Μετά από την εκτεταμένη αρθρογραφία μου για το φαινόμενο Σώρρα και τις απάτες που προσπάθησε ο άφραγκος επενδυτής από την Πάτρα, μαζί με τους συνεργάτες του, να επιβάλει σε μια δοκιμαζόμενη κοινωνία, θα δοκιμάσω για πρώτη φορά να αποτυπώσω σε μερικές γραμμές τις ευθύνες της κρατικής εξουσίας και τη θέση του δημοσιογράφου που γίνεται στόχος απειλών και ύβρεων.
Θα θυμίσω σε κάποιους ότι το 2014 είχα υποβάλει μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελέα Αθηνών για απειλές κατά ζωής, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και προτροπή τρίτων σε διάπραξη αδικημάτων κατά συγκεκριμένων μελών της οργάνωσης Σώρρα, που ουσιαστικά με είχαν επικηρύξει. Στην κορυφή της πυραμίδας ήταν ο Σώρρας με δημόσιο διάγγελμά του περί ξεφορτώματός μου. Στη βάση της πυραμίδας ήταν το «πεζικό» της οργάνωσης, οι φανατικοί πιστοί οπαδοί που ορκίζονται με το δεξί χέρι ψηλά να πεθάνουν αν παραβούν τον όρκο τους και δεν προστατέψουν τον ηγέτη τους.
Το 2014 ένας από αυτούς τους οπαδούς, είχε δηλώσει στα κοινωνικά δίκτυα ότι θα έπαιρνε αυτός το βάρος και θα προχωρούσε στη φυσική μου εξόντωση. Ο ίδιος άνθρωπος μετά από 2 χρόνια σκότωσε με 25 μαχαιριές την Παιδοψυχίατρο της Λαμίας Θώμη Κουμπούρα, γιατί την είδε στη μορφή ενός «πράσινου δράκου» να τον παρακαλάει να τη σφάξει. Ο φερόμενος ως δράστης μάλιστα, πριν συλληφθεί σε έναν ποταμό εξομολογήσεων, έγραψε ότι είχε διαταχθεί από δύο άλλα μέλη της οργάνωσης Σώρρα, για να προχωρήσει σε απειλές εναντίον μου.
Έκτοτε, ο Σώρρας είχε την προδιαγεγραμμένη πορεία που είχε εξυφάνει το ίδιο του το παρελθόν. Οκτώ χρόνια κάθειρξη για υπεξαίρεση, σε συνέχεια προηγούμενων μικρότερων ποινών για άλλες «ομορφιές» και δεν έχει μπει ακόμη στην ουσία της η υπόθεση με τις απάτες των χρεογράφων Wozny και των τρισεκατομμυρίων από τα «παγκόσμια καταπιστεύματα». Βέβαια, ο ίδιος ο αρχηγός της οργάνωσης κυκλοφορεί ελεύθερος σαν να μη τρέχει τίποτα, ενώ διάφοροι φροντίζουν από καιρό σε καιρό να με απειλήσουν με νομικές ενέργειες σε βάρος μου, μήπως και κάνω πίσω ή σταματήσω να «ενοχλώ».
Σήμερα λοιπόν θα αποκαλύψω ποια είναι η πηγή της δύναμής μου, που με ωθεί να συνεχίζω την έρευνα και την αρθρογραφία. Είναι τα θύματα, των οποίων οι οικογένειες διαλύονται και μου στέλνουν συνεχώς μηνύματα, για να μη σταματήσω την προσπάθεια μήπως και περισώσουν τις οικονομίες τους. Αλλά και οι ίδιοι οι οπαδοί του Σώρρα δεν κατανοούν ότι η τελευταία γραμμή άμυνας του δημοσιογράφου και το μόνο ανάχωμα κατά της βίας είναι η πένα του.
