Μεγάλη συζήτηση ξεκίνησε σε πολιτικό και μη επίπεδο με αφορμή την άδεια που δόθηκε στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Η αλήθεια είναι πως παρά τη δικαιολογημένη ευαισθησία της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία είδε προς 30ετίας τον σύζυγο της Ντόρας Μπακογιάννη, Παύλο να δολοφονείται από την τρομοκρατική οργάνωση, πολλοί είναι εκείνοι που επιχείρησαν να κάνουν αντιπολίτευση.
Δυστυχώς για τους ίδιους, αλλά ευτυχώς για τη δημοκρατία μας, οι άδειες στους κρατούμενους ανεξάρτητα από το έγκλημα που έχουν τελέσει, είναι θεσπισμένες και προβλέπονται ακριβώς επειδή στόχος -έστω και θεωρητικά- δεν είναι η εκδίκηση αλλά ο σωφρονισμός.
Ο δικηγόρος Κέρκυρας Αθανάσιος Χονδρογιάννης έχει αναδημοσιεύσει στο facebook ανάρτηση του συναφέλφου του Στάθη Στογιάννου ο οποίος αναφέρει σύντομα τις εξής επτά αλήθειες αναφορικά με τις άδειες των κρατουμένων.
-Η άδεια είναι το μοναδικό μετρό σωφρονισμού που υπάρχει στις φυλακές μας. Όλα τ’ αλλά είτε λείπουν, είτε ατονούν, είτε δεν μπορούν να εφαρμοσθούν.
-Η άδεια, που θεσπίσθηκε το 1991 από τον Αθ. Κανελλόπουλο, είναι πολύ επιτυχημένος θεσμός. Το ποσοστό των απωλειών και παραβάσεων δεν υπερβαίνει το 5%.
-Στη χωρά μας και σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο η ποινική δίωξη και τιμωρία είναι μόνο κατασταλτική και όχι προληπτική.
-Ο κρατούμενος που παίρνει άδεια έχει, ήδη, τιμωρηθεί για την πράξη που έκανε!
-Προϋπόθεση της αδείας είναι η πιθανολογήσει του χορηγούντο οργάνου, ότι δεν θα γίνει κακή χρήση της και ότι αυτός θα επιστρέψει. Η κακή χρήση της αδείας δεν εκτιμάται ποτέ με βάση το αδίκημα και την ποινή, διότι αυτά έχουν ήδη μετρήσει για να καθορισθεί ο χρόνος χορήγησης της αδείας.
-Εάν απορριφθεί η αίτηση χορήγησης αδείας, ο κρατούμενος δικαιούται να υποβάλλει νέα, χωρίς περιορισμό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά γίνεται νέα εκτίμηση από το συμβούλιο και ότι οι προηγούμενες απορριπτικές δεν αποτελούν δε δικασμένο.
-Όταν όλοι εμείς αδιαφορούμε για τις συνθήκες απονομής της δικαιοσύνης, υλικές, τεχνικές, στελεχιακές και ουσιαστικές, αλλά και όταν αδιαφορούμε για το σωφρονιστικό σύστημα και τις συνθήκες κράτησης καθώς και το γεγονός ότι αυτό το σύστημα παράγει παραβατικότητα (το 60% τουλάχιστον των κρατουμένων μπαινοβγαίνει στις φυλακές) είναι υποκρισία, αμοραλισμός και ατιμία να στοχοποιούμε άτομα και καταστάσεις κατά περίπτωση και προκαταβολικά.
«Ο κάθε κρατούμενος έχει τιμωρηθεί για ό,τι έκανε και εκτίει την ποινή του κατά τους νόμους που ισχύουν. Πρόσθετες ποινές δεν μπορεί να του επιβάλλει κανείς. Κι αν ξανακάνει κάτι θα δικασθεί και θα τιμωρηθεί εκ νέου. Όχι προληπτικά. Αυτό επιβάλλει ο δικαιϊκός πολιτισμός» καταλήγει η ανάρτηση.