Το μέτρο μου, εμένα του σύγχρονου Έλληνα, είναι ένα λαστιχάκι με υποδιαιρέσεις υποχρεώσεων και πολλαπλάσια δικαιωμάτων ΜΟΥ
Αν πιστεύετε πως η Καλλιτεχνούπολη δεν ήταν αυθαίρετος οικισμός πάνω σε καμμένο δάσος τότε μην προχωράτε να διαβάζετε παρά κάτω.
«Σταδιακά η διαδρομή βγαίνει εκτός κατοικημένης περιοχής και μπαίνει σε ένα από τα πιό ωραία κομμάτια της με αρκετό πράσινο και στις δυο πλευρές του δρόμου» *
«Οταν φτάσεις στο 11/ 12ο χλμ της Κλασσικής διαδρομής δεν θα δεις πλέον αυτήν την εικόνα που κάποτε απολάμβαναν οι δρομείς του Μαραθωνίου.
Ανοίγοντας το Google Earth κι βλέποντας την εικόνα από δορυφόρο, διαπίστωσα πως η μόνη ακόμα και σήμερα πράσινη λουρίδα πρασίνου που έχει ή μάλλον είχε απομείνει στα ανατολικά της Πεντέλης είναι αυτή η καταπράσινη ζώνη που κάποτε έρχονταν από την περιοχή της Νταού και έζωνε το Μάτι. Όταν μέτρησα την ευθεία, πάνω στην δορυφορική απεικόνιση, που και πως κινήθηκε η φωτιά από τους λόφους στην Νταού μέχρι την θάλασσα, μέσα σε 2-3 ώρες διαπίστωσα έκπληκτος πως μάλλον θα πρέπει να είναι η πιο μικρή απόσταση που έχει διανύσει πυρκαγιά σε αυτόν τον κατακαμένο από εμάς τόπο με τα περισσότερα σίγουρα θύματα.
5 χλμ μόνο μήκος και 2-3 το πολύ πλάτος !
Την ίδια ώρα που δεκάδες ανθρώπινες ψυχές και μια πανέμορφη περιοχή χάνονταν και εξαφανίζονταν από τον χάρτη διαπίστωσα τον πιο σαρωτικό δυτικό άνεμο που είχα βιώσει ποτέ μου εδώ και μια δεκαετία στα παράλια του Ευβοϊκού μερικά χλμ νοτιότερα. Δεν είχα παρατηρήσει ποτέ μέχρι εκείνη την μέρα ανεμοστρόβιλους που έρχονταν από στεριανό άνεμο και δημιουργούσαν Σίφωνες που χάνονταν στο πέλαγος.
Την ημέρα της φωτιάς που ξεκίνησε και συνέχιζε να καίει στα Γεράνια όλη η περιοχή του Λεκανοπεδίου αλλά και των Μεσογείων, της Λαυρεωτικής αλλά και πιο πέρα απέναντι στη Τζιά αλλά και στα βόρεια Κυκλαδονήσια όπως η Άνδρος, είχε κατακλυσθεί από καπνούς.
Το χαμηλό βαρομετρικό που άρχισε να δημιουργείται συσσωρευτικά τις τελευταίες μέρες, λες και πίεζε όλο αυτήν την συνεχή κολοσσιαία πυρακτωμένη καυσ-αέρια μάζα να εκτονωθεί προς τα ανατολικά μια και φυσούσαν νότιοι και κυρίως δυτικοί άνεμοι. Το καυσ-αέριο αυτό sandwich που κινούνταν νότια εκατο- πολλαπλασίασε τους τοπικούς ανέμους που πέρναγαν από την νέα φωτιά που ξεκίνησε 10 χλμ βορειότερα και περίπου παράλληλα με την φορά του προηγούμενου μετώπου, στην Νταού, δημιουργώντας όχι απλά έναν ταχείας ανάπτυξης πύρινο διάδρομο αλλά ένα αφύσικο τεράστιο φλογοβόλο.
Το δάσος των παρυφών της Ανατολικής πλευράς της Πεντέλης, όπως και τα υπόλοιπα γύρω της, έσβησε μαζί με δεκάδες ψυχές σε λίγες μόνο στιγμές. ¨Έτσι όπως άλλωστε γίνεται εδώ και δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας.
Η άναρχη ανάπτυξη των γύρω περιοχών της πρωτεύουσας που μέσα σε δυο δεκαετίες και από μια πόλη 1 εκατομ. είχε απο-μορφωθεί σε ένα υδροκέφαλο γίγαντα 4 εκατομμυρίων έμοιαζε σαν μια ζεστή πυρακτωμένη σόδα που εκρήγνυται και ξεχειλίζει χωρίς μέτρο, μέθοδο και πρόγραμμα. Στην πραγματικότητα οι εποικήσεις των γύρω περιοχών της αρχαίας πόλης που εξαφανίσαμε εμείς οι σύγχρονοι μοιάζουν με αστικούς λεκέδες πάνω στο παλιό τεράστιο δάσος των ορεινών όγκων της Πεντέλης Του Υμηττού αλλά και της Πάρνηθας.
Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη ένας δάσος θα πλέκονταν αρμονικά με τον αστικό τσιμέντινο ιστό της πόλης που μεγάλωνε σταδιακά.
Στην περίπτωση μας; Πολλαπλασιάσαμε την έκταση και το οικοδομήσιμο εμβαδόν μπαζώνοντας τα αρχαία ποτάμια μαζί με τους παραπόταμους που διέσχιζαν μέσα την πόλη μας , και αφού κάψαμε τα γύρω της πόλης δάση αρχίσαμε τον οικισμό και τον εξωραϊσμό.