Θα σας δείξω λοιπόν ένα μικρό δείγμα από αυτά που φτάνουν στα μάτια μου σε ένα τυπικό απόγευμα. Αυτά τα σχόλια τα αναπαράγω στο άρθρο μου, όχι επειδή χαίρομαι ή λυπάμαι. Δεν έχω την παραμικρή ανάγκη αντεκδίκησης. Όταν γράφω δεν λυπάμαι, ούτε χαίρομαι. Τα δημοσιεύω για να καταλάβετε την κατάντια της κοινωνίας μας. Οτιδήποτε διαφορετικό, ακόμη και σε μια ξεκάθαρη γελοία υπόθεση, απαντάται με ύβρεις, αναθέματα και απειλές.
Η κοινωνία από μόνη της δεν θέλει τη δημοκρατία, αλλά το μπάχαλο και το αλαλούμ. Η αναξιοκρατία και η αίσθηση της ανομίας είναι σημαντικά προτερήματα για μια κοινωνία που εκτρέφει «μπαχαλάκηδες», μήπως και διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. Είμαστε σαφώς μια κοινωνία που πέρασε πάνω από το κίνημα του Διαφωτισμού, δεν τον ακούμπησε και πιστεύει ακόμη σε εύκολες λύσεις και ανατολικού τύπου δεισιδαιμονίες.
Ο καθένας από αυτούς που σήμερα με βρίζουν, θα φύγει από την οργάνωση Σώρρα σε 6-8 μήνες καταλαβαίνοντας πόσο χαζός είναι. Όμως δεν θα σταθεί στους λόγους που τον έκαναν να μπει στην ομάδα Σώρρα, ούτε στα μειωμένα αντανακλαστικά του. Η μονάδα στη μάζα δεν νοιώθει ποτέ ευθύνες. Η μονάδα στη μάζα μπορεί να απειλεί και να υβρίζει. Νοιώθει αόρατη και παντοδύναμη, στη σκιά των υπολοίπων, όπως ένας από τους παρακάτω που σημείωσε στους υπόλοιπους ότι με είδε από κοντά και μετάνιωσε που δεν με χτύπησε.
Σκέψου λοιπόν τη «χαρά» μου όταν με ενημερώνουν ότι ένας από τους οπαδούς του Σώρρα βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από μένα, πιθανότατα όταν αμέριμνος περνούσα στιγμές χαλάρωσης με μέλη της οικογένειας μου. Εκείνος ένοιωθε την οργή και το μίσος, που του εμφύσησε έντεχνα η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης και απλά με κοιτούσε αποσβολωμένος, αφού στα μάτια του έχω γίνει η προσωποποίηση όλων των δεινών που αντιμετωπίζει η χώρα, οι αγαπημένοι του, οι συγγενείς και τα παιδιά του. Σύμφωνα με την εγκληματική οργάνωση, εγώ μόνος φταίω για όλα και αυτή ήταν η έξυπνη στοχοποίησή μου.
Θα μπορούσα λοιπόν να είμαι με την νεαρή ανιψιά μου ή με μια φίλη μου ή με τον ξάδερφο μου ή με τη γηραία μητέρα μου. Ο φανατισμένος οπαδός όμως καραδοκούσε σύμφωνα με τα λεγόμενα του και θα πρέπει αυτή τη φορά να νοιώσω τυχερός που δεν επικράτησε ο παραλογισμός και δεν θόλωσε. Αυτή τη φορά, για αυτόν τον οπαδό. Αύριο, ο επόμενος πως είμαι σίγουρος ότι θα συγκρατηθεί, όταν οι ίδιες οι αρχές αφήνουν να εκτυλίσσεται αυτή η απάτη, χωρίς να την σταματούν; Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Αρτέμη Σώρρα, αλλά στο σύνολο της αράχνης που έστησε, με την πολύτιμη συνεργασία των βοηθών του, υπό τη μορφή αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών σε όλη τη χώρα και τα οποία είναι γεμάτα πλαστά έγγραφα και προπαγανδιστικό υλικό για την προώθηση της απάτης.
