Η πρόσφατη θλιβερή ιστορία, που είχε η κατάληξη της πάλαι ποτέ κραταιάς ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, και των όσων ακολούθησαν στα στερνά της εφημερίδας, των τυπογραφείων και άλλων εγκαταστάσεων και περιουσιακών, ανέδειξε το τέλος εποχής των «κάστρων» της δημοσιογραφίας.
Μετά και την πώληση του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας, από την η Value Tουριστική, εξέλιξη που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για να δοθεί μέρος των αποζημιώσεων στους περισσότερους από 800 εργαζόμενους που έμειναν στο δρόμο μετά το κλείσιμο της, πολλά ακούστηκαν και πολλά γράφτηκαν για την αξιοποίηση του κτιρίου ως ξενοδοχειακή μονάδα. Ένα κτίριο με υπόγειους χώρους στάθμευσης, κεντρικό κορμό χώρων και έναν τελευταίο όροφο με ανεπανάληπτη θέα στην Ακρόπολη, κάτι που φαίνεται πως αποτελεί ισχυρότατο δέλεαρ για οποιοδήποτε αγοραστή.
Βλέπετε η ανεπανάληπτη θέα από το roof, η γειτνίαση με τον σταθμό του Μετρό (Αγιος Ιωάννης), η εύκολη πρόσβαση προς Λεωφόρο Συγγρού (που αναπτύσσεται ταχύτατα ως top hoteling προορισμός), Λεωφόρο Βουλιαγμένης λειτουργούν ως επιπλέον κίνητρο.
Όμως, πέρα από ένα κτίριο, όπως και τα υπόλοιπα που θα αναφερθούμε παρακάτω, δεν ήταν μια άψυχη τεχνική κατασκευή που μέσα του εργάζονταν απλά πολλοί άνθρωποι. Εκεί πάλλονταν οι καρδιές των εφημερίδων με την υψηλότερη κυκλοφορία στον ελληνικό Τύπο, πουλώντας καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα στο σύνολό τους. Και τώρα; Θλίψη!
Ελευθεροτυπία:
Ήταν το κτίριο μιας εφημερίδας που σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν να εργάζονται. Για πολλούς, ήταν η καλύτερη εφημερίδα της μεταπολίτευσης και μάλλον δεν θα υπάρξει άλλη τέτοια στο μέλλον. Σ αυτό το κτίριο έγιναν πολλά μέχρι το τέλος του 2011 που έκλεισε κάνοντας φτωχότερους όχι μόνο τους πρώην εργαζόμενους αλλά και την ίδια την ελευθεροτυπία. Το κτίριο σύντομα θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Που να φανταστούν οι αυριανοί πελάτες του πως στους χώρους που θα ξεκουράζονται και θα απολαμβάνουν την θέα της Ακρόπολης, ότι κάποτε εκεί στεγάστηκε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, όπου ακούστηκαν φοβερές ιστορίες και γράφτηκαν πολλές χιλιάδες ρεπορτάζ…
ΔΟΛ
Για πολλά χρόνια, στο κτήριο όπου βρισκόταν στην Χρήστου Λαδά αναδείκνυε μια δημοσιογραφική αρχοντιά που υψωνόταν στην πλατεία Καρύτση. Αρχοντιά και δέος βλέποντας να μπαινοβγαίνουν από την (όχι επιβλητική) πόρτα του τεράστια ονόματα της δημοσιογραφίας. Από τον Ψαθά έως τον Παύλο Παλαιολόγο, από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο έως τον Γιάννη Καψή, από τον Γιάννη Μαρίνο έως τον ίδιο τον ακριβοθώρητο Χρήστο Λαμπράκη. Σήμερα απλά είναι έρμαιο στις τύχες του, σιωπηλό να δέχεται τις επιθέσεις αγνώστων, κάνοντας του κακόγουστα γκράφιτι.
Την ίδια τύχη είχαν και τα άλλα «κάστρα του τύπου», όπως η Απογευματινή, που έρχεται πάλι στη δημοσιότητα με την προοπτική της επανέκδοσής της. Το κτίριο της Φειδίου έχει ολόκλειστες πόρτες –βαμμένες με κακόγουστα γκράφιτι– και ανοικτά, σπασμένα παράθυρα σε όλους τους ορόφους, πιθανόν με φωλιές περιστεριών και άλλων έμβιων.
Το ίδιο και με το κτίριο της παλιάς Βραδυνής (του Τζώρτζη Αθανασιάδη) στην Πειραιώς, εκεί όπου κάποτε μπορούσες να δεις σε ανοικτή θέα, με γυάλινη κάλυψη από τον δρόμο, το κυλινδρικό πιεστήριό της.
Όσο για το παλιό κτήριο της Εστίας…αυτό πλέον περιβάλλεται από μπαρ και είναι ένας από τα πιο Famοus σημεία συνάντησης σήμερα.
Τα γραφεία του συγκροτήματος περιοδικών Θεοφανίδη (Ράντσο, Πάνθεον, Βεντέττα) στη συμβολή των οδών Αναξαγόρα και Γερανίου. Σήμερα το κτίριο έχει παραδοθεί στην Τέχνη και έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή.
Τέλος ο Εθνικός Κήρυξ όπου βρίσκονταν πολύ παλιά τα γραφεία της εφημερίδας, όταν κυκλοφορούσε στην Ελλάδα. το μόνο που διασώθηκε είναι η ταμπέλα του που δεν έχει αφαιρεθεί από τη στοά της Χρήστου Λαδά της πλατείας Καρύτση…
Με πληροφορίες: harddog-sport.blogspot.com – Αρχείο ”Ελευθεροτυπίας”