Μάκης Ανδρονόπουλος
Καθώς περνάνε οι μέρες από την εκφώνηση του προγράμματος Μητσοτάκη στη ΔΕΘ και παρά την γοητεία της δραστικής μείωσης της φορολογίας που περιλαμβάνει, δύο ερωτήματα τίθενται από πολλούς που προτίθενται να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία: αν είναι εφικτή η έγκρισή του από τους δανειστές στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και της ενισχυμένης εποπτείας (REGULATION EU No 472/2013 OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL of 21 May 2013) και επίσης, με ποιους θα μπορέσει να το εφαρμόσει.
Παλαιός οικονομικός παράγοντας σχολίασε ειρωνικά πως το πρόγραμμα του Κυριάκου είναι για την 4ετία 2023-2026.
Αν και ο φακός της επικαιρότητας εστιάζει στις κινήσεις του αρχηγού της ΝΔ, μέσα στο κόμμα καθαυτό, αλλά και στις ετερόκλητες δυνάμεις περί και εντός του κόμματος γίνονται έντονες ζυμώσεις στην προοπτική της μοιρασιάς της εξουσίας, με αλληλοκαρφώματα, διαγκωνισμούς και αναδιάταξη των μικροσυμμαχιών, γύρω από προβεβλημένα πρόσωπα και βουλευτές.
Το κουσούρι αυτό από το οποίο πάσχουν συνήθως τα κόμματα εξουσίας έχει πολλές διαστάσεις και διακλαδώσεις…
1. Υπάρχει ένα σοβαρό τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου που έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται γεωστρατηγικά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και το οποίο τάσσεται ευθέως υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, θεωρώντας πως αποτελεί κίνηση προς τα εμπρός για την Ελλάδα, ανοίγει νέες επιχειρηματικές δυνατότητες στα Βαλκάνια και εκτιμά ότι η υλοποίησή της θα προσδώσει κύρος στη χώρα.
Τη θέση αυτή συμμερίζονται ευρύτεροι κύκλοι των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που παραδοσιακά ψηφίζουν ΝΔ και θεωρούν ότι οι Σαμαράς-Βορίδης-Γεωργιάδης εγκλώβισαν τον Μητσοτάκη σε ένα επικίνδυνο αναχρονισμό που θέτει τη ΝΔ απέναντι στις ΗΠΑ και στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, με αποτέλεσμα να διολισθαίνει προς τον ορμπανισμό.
2. Υπάρχουν βουλευτές της ΝΔ που παραμένουν ενοχλημένοι από την καταλυτική παρουσία των Βορίδη-Γεωργιάδη στο κόμμα, θεωρώντας ότι αλλοιώνουν το ήθος και τον κοινωνικό χαρακτήρα που του είχε προσδώσει ο ιδρυτής του Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Η πρόσφατη θέση του πρώτου περί ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς και για την θεσμική της αντιμετώπιση ώστε να μην ξανάρθει στην εξουσία, προκάλεσε σκεπτικισμό και σε ορισμένους ανατριχίλες.
Οι βουλευτές αυτοί αισθάνονται περιθωριοποιημένοι, ενώ άλλοι είναι προβληματισμένοι με το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του αρχηγού τους Κυριάκου Μητσοτάκη.
Υπάρχουν κι άλλοι που δεν ξεχνούν πως ο Σαμαράς είναι υπεύθυνος για την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που οδήγησε σε μια δεκαετία ΠΑΣΟΚ.
3. Τέλος, υπάρχει και μια ομάδα βουλευτών και στελεχών που δεν βλέπουν με καλό μάτι την επικείμενη αποστράτευσή τους στο πλαίσιο της αλλαγής γενιάς που θέλει να επιβάλει ο Κυρ. Μητσοτάκης.
Η ομάδα αυτή πλαισιώνονται και με Σαμαρικούς που αντιλαμβάνονται πως αν ο Μητσοτάκης κερδίσει τις εκλογές θα τους περιθωριοποιήσει για να χτίσει το κόμμα και την κυβέρνηση με καθαρά δικούς του βουλευτές και στελέχη.
Ακόμη υπάρχουν κάποια στελέχη που πέρα από τους ιδεολογικούς μανδύες, θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης δεν έχει το πολιτικό βάθος για να αντιληφθεί την περίπλοκη κατάσταση τη κοινωνίας με αποτέλεσμα να περιορίζει τη ρητορική του στη μείωση της φορολογίας που άλλωστε δεν είναι εξασφαλισμένη από την εποπτεία.
