Γεώργιος Αθανασίου
Ακούμε τακτικά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια για ένα πόλεμο ενάντια στα πλαστικά που έχουν μπεί κατά κόρον στην καθημερινότητά μας.Εχουν γραφτεί άρθρα,αναλύσεις για την επικινδυνότητα της ”πλαστικοποίησης της ζωής μας΄΄,αλλά κανένας δεν μίλησε για την επικινδυνότητα του πλαστικού που φοράμε καθημερινά.
Το πλαστικό σε αυτά που φοράμε, ρούχα και παπούτσια, μπορεί να είναι λιγότερο ορατό από ό,τι είναι στα μπουκάλια ή στα καλαμάκια, αλλά δεν είναι λιγότερο τοξικό. Πολύ περισσότερο που, πάνω από το μισό των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων τα οποία παράγονται κάθε χρόνο περιλαμβάνουν πλαστικό.
Η ανάπτυξη συνθετικών ινών ως τρόπος μίμησης των φυσικών υφασμάτων ή και μιας αντίληψης ότι είναι περισσότερο «ευέλικτες» στη χρήση τους, βοήθησε στο να «κρυφτεί» το πλαστικό σε τόσο μεγάλο μέρος από αυτά που φοράμε σήμερα.
Από το ύφασμα, έως την κλωστή,χρησιμοποιούνταν το βαμβάκι,ενω από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα συνθετικά κέρδισαν μεγάλο μερίδιο αγοράς κυρίως λόγω ευελιξίας παραγωγής και φυσικά μικρότερου κόστους.
Τα λέω αυτά,επειδή βλέπω ότι ακολουθούμε μια οικολογική διάθεση στην τοξικότητα των πλαστικών που χρησιμοποιούμε ευρέως και καλά κάνουμε,αλλά μήπως πρέπει να δούμε τι συμβαίνει και τι θα κάνουμε με την τοξικότητα του πλαστικού που φοράμε.
Κλείνοντας ας δούμε και ένα σημαντικό στοιχείο που περνά μάλλον αδιάφορα:
Πετάμε περίπου 48 εκατομμύρια τόνους ρούχων κάθε είδους το χρόνο, το 75% των οποίων καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής ή αποτεφρώνεται. Λιγότερο από το 1% των ενδυμάτων ανακυκλώθηκε σε νέα ρούχα το 2017.