Η Πανδημία μας αποκαλύπτει το σημαντικότερο πρόβλημα της Ανθρωπότητας: τη διανοητική ανισορροπία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα σύνδρομα που την διακατέχουν.
Με την Πανδημία λοιπόν, βλέπουμε από τη μία πλευρά αμέτρητους ανθρώπους να είναι πλήρως ελεγχόμενοι συνειδησιακά -σχεδόν σαν ρομπότ- από τα media. Υποταγμένοι στην ελεγχόμενη “λάμψη” των προβεβλημένων “σωτήρων” και με όλα τα “σύνδρομα του θύματος”.
Έτοιμοι να “τιμωρήσουν” ως νέα Ιερά Εξέταση, οποιονδήποτε προσπαθήσει έστω και να αμφιβάλλει για τους “καθοδηγητές” τους, όπως ακριβώς έχει παρατηρηθεί στο πλαίσιο του “Σύνδρομου της Στοκχόλμης”.
Από την άλλη, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα.
Παρατηρούμε… πιθήκους, που δεν αντιλαμβάνονται καθόλου την έννοια της ευθύνης και αντίληψης των αόρατων κινδύνων, που δεν μπορούν να σκεφτούν με απλή λογική για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους.
Σ’ αυτούς, ο μόνος “οδηγός” που φαίνεται να έχουν, είναι οι μικρές ανάγκες τους. Θέλουν να αποδείξουν ο ένας στον άλλον ότι είναι θαρραλέοι, δεν αντέχουν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους ούτε στο ελάχιστο χωρίς το φόβο μιας άνωθεν τιμωρίας, δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τίποτα πέρα από το στενό προσωπικό τους ορίζοντα.
Μόνο έτσι ερμηνεύονται τα φαινόμενα που παρατηρούνται όλο αυτό τον καιρό. Αμέτρητοι “ιεροεξεταστές”, αμέτρητοι φανατικοί, αμέτρητοι ανεύθυνοι, αμέτρητοι καθοδηγούμενοι, γεμάτοι οι δρόμοι με ανθρώπους που για να ικανοποιήσουν τα ένστικτα αδιαφορούν για κάθε κίνδυνο.
Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που μπορούν να ισορροπήσουν και να βαδίσουν πάνω στη στενή ατραπό της αυτοδιάθεσης και της ευρύτερης κατανόησης. Πολύ λίγοι για να εμπνεύσουν αισιόδοξες σκέψεις.
Ζούμε δυστυχώς, ακόμη, στον Μεσαίωνα. Η Ανθρωπότητα ελάχιστα φαίνεται να έχει εξελιχθεί από τότε.
Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι θα αποφύγει αυτή τη φορά εκείνα που συνοδεύουν το Μεσαίωνα: τον τρελό δογματισμό, το μίσος για τους άλλους, τη ζωή μέσα στον τρόμο, και το κάψιμο τελικά στην πυρά όλων εκείνων που δεν υποτάσσονται στην εξουσία της κάθε ακρότητας…