Επίσης, θεωρούν ότι η πολωτική τακτική του έχει απομακρύνει τους κεντρώους και πολλούς ευρωπαϊστές.
Αμφισβήτηση
Έτσι, σε διάφορους κοινωνικοπολιτικούς κύκλους από την Κηφισιά μέχρι τον Πειραιά και την Κρήτη γίνονται έντονες συζητήσεις αμφισβήτησης του Μητσοτάκη, όπου, ενίοτε, τίθεται το ερώτημα τι θα γίνει αν δεν είναι μόνο δύο-τρεις, αλλά δέκα οι βουλευτές της ΝΔ που θα ψηφίσουν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ο Μητσοτάκης γνωρίζει καλά τους προβληματισμούς αυτούς και ίσως αποφασίσει μια εκ των προτέρων δική του κίνηση.
Επειδή δυο-τρεις εκτός γραμμής τους διαγράφεις εύκολα, δέκα σημαίνει διάσπαση, έστω και μικρή, μπορεί να απελευθερώσει την ψήφο των βουλευτών του στο θέμα αυτό, έτσι ώστε να κρίνει εκ των υστέρων αν θα διαγράψει αυτούς που θα στηρίξουν τη συμφωνία ή θα περιμένει να τους χειριστεί στις εκλογές.
Αν στο σκηνικό αυτό προστεθούν οι προσωπικοί ανταγωνισμοί και οι εξωπολιτικοί πολιορκητές του Κυριάκου Μητσοτάκη που θέλουν να μπουν ως τεχνοκράτες-άριστοι στην πολιτική, αντιλαμβάνεται κανείς την κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα της ΝΔ.
Ακόμη και οι θετικά εντυπωσιασμένοι από το πρόγραμμα Μητσοτάκη αναρωτιούνται με ποιους θα τα κάνει όλα αυτά;
Την απάντηση την ξέρει μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του όταν του τίθεται το ερώτημα, μειδιά και απαντά πως έχει εμπιστοσύνη στην αγορά.
Ο παλαιοκομματισμός εσμός των μικρομεσαίων στελεχών που περιμένει με υπομονή την δικαίωσή του σε κρατικές θέσεις, διοικητικά συμβούλια και σε δουλειές αντιλαμβάνεται τις προθέσεις αυτές του αρχηγού και παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις.
Συμπερασματικά, το μόνο που ενώνει στη ΝΔ είναι η προοπτική της εξουσίας, αν αυτή δεν έλθει, ακολουθούν δύο ενδεχόμενα: Πρώτον, να τεθεί θέμα αρχηγού, αφού δεν κατάφερε να τους δώσει την εξουσία μετά τη «λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ» και εκεί περιμένει τη σειρά του ο Μάκης Βορίδης με τους σαμαρικούς.
Δεύτερον, οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική που ευνοεί τόσο τις διαιρέσεις, όσο και τις συμπράξεις…
Οι Σειρήνες Μητσοτάκη και ο ρεαλισμός του Τσίπρα
Οι εξαγγελίες του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη στην 83η ΔΕΘ μοιάζουν με τις Σειρήνες που αντιμετώπισε ο πολύπαθος Οδυσσέας που αναγκάστηκε να κλείσει τα αφτιά του για να μην τον τραβήξουν προς το μέρος τους και τον κατασπαράξουν.
Οι εξαγγελίες του χαϊδεύουν αφτιά, ίσως και κάποιες τσέπες, αλλά είναι παντελώς εκτός του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που έχει συμφωνηθεί με τους πιστωτές της χώρας, δηλαδή είναι εκτός πραγματικότητας, σε αντίθεση με το συγκριτικά συντηρητικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που είναι συμβατό.
Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης είπε πως για να μπορέσει να εφαρμοστεί το πρόγραμμά του προϋποτίθεται μείωση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων χωρίς να πει πόσο, αλλά σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς χρειάζεται με πέσουν στο μισό, ήτοι στο 2% του ΑΕΠ ή και πιο κάτω, αντί του 3,5% που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο έως το 2022 και 4,5% που προβλεπόταν επί Σαμαρά.
Για να το πετύχει αυτό θα δεσμευόταν έναντι των πιστωτών με ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που θα αποκαθιστούσαν την αξιοπιστία της χώρας.
Συνεπώς, η πρώτη μεγάλη διαφορά των δύο προγραμμάτων είναι η δυνατότητα να εγκριθούν από τους πιστωτές και την ενισχυμένη εποπτεία.
Το μεν κυβερνητικό είναι συμβατό με τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουν συμφωνηθεί, το άλλο όχι.
