγμή γιατί ο κλάδος τελειώνει. Και δεν έχει την πολυτέλεια να σκοτώνει κανέναν…
ΥΓ. Για τελευταία φορά, και για να προλάβουμε δυσάρεστες εκπλήξεις, κάνω έκκληση για ενότητα. Ελάτε να συσπειρωθούμε όλοι, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, σύμμαχοι, φίλοι, αντίπαλοι, όλοι. Αφού περάσουν τα δύσκολα, κι όταν ο κλάδος βρει τον δρόμο του, θέλω να φύγω ήσυχος ότι το ταξί είναι στα χέρια των συναδέλφων μου και όχι των πολυεθνικών.