Θεόφραστος Ανδρεόπουλος
H παρέλαση παρωδία των 10 κοριτσιών στη Νέα Φιλαδέλφεια για την επέτειο του «Όχι» ήταν το θέμα των ημερών όπως και οι ατάκες της υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνας Μιχαηλίδου περί «εθελοντισμού το 1940».
Λίγο πολύ οι ιστορίες είναι γνωστές.
Μια ομάδα κοριτσιών, ντυμένες με τα ρούχα της παρέλασης, γελοιοποιούν την παρέλαση, κάνοντας ακατανόητο βηματισμό κάτι σαν να κοροϊδεύουν το ιδιαίτερο βήμα όσων κάνουν παρέλαση ή σα να κάνουν μιμήσεις ζώων ή ζόμπι.
Οι ίδιες έδωσαν μια απάντηση με βάση την οποία εκφράζουν τον αρνητισμό τους για τον Στρατό, τις παρελάσεις, τα εμβατήρια και ότι ήθελαν να κάνουν ένα διαφορετικό «καλλιτεχνικό δρώμενο».
«Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό»
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το ζήτημα. Επρόκειτο για ένα κωμικό σκετς τον Monty Python το οποίο λέγονταν «Μinistry of Silly Walks» που σημαίνει το «υπουργείο των χαζών περιπάτων».
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η τηλεοπτική εκπομπή ονομάζονταν Monty Python’ς Flying Circus διότι περί τηλεοπτικού «τσίρκου επρόκειτο.
Ο γράφων ήταν λάτρης των Monty Pythons όπως και του Benny Hill Show από τις βρετανικές σατυρικές εκπομπές. Tο επεισόδιο στο οποίο έπαιξε το σκετς αυτό είχε τίτλο “Face the Press” και προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 15 Σεπτεμβρίου 1970.
Το εν λόγω σκετς αποτελεί μια σάτιρα για τη γραφειοκρατική αναποτελεσματικότητα. Ο John Cleese παριστάνει το δημόσιο υπάλληλο σε ένα φανταστικό υπουργείο της βρετανικής κυβέρνησης, αρμόδιο για την ανάπτυξη ανόητων περιπάτων με επιχορηγήσεις.
Ο Cleese, περπατά με ποικίλους ανόητους τρόπους.
Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Ήθελε να δείξει πως τα χρήματα του βρετανικού Δημοσίου σπαταλιόνταν σε… χαζομάρες. Οι παρεμβάσεις των… Πυθώνων ήταν αποκλειστικά για κοινωνικά ζητήματα και για δυσλειτουργίες του κράτους.
Ποτέ δεν επιχείρησαν να γελοιοποιήσουν εθνικής φύσεως ζητήματα διότι σε εκείνες τις δεκαετίες η Παγκοσμιοποίηση και η προπαγάνδα των διεθνών Ελίτ δεν είχαν ακόμα επιδράσει τόσο πολύ στις λαϊκές μάζες ώστε να επιδεικνύουν αδιαφορία και για τόπο που γεννήθηκαν.
Το να καταδικάζει κάποιος τα κορίτσια για την ενέργειά τους αυτή είναι και αυτό υποκριτικό, διότι αυτά τα κορίτσια μεγάλωσαν σε μια αντίστοιχη ωχαδερφιστική κοινωνία η οποία τα έχει γαλουχήσει με αυτόν τον τρόπο του σκέπτεσθαι.
Άλλωστε είναι μικρά κορίτσια, κάνουν την όποια «επανάστασή» τους, αυτό δεν σημαίνει ότι στα 30 κάτι τους, θα υποστηρίζουν αυτό που έκαναν ή ακόμα ότι δεν θα το έχουν αποκηρύξει, τουλάχιστον μερικές από αυτές.
Το ζήτημα είναι ότι χρησιμοποίησαν ένα σκετς της δεκαετίας του ’70 με αποκλειστικό σκοπό να φανούν «χαζοί» όσοι συμμετέχουν στις παρελάσεις και τιμούν με αυτές νεκρούς, Πατρίδα, εθνικές εορτές.
Αυτός ήταν και ο λόγος της επιλογής του «silly waliking», δηλαδή η ίδια η παρέλαση έχει ανθρώπους που «περπατάνε χαζά».
Αν κοιτάξουμε πάντως γύρω μας η Νέα Τάξη Πραγμάτων πλέον επιτίθεται σε θεσμούς και παραδοσιακές δομές, όχι με την απειλή της ωμής βίας (αυτό μπορεί να είναι ένα μελλοντικό στάδιο σε μια πιο «κατάλληλη» εποχή) αλλά με την μέθοδο του πνευματικού bullying, δηλαδή «αυτά που πιστεύεις είναι χαζά, αυτά που πρεσβεύεις είναι “ακατάλληλα”» με λίγα λόγια δεν είναι τα λεγόμενα «πολιτικώς ορθά».
Αυτή θα είναι η νέα αυτοκρατορική Λογοκρισία, της Αυτοκρατορίας που έρχεται.
Εδώ ακόμα και μια υπουργός δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας».
Η Δόμνα Μιχαηλίδου, μιλώντας για την εθνική επέτειο, κάνει αναφορά στην αξία της προσφοράς και του εθελοντισμού!
«Σήμερα η εθνική μας εορτή μας θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού. Με συγκίνηση θυμόμαστε τις θυσίες των παππούδων μας για την οικογένειά τους, την επόμενη γενιά, την πατρίδα τους».
Το μήνυμά της συνεχίζει ως εξής: «Ας τους τιμήσουμε λοιπόν με τη σειρά μας υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη. «Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ’ αυτόν». Ζήτω η Ελλάς!».
Είναι σαφές λοιπόν ότι έχει ξεκινήσει ένα ιδιότυπο new speak (νέος τρόπος ομιλίας όπως είχε επιβληθεί από τον «Μεγάλο Αδελφό» στην δυστοπική κοινωνία της Ωκεανίας, ενός ολοκληρωτικού φανταστικού (;) κράτους του μυθιστορήματος του Τζορτζ Όργουελ, «1984») όπου λέξεις και πράξεις αρχίζουν να απαγορεύονται και λέξεις και πράξεις αρχίζουν να επιβάλλονται.
Είτε με την γελοιοποίηση, είτε με την «πολιτικώς ορθή βία».
Ο λόγος είναι απλός. Έτσι έννοιες θα εξαφανιστούν και άλλες θα πάρουν την θέση τους στο brave new world που αναδύεται…