Θα διακινδύνευαν οι πιστωτές και η ΕΕ μία τέτοια αλλαγή του Μεσοπρόθεσμου;
Μάλλον όχι, παρ΄ ότι οι μεταρρυθμίσεις Μητσοτάκη θα τους ήταν πιο ελκυστικές. Δεν θα ενέκριναν τη μείωση των πλεονασμάτων για τους εξής λόγους:
1. Το πρόγραμμα Μητσοτάκη εμπεριέχει σε υψηλό βαθμό τον κίνδυνο να υπάρξει ένα δημοσιονομικό κραχ στο χρονικό διάστημα μεταξύ της εφαρμογής και της απόδοσης των μέτρων.
Δηλαδή, θα χρειαστεί χρόνος για να αποκατασταθούν τα έσοδα που θα χαθούν από την δραστική μείωση των φόρων από τους φόρους που θα αποδώσει η ανάπτυξη.
2. Με την Ιταλία (και όχι μόνο) να βρίσκεται στην γνωστή ανισορροπία, η Κομισιόν δεν θα ρίσκαρε ένα ελληνικό κραχ που θα μπορούσε να τινάξει την Ιταλία στον αέρα, άρα θα προτιμούσε την τήρηση των υφιστάμενων στόχων.
3. Δεν θα ρίσκαρε να τινάξει στον αέρα μια Ελλάδα σε μετάβαση για την ανάκτηση του αξιόχρεού της, την ώρα που μόλις αποκαταστάθηκε η αξιοπιστία της με την ολοκλήρωση του 3ου προγράμματος διάσωσης και όχι με τα δύο προηγούμενα και η οποία τεκμηριώνεται με την σταδιακή αναβάθμιση από τους διεθνούς οίκους αξιολόγησης.
4. Τέλος, εκτός από το αναξιόπιστο παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας (fake στατιστικά στοιχεία και εξαπάτηση της Κομισιόν την περίοδο Καραμανλή-Αλογοσκούφη, αποφυγή Σαμαρά για την 5η αξιολόγηση το 2014 κλπ), η στάση της στο Μακεδονικό είναι ακατανόητη.
Επίσης, οι Βρυξέλλες φοβούνται ότι η ΝΔ είναι υποχείριο του παλιού κατεστημένου και της διαπλοκής που το θεωρεί εν πολλοίς συνυπεύθυνο για τη χρεοκοπία.
Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός
Αν το πρόγραμμα Μητσοτάκη δεν περάσει, αυτό που θα μείνει θα είναι ο νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός του.
Το πρόγραμμα έχει μεν μια εσωτερική συνοχή στα αναπτυξιακά του μέτρα, όμως είναι ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που θα προκαλέσει τεράστια κοινωνική αναστάτωση, σε μια εξαντλημένη κοινωνία, με αστάθμητες συνέπειες στην πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα.
Πρόκειται για ένα δάνειο πρόγραμμα, μια συνταγή, μια ρετσέτα χωρίς ίχνος ελληνικής προστιθέμενης αξίας.
Αυτό φάνηκε και από το κακέκτυπο σύνθημα του Μπάρακ Ομπάμα Yes we can, που έγινε «Μπορούμε» στην αντιγραφή από τη ΝΔ.
Και φυσικά, μπορούμε, φτάνει να μην χύσουμε πάλι την καρδάρα με τα νεοφιλελεύθερα φληναφήματα της δεξιάς που πάσχει από σύνδρομο στέρησης της εξουσίας και δεν έχει κανένα όριο στον λαϊκισμό.
Από την άλλη, το συντηρητικό πρόγραμμα Τσίπρα διασφαλίζει τις κοινωνικές προϋποθέσεις της ανάπτυξης και την πολιτική σταθερότητα.
Άλλωστε, εάν η κυβέρνηση μέσα στο 2019 προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η ανάπτυξη θα επιταχυνθεί και οι δημοσιονομικοί στόχοι θα υπερκαλυφθούν με αποτέλεσμα να καταστεί δυνατή η διεύρυνση των φορολογικών ελαφρύνσεων, χωρίς επικίνδυνους κραδασμούς ήδη από το 2020.
Σχόλια για το νέο μείγμα αντίληψης που ζητάει ο ΣΕΒ
Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) δύο μέρες πριν από την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ κυκλοφόρησε το δελτίο του, το οποίο προλογίζει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θ. Φέσσας με ένα άρθρο υπό τον τίτλο «για ένα νέο μείγμα πολιτικής κατά τη μεταμνημονιακή περίοδο».
