του Νίκου Μωραΐτη
Δεν γράφω αυτό το κείμενο με την ελπίδα της προφητείας. Μακάρι να το διαβάζουμε αργότερα και να γελάμε. Όμως, δυστυχώς, υπάρχουν προηγούμενα.
Ξέρουμε πώς το εκάστοτε σύστημα ρίχνει κυβερνήσεις. Ξέρουμε τι συνέβη το «βρόμικο ‘89», όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση έστειλε υπόδικο αυτόν που ετοιμαζόταν να κερδίσει για τρίτη φορά τις εκλογες κόντρα σε έναν άλλο Μητσοτάκη.
Ξέρουμε τι συνέβη το 2007, όταν ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές στις οποίες αναμενόταν να κάνει περίπατο. Τέσσερις μέρες μετά άρπαζε φωτιά από άκρη σ’ άκρη ένας ολόκληρος νομός, με τα χωριά και τους κατοίκους να καίγονται. Αποτέλεσμα: Τα ποσοστά του Καραμανλή ψαλιδίστηκαν, η νέα του κυβέρνηση είχε 151 βουλευτές, τα χέρια του ήταν δεμένα. Τα δεκεμβριανά του 2018 και το Βατοπαίδι ήταν οι άλλες δύο απαραίτητες πράξεις για να μετατραπεί από κραταιό ηγέτη της κεντροδεξιάς σε έναν άκεφο, άβουλο θαμώνα της ταβέρνας. Το παιχνίδι είχε πια χαθεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Το έχει αποδείξει τρία χρόνια τώρα. Είναι ακούραστος, φέρνει στο φως σκάνδαλα δεκαετιών, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ακόμα κι όταν πήγε με ένα 61% μαζί του και οι ευρωπαίοι του είπαν «δεν μας νοιάζει, φύγε», εκείνος ήταν απίστευτα ευέλικτος, για το καλό της χώρας του όπως αποδείχτηκε.
Μπορεί, μέσα στο μακιαβελικό ευρωπαϊκό περιβάλλον που ζούμε, να μην μπόρεσε να βγάλει την Ελλάδα από τα Μνημόνια «με ένα νόμο», όπως υποσχέθηκε, κατάφερε όμως σε τρία μόλις χρόνια -με σκληρές αποφάσεις- να φέρει το αποτέλεσμα που δεν έφερναν οι άλλοι. Αυτοί πάλευαν να κλείσουν μία αξιολόγηση. Αυτός σε τρία χρόνια βγάζει τη χώρα από τα Μνημόνια. Τα κατάφερε. Θα το πληρώσει. Θα τον φάνε ζωντανό.
Ποιοι; Όλοι εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα, την καταλήστευσαν, την έβαλαν στα Μνημόνια, μοίρασαν τα ρουσφέτια, δημιούργησαν μια μπαζωμένη Ελλάδα, έκλεισαν ακτές για ένα μπαξίσι. Ο γνωστός τοπικός πολιτευτής του γνωστού τοπικού βουλευτή που θα μιλήσει στο γνωστό στην πολεοδομία που θα κάνει τα γνωστά στραβά μάτια έναντι της γνωστής αμοιβής…
Ο 44χρονος πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την άναρχη δόμηση, για τις ελληνικές φαβέλες που χτίστηκαν πριν καν γεννηθεί. Ένα λυόμενο. Ή μια τροχοβίλα. Ή τσιμεντένιες κολώνες και πάνω τούβλα και ελενίτ. Και συρματόπλεγμα. Παντού. Είναι δικό μου. Απαγορεύεται η είσοδος. Παραθαλάσσιοι οικισμοί χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα. Θέρετρα – φέρετρα. Και πάνω στους νεκρούς, ο χορός της νίκης, του Πορτοσάλτε, του Άδωνι, του Παπαχρήστου, του Πρετεντέρη – όλων αυτών που έπαιρναν το ναρκωτικό της εξουσίας και έχουν μείνει τρία χρόνια εκτός. Στερητικό σύνδρομο. Δεν θα σταματήσουν αν δεν επιστρέψουν. Δεν έχουν όρια – γιατί ποτέ δεν είχαν, ούτε όταν όλοι μαζί τα έτρωγαν.
Στις 20 Αυγούστου ένας αριστερός νεαρός πολιτικός βγάζει την κατεστραμένη Ελλάδα από τα Μνημόνια. Ποιος το περίμενε; Ούτε οι δανειστές που τώρα τον επαινούν. Γι’ αυτό δε θα τον αφήσουν. Θα τον φάνε ζωντανό. Τα μποφόρ την εποχή εκείνη είναι στις δόξες τους.
Ο Τσίπρας θα βγάζει τη χώρα από τα Μνημόνια και η χώρα θα καίγεται. Ο Πορτοσάλτε θα προσεύχεται για νέους νεκρούς. Κι αν δεν πετύχουν το στόχο τους οι πυρκαγιές, έχει ο Θεός: Να καεί η Αθήνα όπως τον Δεκέμβριο του 2008. Να κατασκευαστεί ένα ωραιότατο «αριστερό» σκάνδαλο. Σάμπως ο κόσμος ξέρει, ξεχωρίζει, θυμάται; Έχει πολλή οργή πια για να έχει μνήμη. Όποιον του δείξουν με το δάχτυλο τα θηριώδη ΜΜΕ, θα τον φάει.
Ίσως να μην πρέπει να ξαναβγεί ο Τσίπρας. Ήταν πολύ νέος, πολύ άσπιλος, με πολύ καθαρό βλέμμα. Πολύ καλός για να αξίζει σε πολίτες που λαδώνουν και λαδώνονται, κάνουν ιδιοκτησία τους την ακτή και μπαζώνουν ρέματα. Στη χώρα αυτή αξίζει ο Κυριάκος. Γι’ αυτό και, δικαίως, η οικογένειά του αποτελεί το πιο βαρύ όνομα που θρέφεται από το δημόσιο εδώ και έναν αιώνα.
δημοσιεύτηκε στο altsantiri.gr