Σε όλα αυτά υπάρχει μια ευθύνη όμως. Η ευθύνη δεν μπορεί να αναζητηθεί στον ευκολόπιστο «χαζό του χωριού» που με θεωρεί «μεταλλαγμένο», «μασόνο», «εβραίο», με το πραγματικό όνομα «Ιωσήφ Παπαδόπουλος», αν και προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι εβραίος, δεν με λένε Ιωσήφ και ο ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος είναι ένας πραγματικά ανεξάρτητος, Έλληνας δημοσιογράφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο ρεπορτάζ και την αποτύπωση της ζωής στην ελληνική παραμεθόριο.
Η ευθύνη φυσικά έχει όνομα και επίθετο. Ξεκινάει από τον Πρωθυπουργό αυτής της χώρας Αλέξη Τσίπρα, συνεχίζεται στον Υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή και εν συνεχεία στους Εισαγγελείς, Δικαστές και Αστυνομικούς που μέχρι σήμερα κρατούσαν τα μάτια κλειστά, έβλεπαν μπροστά τους μια ομάδα με ξεκάθαρη φασιστική ιδεολογία να οπλίζεται με φανατισμό, να κουνάει πλαστά έγγραφα και να εξαπατά πολίτες, αλλά δεν έκαναν τίποτα πριν υπάρχει θύμα δολοφονίας και πριν η απάτη ακουμπήσει τα δημόσια έσοδα με τα ηλίθια εξώδικα που έστελναν τα θύματα στις εφορίες, ζητώντας να πληρώσει τα χρέη τους… ο Σώρρας.
Η ευθύνη ειδικότερα της δικής μου ασφάλειας, της ασφάλειας του δημοσιογράφου που νοιώθει να πολεμάει μόνος του το τέρας της φασιστικής ιδεολογίας και του φανατισμού, ανήκει στην κρατική εξουσία και στους προαναφερόμενους. Όσο αυτό το κράτος χρειάζεται σχεδόν μια δεκαετία για να αποδώσει δικαιοσύνη σε μια ηλίθια απάτη, είναι προφανές ότι καταδικάζει και τον απατεώνα, αλλά και αυτόν που προσπαθεί να προστατέψει το κοινωνικό σύνολο. Ας πρόσεχαν βέβαια και οι δύο, αφού η εξομοίωση του θύματος με το θύτη είναι σαφής επιταγή της κοινωνίας που αναλώνεται σε άρτους και Survivor.
Αν την επόμενη φορά, αυτός που σήμερα ομολογεί ότι συγκρατήθηκε και δεν μου όρμηξε, απλά αλλάξει άποψη και με σφάξει δεν περιμένω πραγματικά δάκρυα από αυτούς τους πολιτικούς και αυτούς τους θεσμούς. «Μαλάκα» θα με αποκαλέσουν οι περισσότεροι, ιδιαίτερα τα πρεζόνια του ωχαδερφισμού και της υπνηλίας. Οι μόνοι που θα στεναχωρηθούν εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους, είναι αυτοί που οι δικές τους μεμονωμένες προσπάθειες μου φάνηκαν σαν φάροι στον άγριο ωκεανό, όπως ο Μιχάλης Ιγνατίου, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος, ο δικηγόρος Φώτης Λεπίδας και μια χούφτα άλλων, που στην καρδιά μου τους νοιώθω σαν τους ήρωες της καθημερινότητας μου.
Όπως έχω γράψει, ο Σώρρας είναι χρήσιμος, γιατί με αυτόν μετρώνται τα αντανακλαστικά αυτής της ελληνικής κοινωνίας του 2017. Σε αυτό εδώ το κράτος πάντοτε θα νοιώθεις ότι έχεις παραβεί την υπέρτατη εντολή του διαρκούς και διακαούς βολέματος «ου μπλέξεις», γιατί πολύ απλά ούτε η Δικαιοσύνη λειτουργεί όπως θα έπρεπε, αλλά ούτε οι διωκτικές αρχές, αλλιώς δεν θα είχαμε μνημόνια σήμερα. Για ακόμη μια φορά θα σημειώσω ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι κρίση αξιών και πολιτισμού. Συνήγοροι μου στην άποψη αυτή, είναι οι συνέλληνες σας, τους οποίους πλέον θα απολαύσουμε μαζί, στα «υπέροχα» σχόλια τους:
Πηγή: mignatiou.com