Περιμένοντας τα επόμενο δελτίο για να δούμε τι θέση θα πάρει ο ΣΕΒ στις πολιτικές που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, θα σχολιάσουμε εδώ μερικές θέσεις του γιατί είναι κρίμα ένας τόσο σημαντικός φορέας να μην έχει αίσθηση της κοινωνικής πραγματικότητας και να μην γνωρίζει ότι οι κοινωνικές προϋποθέσεις και η πολιτική σταθερότητα που τόσο έχει υπονομεύσει η αντιπολίτευση είναι τα θεμέλια της ανάπτυξης. Και ότι αυτά δεν υπάρχουν και γι΄ αυτό πρέπει να προηγηθούν.
Θέση 1η του άρθρου Φέσσα:
«Η Ελλάδα, ολοκληρώνοντας τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, εξισορρόπησε τα έσοδα με τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, επιβαρύνοντας υπέρμετρα τους φορολογούμενους πολίτες, την εργασία και τις επιχειρήσεις, και επιβράδυνε έτσι την αναπτυξιακή προοπτική της οικονομίας». Μικρόψυχη θέση!
Τα δύο πρώτα προγράμματα προσαρμογής απέτυχαν και δεν ολοκληρώθηκαν, μόνο το τρίτο ολοκληρώθηκε.
Είναι κατανοητό ότι δεν θα υπήρχε ούτε έμμεση νύξη στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που έριξαν τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας, αλλά ούτε και μια κουβέντα για την κυβέρνηση που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάφερε να φέρει εις πέρας ένα πρόγραμμα. Εδώ όλη η Ευρώπη έτριβε τα μάτια της…
Πράγματι, μετά τα δύο πρώτα αποτυχημένα μνημόνια η υπέρμετρη φορολόγηση ήταν η μόνη λύση.
Ούτως η άλλως το κράτος είχε μειωθεί δραστικά 2011-2014 και δεν υπήρχε άλλος να σηκώσει το φορολογικό βάρος από τα συνήθη υποζύγια, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και προστέθηκαν κάπως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες (όπως οι γιατροί με τα λεφτά στο εξωτερικό κλπ).
Ναι, πράγματι, αυτοί σήκωσαν αδίκως το βάρος της εξόδου από τα μνημόνια, αλλά τώρα πρέπει να πάρουν μια ανάσα…
Αυτή την ανάσα που δεν στερήθηκαν όσοι σήκωσαν τα 40 δισ. ευρώ από τις τράπεζες για να τα βάλουν κάτω από το στρώμα, ή όσοι έβγαλαν τα 160 δισ. ευρώ στο εξωτερικό (Boston Consultant Group/ ΒΗΜΑ).
Θέση 2η:
«Χωρίς οικονομικό και τεχνολογικό δυναμισμό, με ανυπαρξία βιομηχανικής πολιτικής, αποεπένδυση μεγαλύτερη των 100 δισ. ευρώ, υψηλό εμπορικό έλλειμμα, τεράστιο απόθεμα κόκκινων δανείων, χαμηλή παραγωγικότητα, εκτεταμένη ανεργία και δημογραφική γήρανση, η χώρα μας δεν επιτρέπεται να περιορισθεί σε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 2%, γιατί κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην κατηγορία των χωρών με χαμηλούς μισθούς, χαμηλές δεξιότητες και χαμηλή καινοτομία».
Όταν επί δύο δεκαετίες οι τότε κραταιοί βιομήχανοι της τεχνολογίας και οι box movers δεν άφηναν τίποτε να ανθίσει στις κρατικές προμήθειες είναι φυσικό να μην έχουμε τον δέοντα τεχνολογικό δυναμισμό.
Όσο για την ανυπαρξία της βιομηχανικής πολιτικής, γι΄ αυτό φταίνε οι εγκάθετοι σύμβουλοι των υπουργών που με τις οριζόντιες τακτικές που τους σέρβιραν δεν άφηναν φράγκο για να υπάρξουν άλλοι…
Τώρα, να δούμε τι θα πει ο ΣΕΒ για την ανασύσταση του υπουργείου βιομηχανίας.
Η αποεπένδυση των 100 δισ. ευρώ είναι η λογιστική απεικόνιση της ύφεσης που προκάλεσε η χρεοκοπία και τα μνημόνια.
Δεν θυμάμαι τον ΣΕΒ να επέκρινε το ΔΝΤ, την τρόικα και τις πολιτικές που οδήγησαν στην εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού…
Δεν χρειάζεται να σχολιασθεί το «απόθεμα» των απρόσωπων «κόκκινων δανείων» και όλα τα άλλα.