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να κατανοήσω σε βάθος με τι ασχολούνται πραγματικά όλοι αυτοί οι εξωραϊστικοί σύλλογοι που ξεφύτρωσαν γύρω από τις μεγάλες πόλεις. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 δεν είχα αναλύσει αρκετά πως προέκυψαν τόσες περιοχές στο Πανελλήνιο που ονομάσθηκαν Πάτημα και ουχί Καταπάτημα.
Άλλωστε τα πιο ευφάνταστα αρχαιόπληκτα ονόματα δεν είναι των νέων κρασιών που λανσάρονται από εμάς τους νεοέλληνες σαν Reserve Wines στην αγορά -άσχετα αν τα περισσότερα είναι τέλεια για να αντικαταστήσετε το μπαλσάμικο στην σαλάτα σας – αλλά των οικισμών που ξεπηδούν πάνω σε καμμένες περιοχές. Ο εξωραϊσμός λειτουργεί στην σύγχρονη εκδοχή του πρωτίστως ως εξάλειψη μνήμης.
Οι λέξεις και πως τις χρησιμοποιούμε είναι πάντα συμβολικές των επιδιώξεων μας. Επιδιώξεων μας που λειτουργούν σαν ασανσέρ συνείδησης για να προάγουμε το Υπερ-εγώ στην χώρα του “κυρία κυρία εγώ’. Άλλοτε εξυψώνουμε κάτι και άλλοτε το ρίχνουμε στην Δ’ κατηγορία και στα τάρταρα.
Δεν είναι μπάζωμα ποταμών άλλα εγκιβωτισμός.
Δεν είναι επαρχία αλλά περιφέρεια.
Δεν είναι καταπάτηση του δάσους του Υμηττού της Πεντέλης και της Πάρνηθας άλλα εξωραϊσμός.
Δεν είναι κρατική καταπάτηση αλλά οικιστική επέκταση ή ένταξη σχεδίου.
Οι στάμπες λένε περισσότερα για αυτούς που τις εκστομίζουν και τις χρησιμοποιούν παρά για τους στόχους τους πολλές φορές, όπως άλλωστε γίνεται και κάνουμε με τόσα άλλα ζητήματα στην ζωή μας.
Δεν είναι Ελληνική Λαϊκή Ούτε Δημοτική Δεν είναι Αρχοντολαϊκή μουσική. Είναι Ελαφριά ή και αργότερα Εντεχνη μουσική.
Δεν είναι Τρόικα αλλά Θεσμοί.
Δεν είναι ένα απλό συμβόλαιο που κάνεις καθημερινά αγοράζοντας ή δανειζόμενος, αλλά Μνημόνιο.
Σε μια χώρα που εμείς οι σύγχρονοι αιγαιοπελαγίτες έχουμε περιοριστεί αφού έχουμε βιώσει από τα γονικά μας και μάθει , να λύνουμε το καθημερινό σταυρόλεξο της τραχιάς γεμάτο δόσεις ζωής, μόνο καθέτως και σπανίως οριζοντίως δεν θα μπορούσε ποτέ η πόλη και τα περίχωρά της να έχουν πλασθεί διαφορετικά.
Το μέτρο μου εμένα του σύγχρονου είναι ένα λαστιχάκι με υποδιαιρέσεις υποχρεώσεων και πολλαπλάσια δικαιωμάτων ΜΟΥ.
Η μεσαία τάξη μετά τον σεισμό του 1981 που τρόμαξε τους Αθηναίους πολυκατοίκους δημιούργησε μια νέα ανάγκη στους Αθηναίους αλλά και στους Θεσσαλονικείς. Εγκαταλείποντας το τριάρι έβρισκαν διέξοδο προς το πράσινο. Ακόμα και αν το πάρκο στη γειτονιά μας στα Βόρεια Προάστια αποτελείται από 10 δένδρα.
Στα δύσκολα χρόνια δεν έχεις τόσο ανάγκη για πράσινο και να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο αφού άλλωστε τα πνευμόνια μας αγχωτικά κλείνουν και ο εγκέφαλος μας υπολειτουργεί.
Η πληθυσμός της Αθήνας στην ουσία δεν μειώθηκε αφού ακόμα και αυτοί που μετέτρεψαν το φτωχικό παράκτιο καλυβάκι τους σε κυρία κατοικία αναγκάζονται σχεδόν καθημερινά να βουτήξουν για να επιβιώσουν εργασιακά στο άναρχο ορθωμένο τσιμέντο μας.
To ρήμα commuting** αποδίδεται μόνο περιφραστικά στα ελληνικά επειδή δεν υπήρχε σαν φαινόμενο στη ζωή μας.
Πολλές φορές τα βράδια μου έχει γίνει απίστευτη εμμονή το επαναλαμβανόμενο όνειρο να μετατρέψουν το παλιό εργοστάσιο της Οινοποιίας Καμβά σε νέα Βουλή των Ελλήνων. Δρόμοι έτοιμοι άνετης πρόσβασης υπάρχουν και σταθμοί του Μετρό ήδη λειτουργούν. Είναι εξαιρετικά απλό να κατανοήσει κάποιος πως γίνεται τόσο πολλές λάθος αποφάσεις να λαμβάνονται στο πιο υποβαθμισμένο περιβαλλοντικά τόπο Πολιτικό εγκέφαλο της Πολιτείας των Ελλήνων -για να μην γράψω των Αθηνών αφού ποτέ ο εγκέφαλος των Κυβερνώντων άλλα και των Αντιπολιτευομένων δεν οξυγονώνεται επαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες.