Του Γιάννη Συμεωνίδη
Ο υπολανθάνων ρατσισμός δεν απαιτεί προεργασία για να εκδηλωθεί. Του αρκεί μια απλή αφορμή και βρίσκεται στον αφρό, εκθέτοντας τον φορέα του.
Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο αρκούσε η αποχώρησή του από την εθνική ομάδα ελέω τραυματισμού για να ξεδώσουν μισαλλόδοξα όλοι εκείνοι που έπνιγαν τη φασιστική τους διάθεση στη σιωπή για το ότι ένας διεθνής μπασκετμπολίστας μπορεί να είναι μαύρος με γονείς που δεν κατάγονται από τη χώρα μας…
Δεν είμαι γιατρός ούτε βεβαίως έχω μελετήσει τον ιατρικό φάκελο του Γιάννη. Ο ίδιος, πάντως, δεν μου έχει δώσει την εντύπωση ούτε πως δεν αγαπά την πατρίδα του- όσο κι αν αυτό πληγώνει τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους συμπαθούντες τους- ούτε πως δεν ήθελε να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ. Θυμάμαι, άλλωστε, και θυμάστε αρκετούς λευκούς Έλληνες- δεν τους ψέγω γι’ αυτό- που αποχώρησαν από την εθνική κατά το παρελθόν χωρίς να είναι τραυματίες…
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ωστόσο, “ευθύνεται” για το ότι αισθάνεται Έλληνας κι όχι ελληναράς, όπως για παράδειγμα καταστηματάρχες με μεγάλους τζίρους που βγάζουν σπαθιά και πιστόλια για να μην πληρώνουν πρόστιμα για τη φοροδιαφυγή τους. Οι τελευταίοι, κρυπτόμενοι πίσω από την αβίαστη λαϊκή συμπάθεια για κάθε μεροκαματιάρη που φοροδιαφεύγει για να μπορέσει να επιβιώσει, καταδικάζουν σε υπέρμετρη φορολόγηση και τους νομοταγείς και κοινωνικώς υπεύθυνους ελεύθερους επαγγελματίες, μαζί βεβαίως με την κρατική ανικανότητα να πατάξει τη φοροδιαφυγή ώστε να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
Σε αυτήν τη χώρα ζουν αρκετοί μεγαλομεσαίοι οι οποίοι αισθάνονται και συμπεριφέρονται σαν να είναι υπεράνω του νόμου, παριστάνοντας ότι ανήκουν στο προλεταριάτο όταν στην ουσία θα έπρεπε να συνυπολογίζονται στο στρατόπεδο των πατρικίων…
Σε αυτήν τη χώρα έχουμε έφεση στο να μετράμε και να ζυγίζουμε πάντοτε την ηθική των άλλων, αλλά σχεδόν ποτέ τη δική μας. Το δάχτυλό μας μοιάζει να βρίσκεται πάντοτε σε επιφυλακή για να καταγράψει και να ψέξει τα κακώς κείμενα των διπλανών μας, μόνο που σπανίως το στρέφουμε και προς τον εαυτό μας.
Ως αποτέλεσμα περιμένουμε από τους γύρω μας τη βελτίωση και την τελείωση, υποχρέωση από την οποία έχουμε απαλλάξει εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό και στον αθλητισμό κι όχι μόνο οι χθεσινοί ήρωες γίνονται απόκληροι με την ίδια ευκολία που αθωώνουμε τις δικές μας αβελτηρίες στο λεπτό, με τις γνωστές φυσικά δραματικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία…
πηγή: tripioevro.blogspot.gr