Όχι ότι χρειαζόμαστε πολλά παραδείγματα για να βεβαιωθούμε για την ανωριμότητα της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά οπωσδήποτε το ότι κουβεντιάζουμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές από την επαύριο των προηγούμενων λέει πολλά. Μιας κι από τον Οκτώβριο θα συζητείται στη Βουλή η Συνταγματική Αναθεώρηση- αν δεν μας προλάβουν τα γεγονότα- μήπως θα ήταν ουσιαστικό να προστεθεί και μια διάταξη για την υποχρεωτικότητα της τετραετίας ούτως ώστε η πολιτική και κατά συνέπεια κοινωνική και οικονομική σταθερότητα να μην εξαρτώνται από τα μικροκομματικά παιχνίδια;…
Δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμορφώνονται όταν αποφασίζουν για τα κοινά κάθε τέσσερα χρόνια ή, έστω, κάθε φορά που διεξάγονται πρόωρες εκλογές. Απαιτείται συνεχής τριβή με τη λήψη αποφάσεων, που απαιτεί πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες…
Κι αν η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει το θάρρος να ξεκινήσει μια τέτοια μεταρρύθμιση, ας μας δίνει τουλάχιστον τη δυνατότητα όταν ψηφίζουμε να το κάνουμε δίχως να μας μπερδεύει. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε εκλογική διαδικασία- βουλευτικές, ευρωεκλογές, τοπικές εκλογές- πρέπει να διεξάγεται σε διαφορετική ημερομηνία ώστε οι ψηφοφόροι να επικεντρώνουν τη σκέψη τους σε πολύ συγκεκριμένες διακυβεύσεις κι όχι να πολυδιασπάται ώστε κάποιοι να γλιτώσουν την εκλογική συντριβή εκεί που τους καίει περισσότερο, στη Βουλή δηλαδή…
Όπως κι αν έχει, η χώρα έχει μπει σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο η οποία θα περιλαμβάνει όλα όσα μας έχουν συνηθίσει τα πολιτικά κόμματα στο παρελθόν: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία είναι μερικά μόνο από τα πατροπαράδοτα “εδέσματα” που θα σερβιριστούν στο πόπολο, το οποίο από την πλευρά του ευχαρίστως θα τα καταναλώσει ελλείψει και σοβαρών εναλλακτικών λύσεων. Η δημοκρατία- ανέκδοτο σε νέες θλιβερές περιπέτειες στη χώρα που ναι μεν τη γέννησε, αλλά της άλλαξε την πίστη…