Θεόδωρος Τοσουνίδης
ΠΑΝΤΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ…εκκλήσεις για βοήθεια από φίλους και εχθρούς
Οι ανθρώπινες κοινωνίες «ξημέρωσαν» σε μια νέα πραγματικότητα.
Σε όποιο μήκος και πλάτος κι αν βρίσκονται, όσο ισχυρές ή αδύναμες κι αν είναι οικονομικά, όσο πολυπληθείς ή ολιγομελείς, ανεξάρτητα της γεωγραφικής έκτασης και της στρατιωτικής ισχύος τους, όποιας φυλής, χρώματος και θρησκείας, «ξύπνησαν» φοβισμένες και ευάλωτες.
Η πανδημία του κορονοϊού διέλυσε τις βεβαιότητες, τις ατομικότητες, την ισχύ των θεοποιημένων οικονομικών δεικτών των αγορών.
Ένας αόρατος εχθρός, ένας κορονοϊός, μας φώναξε «ο βασιλιάς των αγορών είναι γυμνός».
Είτε οφείλεται σε φυσική διαδικασία, είτε σε ανθρώπινη κατασκευή (διαστροφή), μικρή σημασία έχει, μας θύμισε ότι είμαστε κοινότητα, η κοινότητα των ανθρώπων που μοιράζεται την ίδια μοίρα χωρίς εξαιρέσεις.
Ένας μικρούλης και αόρατος κορονοϊός ακύρωσε τα εγώ μας, τις περίκλειστες ατομικότητες και τον απάνθρωπο θεό του χρήματος.
Κατατρόπωσε τους μικρούς και ανίσχυρους γήινους ιμπεριαλισμούς με τη δική του παγκόσμια ισχύ.
Μέσα από τον φόβο και την ανθρώπινη απώλεια, μέσα από τις καραντίνες και την απομόνωση, αποκατέστησε την έννοια και την αξία του συλλογικού.
Οι εκκλήσεις για βοήθεια από το κράτος είναι στην ουσία εκκλήσεις για συλλογικότητα.
Γιατί αυτό εκφράζει το κράτος, το συλλογικό, το δημόσιο, το κοινό.
Οι ανθρώπινες πολιτείες έχουν ανάγκη του οργανωμένου και αποτελεσματικού κράτους που θα προσφέρει προς όλους τους πολίτες αυτά που χρειάζονται, υλικά ή άυλα, για να ευημερήσουν.
Η πολιτεία όμως, όπως και το κράτος δεν είναι απρόσωποι μηχανισμοί, είμαστε όλοι εμείς.
Όπως θα έλεγαν και οι λάτρεις της οικονομικής ορολογίας, πρόκειται για μια πολυμετοχική εταιρεία, που εξαρτά την ισχύ της, τις δυνατότητές της και την αποτελεσματικότητά της από τον τρόπο που ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί λειτουργούμε, ενεργούμε, την προστατεύουμε ή όχι.
Ας μείνουν αυτές οι σκέψεις αλλά και οι εμπειρίες αυτής της περιόδου για την μετα-κορονοϊό εποχή.
Τότε που θα επιστρέψουν, να είστε σίγουροι γι΄αυτό, οι πραματευτάδες της αντίληψης «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν».
Τότε που θα μας ζητήσουν να υπηρετήσουμε και πάλι τους αριθμούς και τους αυτοματισμούς της αγοράς (αυτής που και πάλι ζητάει τη σωτηρία της από το δημόσιο, το κοινό μας χρήμα).
Τότε που θα μας ζητήσουν να μειώσουμε κι άλλο την κοινή μας περιουσία και θα προσπαθήσουν εκ νέου να μας πείσουν για την αξία του εγώ έναντι του εμείς, του ατομικού έναντι του συλλογικού.
Τότε θα είναι και πάλι στο χέρι μας να αποφασίσουμε εάν θέλουμε λιγότερα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, λιγότερο κοινωνικό κράτος, λιγότερα χρήματα για εθνική άμυνα, λιγότερη προστασία του δικαιώματος στην εργασία, λιγότερη προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος, λιγότερη ασφάλεια στη ζωή μας.
Εάν θέλουμε μια κοινωνία όπου το δίκιο του ισχυρού και οι χωρίς μέτρο και κανόνες επιδίωξη του κέρδους, θα ορίζουν τις ζωές μας.
Θέλουμε;