Όμως, η χαμηλή παραγωγικότητα οφείλεται στο γεγονός ότι ο ελληνικός επιχειρηματικός κόσμος αντί να ρίχνει λεφτά στην τεχνολογία τα έριχνε αλλού… εκτός κι αν δεν ήξερε, ή περίμενε να του ανεβάσει την παραγωγικότητα το κράτος ή ο εργάτης…
Θέση 3η:
«Η αφαίμαξη που υφίσταται η πραγματική οικονομία, προκειμένου να επιτευχθούν τα υπερπλεονάσματα, θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να αξιοποιηθεί προς όφελος του παραγωγικού μετασχηματισμού της οικονομίας. Και να μην εξαντληθεί σε έναν ανταγωνισμό προεκλογικής παροχολογίας, που θα βλάψει τις μεσομακροπόθεσμες προοπτικές της οικονομίας και θα στείλει αρνητικά μηνύματα στις διεθνείς αγορές, από τις οποίες παραμένουμε αποκλεισμένοι».
Τα αρνητικά μηνύματα στις αγορές τα στέλνει ο κ. Μητσοτάκης και η ηττοπάθεια και η έξη του ελληνικού κεφαλαίου να αυγατίζει από τον κρατικό κορβανά.
Ο μετασχηματισμός της οικονομίας δεν θα προέλθει από τους μισθούς των 300 ευρώ, προφανώς ούτε από την τόνωση της κατανάλωσης γιατί και ότι πάρει ο κόσμος θα πάει στους φόρους και στα δάνεια, αλλά από την επιστροφή των 160 δισ. ευρώ του εξωτερικού…
…Θέση 5η:
«Οι προκλήσεις για το σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως και για τις υπεύθυνες δυνάμεις της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι σήμερα ιδιαίτερα αυξημένες. Ξεκινούν από την αναθεώρηση κρίσιμων άρθρων του Συντάγματος, διατρέχουν όλες τις λειτουργίες της δημόσιας διοίκησης και τα πεδία της οικονομίας – ιδιαίτερα στην χάραξη μιας φιλόδοξης βιομηχανικής πολιτικής – και φτάνουν μέχρι την ψηφιακή επανάσταση, που επιβάλλεται να ξεκινήσει άμεσα και στη χώρα μας. Το τι πρέπει να γίνει το γνωρίζουμε πλέον καλά».
Πράγματι, χρειάζεται ένα σύνταγμα που θα είναι σεβαστό, όχι νομιμοποιητής της «κατάστασης εξαίρεσης».
Πράγματι, ο μόνος τρόπος να προστατευτεί το σύνταγμα από τον εξευτελισμό είναι η εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, μέσα από δημοψηφίσματα, μέσα από την καθιέρωση της νομοθετικής πρωτοβουλίας των πολιτών και τη λογοδοσία της δικαιοσύνης…
Στο εισαγωγικό σημείωμα της ΕΠΙΣΚOΠΗΣΗΣ στο εν λόγω δελτίο του ΣΕΒ επισημαίνεται ότι «η ελληνική οικονομία ανακάμπτει με σταθερά βήματα, αν και όχι τόσο γρήγορα όσο απαιτούν οι περιστάσεις, για να ξεφύγουμε από την μεταμνημονιακή μιζέρια. … όλες οι κατηγορίες επενδύσεων αυξάνονται με ικανοποιητικούς ρυθμούς, με τις επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό και εξοπλισμό τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής και επικοινωνιών, να αυξάνονται κατά 19% περίπου στο α’ εξάμηνο του 2018. Σημειώνεται ότι η παραγωγικότητα της εργασίας, μετά από τρία χρόνια μείωσης, έχει επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς μεταβολής (+0,7% το α’ εξάμηνο του 2018), στηρίζοντας ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς άνω του 1% (ή +0,8% λαμβάνοντας υπόψιν τον πληθωρισμό) στο α’ εξάμηνο του 2018 (έναντι 0,1% το 2017 και μειώσεων τα προηγούμενα χρόνια)… Το συντελούμενο ξήλωμα του πλαισίου εργασιακών σχέσεων μπορεί δυνητικά να αντιστρέψει την καλή αυτή πορεία της οικονομίας, και είναι πιθανόν να οδηγήσει στην ανεργία ανθρώπους που έχουν και την μεγαλύτερη ανάγκη… Για αυτό χρειάζεται περίσκεψη και περισυλλογή τώρα που η οικονομία ανακάμπτει, και όχι υποσχέσεις και κούφια λόγια».