Στο http://www.news247.gr διαβάσαμε:
“Πριν λίγα χρόνια που είχα μείνει άνεργος για μερικούς μήνες, έδωσα ένα δαχτυλίδι. Μου έδωσαν 70 ευρώ. Το είχαν κάνει πολλοί στη γειτονιά”.
Τα παραπάνω μου είπε οδηγός ταξί, χθες και ενώ ήδη η υπόθεση του “κυκλώματος χρυσού”, άρχιζε να παίρνει το δρόμο του φιάσκου.
Ιστορίες σαν και αυτή του οδηγού ταξί έχουν να διηγηθούν πάρα πολλοί Έλληνες, που στα χρόνια της κρίσης αναγκάστηκαν να δώσουν αντικείμενα μεγάλης (συναισθηματικής) αξίας για να επιβιώσουν.
Ήταν βλέπετε πολύ εύκολο καθώς τα ενεχυροδανειστήρια από 300 προ κρίσης, είχαν φτάσει τα 4.500 στα χρόνια των μνημονίων.
Σε κάθε γειτονιά, υπήρχε κάποιος πρόθυμος μαυραγορίτης για να “αγοράσει τα χρυσαφικά σας σε τιμή κοσμήματος, όχι απλώς χρυσού”.
Το γεγονός αυτό, κάνει ακόμα μεγαλύτερο το φιάσκο των αρχών, δικαιοσύνης και αστυνομίας, που κινήθηκαν με πρωτοφανή προχειρότητα και βιασύνη, βασίζοντας τη δίωξη σε κατηγορία (λαθρεμπορία χρυσού προς την Τουρκία) που δεν στοιχειοθετείται. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τις τελωνειακές αρχές.
Από το χορό των ηλιθίων, δεν γίνεται φυσικά να βγάλουμε την ουρά μας απέξω και να εξαιρέσουμε τα ΜΜΕ. Συμμετείχαμε όλοι κανονικότατα με ωραιότατους τίτλους.
Είναι τεράστιο το φιάσκο και το λάθος, πρώτον γιατί όταν όσοι τους υπηρετούν τους Θεσμούς, δείχνουν ανοησία και άγνοια, πλήττεται η Δημοκρατία και δίνεται το μήνυμα στην κοινωνία ότι δεν λειτουργεί τίποτα σε αυτή τη χώρα. Ένα επικίνδυνο μήνυμα, σε μια επικίνδυνη εποχή.
Δεύτερον, όταν κατηγορείται ένας πολίτης σε ένα κράτος δικαίου, πρέπει να κατηγορείται με στοιχεία και όχι στον αέρα. Οποιοσδήποτε πολίτης.
Τρίτον, το φιάσκο δίνει ευκαιρία και πάσα στους συγκεκριμένους κυρίους και τους ομοίους τους να παρουσιάζονται ως άγγελοι επί της γης, που η βλακεία των αρχών τους έβαλε στο στόχαστρο και διέκοψε το θεάρεστο έργο που επιτελούσαν.
Μπορεί σε αυτό το κράτος ο μαυραγοριτισμός να μη διώκεται, ίσως επειδή έχουμε καλή παράδοση στο “άθλημα” ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μια αθλιότητα.
Επομένως, όσοι άρχισαν να πανηγυρίζουν για το φιάσκο και βιαστικά να τα ανακατεύουν όλα ας συγκρατηθούν. Διότι όσο μεγάλο ατόπημα είναι να βιάζονται οι αρχές ή να μιλά ο πρωθυπουργός στη Βουλή για μια υπόθεση που δεν έχει τελεσιδικήσει άλλο τόσο είναι για αντιπολιτευτικούς λόγους, κάποιοι να βγάζουν τους μαυραγορίτες “λάδι”.
Ακόμα και αν η συγκεκριμένη κατηγορία δεν ευσταθεί, αυτοί που λειτουργούν ως μαυραγορίτες, αλλά και αυτοί που δημιούργησαν τις συνθήκες για να λειτουργούν έτσι, αυτοί δηλαδή που φτωχοποίησαν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και στη συνέχεια άφησαν απροστάτευτους τους πολίτες στα νύχια του κάθε “χρυσού γύπα”, δεν θα είναι ποτέ “αθώες περιστερές”.