Η Ιταλία, η χώρα που βιώνει περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη το ξέσπασμα του κορωνοϊού, αποφασίζει να κλείσει σχολεία και πανεπιστήμια. Κάτι που πρέπει άμεσα να συμβεί και στην Ελλάδα, πριν η κατάσταση ξεφύγει και γίνει –αν όχι ανεξέλεγκτη, τουλάχιστον πολύ πιο δύσκολη στην διαχείρισή της.
Το λάθος στην Ιταλία που φαίνεται πως ήταν μοιραίο, ήταν ο μη έλεγχος πτήσεων που έρχονταν μεν από την Κίνα, αλλά με ενδιάμεσους σταθμούς σε άλλες χώρες, στις οποίες δεν είχαν εμφανιστεί κρούσματα. Ενώ δηλαδή όλες οι αφίξεις από την χώρα της Ασίας μπήκαν γρήγορα στο μικροσκόπιο, κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει το ίδιο και με εκείνες που ήταν με ανταπόκριση. Μια αβλεψία που ανάγκασε τους γείτονες να… τρέχουν και να μην φτάνουν.
Ένα κρούσμα ήταν αρκετό για να ξεφύγει η κατάσταση. Ήταν το κρούσμα που διέφυγε, μόλυνε και στη συνέχεια ανάγκασε τις Αρχές να βρίσκονται πολλά βήματα πίσω του, αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα άμεσου εντοπισμού και έγκαιρης αντιμετώπισής του.
Μια κατάσταση που ζει πλέον η Ελλάδα με το τελευταία, αλλά πολύ πιο επικίνδυνη, περίπτωση του ασθενούς από την Αμαλιάδα. Το γκρουπ προσκυνητών ταξίδεψε από την Αίγυπτο (χώρα μη υγειονομικού ενδιαφέροντος για τον κορωνοϊό), εμφάνισε συμπτώματα που έμοιαζαν με εκείνα της κοινής γρίπης, νοσηλεύτηκε σε απλό θάλαμο νοσοκομείου και πλέον κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά σε πόσους ανθρώπους ήρθε σε επαφή και ακούσια μετέδωσε τον Covid-19.
Με τόσα δυνητικά κρούσματα στον «αέρα» έφτασε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για την Ελλάδα. Αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν με κύριο γνώμονα την προσπάθεια περιορισμού και ελέγχου της νόσου, πριν μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο… νοσοκομείο, όπου ο πανικός θα κυριαρχήσει στη λογική και οι συνέπειες θα γίνουν ανυπολόγιστες.
Οι Ιταλοί ήδη επιχειρούν να μετρήσουν το οικονομικό αποτύπωμα της επιδημίας. Το εμπάργκο στις πτήσεις και οι μαζικές ακυρώσεις κρατήσεων σε τουριστικά καταλύματα έχουν επιφέρει πλήγμα το οποίο θα προσμετρηθεί επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και θα δοκιμάσει τις αντοχές της ιταλικής οικονομίας, που επηρεάζεται αρνητικά ήδη και από άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα οι μειώσεις σε εξαγωγές ιταλικών προϊόντων.
Το κλείσιμο των σχολείων σε όλες τις βαθμίδες μοιάζει υπερβολικό, μα δεν είναι, όταν μιλάμε για τέτοιου τύπου καταστάσεις και στις περιπτώσεις «εχθρών» με τα χαρακτηριστικά το συγκεκριμένου ιού. Σχετικά μεγάλος χρόνος επώασης, συμπτώματα που παραπέμπουν σε απλό κρυολόγημα και υψηλός δείκτης μετάδοσης. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών συνεχίζουν τις ζωές τους δίχως να αντιληφθούν πως έχουν νοσήσει και μεταδίδουν την ασθένεια σε άλλους, με πρόοδο γεωμετρική και επομένως πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμη.
Ήδη ο καθηγητής του London School of Economics, Ηλίας Μόσιαλος, πρότεινε το παράδειγμα των Ιταλών να εφαρμοστεί άμεσα και στην Ελλάδα, που οφείλει να πάρει δύσκολες αποφάσεις προκειμένου να προστατέψει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Είναι βέβαιο πως το επ’ αόριστον λουκέτο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, ξεκινώντας από τα νηπιαγωγεία και φτάνοντας μέχρι τα πανεπιστήμια, θα επιφέρει αντιδράσεις, μα ακόμη πιο βέβαιο είναι πως αν τα κρούσματα πολλαπλασιαστούν, οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι οι πρώτοι που θα αναρωτηθούν μπροστά από ένα μικρόφωνο ή μια κάμερα «πού είναι το κράτος;»…
Δουλειά μιας κυβέρνησης δεν είναι να είναι πάντοτε αρεστή με τις ενέργειές της. Δουλειά της είναι να είναι χρήσιμη στους πολίτες της. Όπως λοιπόν αποφασίστηκε η αναβολή ή ματαίωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων, έτσι και τώρα χρειάζεται το επόμενο βήμα προς την κατεύθυνση της πρόληψης που πάντοτε είναι πολύ πιο εύκολη και σημαντική από την θεραπεία.
Σύμφωνα με τον κ. Μόσιαλο, οι ώρες διδασκαλίας που θα χαθούν μέχρι να περάσει η «μπόρα», θα μπορούσαν να αναπληρωθούν μέσα από προγράμματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (τα γνωστά e-learning) ή ακόμη και μέσω εκπομπών στη δημόσια τηλεόραση, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού χαρακτήρα της.
Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν λειτουργήσει απολύτως ικανοποιητικά, θα είναι απείρως προτιμότερο από μία γενίκευση της επιδημίας, ο οποίος θα είχε απείρως σημαντικότερες και δυσμενείς επιπτώσεις για την Ελλάδα, σε υγειονομικό αλλά και οικονομικό επίπεδο.
Άλλωστε το κλείσιμο σχολείων ή σχολών δεν είναι δα και κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Καταλήψεις, απεργίες, αποχές κλπ πολύ συχνά έχουν οδηγήσει κατά καιρούς ολόκληρα ιδρύματα στο να υπολειτουργούν ή ακόμη και να αναστέλλουν την λειτουργία τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με τα αιτήματα να αφορούν συνήθως αποκλειστικά τους καταληψίες ή τους απεργούς.
Τώρα που ο κορωνοϊός είναι ένα θέμα που αφορά τους πάντες, δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Λουκέτο επ’ αόριστον μέχρι να λήξει ο συναγερμός και να συνεχίσουμε όλοι τις ζωές μας. Το μόνο που χαθεί είναι μερικές ώρες διδασκαλίας. Κι αυτό δεν μπαίνει ποτέ σε ζυγαριά με το ενδεχόμενο να χαθούν ανθρώπινες ζωές.