Παρότι ακόμα πενθούμε για την πρόσφατη συμφορά που βρήκε την πατρίδα μας, πιστεύω ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι στις 20 Αυγούστου φτάσαμε σε ένα ορόσημο, αφού ολοκληρώθηκε το τρίτο Μνημόνιο και η Ελλάδα εισήλθε στη μεταμνημονιακή εποχή, ύστερα από μια οκταετία σκληρής λιτότητας για τον λαό. Οφείλουμε, λοιπόν, να κάνουμε απολογισμό της επώδυνης οκταετίας.
Κυρίως, όμως, οφείλουμε να εκπονήσουμε αξιόπιστα σχέδια για το μέλλον, που πρέπει να περιλαμβάνουν περισσότερες ρήξεις με το παρελθόν.
Η έξοδος από τα μνημόνια συνοδεύεται από ελπιδοφόρες εξελίξεις: μείωση της ανεργίας κατά περίπου οκτώ εκατοστιαίες μονάδες, θεαματική ανάκαμψη του ασφαλιστικού συστήματος, με πρόβλεψη ο ΕΦΚΑ να έχει στο τέλος του 2018 πλεόνασμα άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.
Οσοι μιλούν με βεβαιότητα για περικοπές των συντάξεων εντός του 2019, αγνοούν ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια, η κρίση του ασφαλιστικού ήταν τέτοια, που πολλοί συνταξιούχοι κινδύνευαν να μην πάρουν καν σύνταξη.
Ο ελληνικός λαός δικαιούται κάθε τιμή, διότι σήκωσε το βάρος τριών μνημονίων, εκ των οποίων τα δύο πρώτα απέτυχαν παταγωδώς, ενώ το τρίτο οδηγήθηκε σε αίσιο τέλος.
Στη διάρκεια των οκτώ χρόνων, η Ελλάδα κινδύνευσε να βρεθεί εκτός ευρωζώνης, ίσως και εκτός Ε.Ε. Το γεγονός ότι ο κίνδυνος αυτός αποφεύχθηκε, δεν είναι μικρής σημασίας.
Ο,τι και αν λένε σήμερα, τα κόμματα που διαχειρίστηκαν τα δύο πρώτα μνημόνια, ουδεμία αξιοπιστία διέθεταν έναντι των εταίρων μας.
Επόμενο είναι να μην αρέσει σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ότι με τη σημερινή κυβέρνηση η Ελλάδα απέκτησε συμμάχους στην Ευρώπη, που δεν είναι όλοι ομοϊδεάτες του Τσίπρα, ακόμα και ο Γιούνκερ και η Μέρκελ είδαν στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού της Ελλάδας έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή.
Προφανώς η σημερινή Ε.Ε. δεν είναι η ενωμένη Ευρώπη που επιθυμούμε ως Αριστερά. Δεν είναι Ευρώπη των λαών, ούτε των εργαζομένων.
Και για να προχωρήσει η ενοποίησή της σε σταθερή τροχιά, διεκδικούμε να κινηθεί η Ε.Ε. στην κατεύθυνση μιας πιο δημοκρατικής, κοινωνικής, ειρηνικής και οικολογικής Ευρώπης.