Τον Πάνο Καμμένο τον γνώρισα μέσα από την ίδρυση του Κινήματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ένα Σάββατο όπου είχε συρρεύσει πλήθος πολιτών, άλλοι για να ενταχθούν και απλά να βοηθήσουν στο νέο Κίνημα και άλλοι για να δηλώσουν βουλευτική υποψηφιότητα για τις εκλογές του Μαΐου 2012.
Θυμάμαι ότι συνομιλούσε με όλους με απλότητα και χαμόγελο και ήταν εκείνο το Σάββατο του Μαρτίου 2012 που αισθάνθηκα στους Ανεξάρτητους Έλληνες «σαν στο σπίτι μου».
Στην πορεία διαπίστωσα ότι είναι ένας χειμαρρώδης τύπος που με ειλικρίνεια λέει, ότι ακριβώς αισθάνεται, κάποιες φορές μάλιστα με λεκτική πολιτική υπερβολή, όμως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάθε κίνησή του είναι απόλυτα μετρημένη.
Όπως, λοιπόν, τον Αύγουστο του 2015 συνειδητοποίησε ότι στην «σκακιέρα των μνημονίων» έπρεπε, χάριν της Ελλάδας, αναγκαστικά να τροποποιήσει την πολιτική του, με κόστος βαρύ για εκείνον και το Κίνημα, έτσι και αυτόν τον καιρό πράττει ακριβώς το ίδιο: ψήφισε το Σάββατο κατά της πρότασης δυσπιστίας της ΝΔ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι εν προκειμένω το βραχυπρόθεσμο τουλάχιστον κόστος θα ήταν έτι βαρύτερο.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ως προς το Σκοπιανό ο Καμμένος δείχνει να έχει συγκεκριμένο σχεδιασμό. Ως έμπειρος πολιτικός γνωρίζει ότι στο διεθνές επίπεδο θα πρέπει να κινείσαι με ευελιξία, χωρίς όμως να χάνεις τον σκοπό.
Και για το Σκοπιανό οι θέσεις του ήταν ήδη γνωστές από τότε που ήταν απλός βουλευτής, ενώ και στην περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή ήταν από εκείνους που αντιδρούσε σε συμφωνία σύνθετης ονοματοδοσίας που να εμπεριέχει την λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της.
Γνωρίζει, βέβαια, πολύ καλά ότι το εγχείρημα ήταν και είναι δύσκολο, όταν έχει καταγραφεί μακεδονική γλώσσα στην 3η διάσκεψη του ΟΗΕ για την τυποποίηση γεωγραφικών ονομάτων το 1977, όταν μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και ιδίως μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 υπήρξε αναγνώριση των Σκοπίων από πολλές χώρες και μάλιστα από κάποιες με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά κι όταν η Ελλάδα επί μακρόν άφηνε την γείτονα χώρα να παραβιάζει ποικιλοτρόπως την ενδιάμεση συμφωνία, χωρίς να αντιδράσει ως όφειλε.
Τι έκανε λοιπόν? «Σήκωσε» πρώτος το θέμα της μίας και μοναδικής Ελληνικής Μακεδονίας, τοποθετούμενος ξεκάθαρα, ότι δεν συμβιβάζεται με σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγό της.
Η σαφής αυτή τοποθέτησή του εν σχέσει με την υποτιθέμενη παραδοσιακά συντηρητική ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος έκανε δηλώσεις για σύνθετη ονομασία χωρίς να αποκλείει την χρήση του ελληνικού όρου, σε συνδυασμό με την πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα, συνεισέφερε στην λαϊκή αντίδραση, όπως αποτυπώθηκε στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.
Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν ένας πολιτικός αρχηγός που είναι και συγκυβερνήτης της χώρας «σηκώνει» ψηλά συγκεκριμένο θέμα στην πολιτική ατζέντα του τόπου, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό θα δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Αρκεί να θυμηθούμε το 2007 όπου εδρομολογείτο από τα δύο πάλαι ποτέ αντίπαλα και νυν «συμμαχικά» κόμματα η συμφωνημένη για το Σκοπιανό σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, χωρίς να το πάρουμε «χαμπάρι» εμείς οι κοινοί θνητοί, ασχέτως τελικά που το βέτο Καραμανλή «έσωσε την παρτίδα».
Η ενέργεια αυτή του Πάνου Καμμένου αποσκοπούσε ακριβώς στην λαϊκή αφύπνιση, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης ή προτίμησης, ώστε να τοποθετηθεί με σαφήνεια η αντιπολίτευση, ιδίως η ΝΔ που είχε ήδη ρητορική υπαναχώρησης από την εθνική γραμμή του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών επί Προεδρίας Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1992, αλλά και το ΚΙΝΑΛ που δίνει την εντύπωση, ότι έχει συνδεθεί στο «άρμα» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Θα πρέπει να σημειώσω ότι οι σχέσεις των δύο συγκυβερνητών είναι αρμονικές, γιατί βασίζονται σε πλαίσια ειλικρίνειας και αλληλοσεβασμού της πολιτικής διαφορετικότητας τους, άλλωστε οι ίδιοι έχουν δηλώσει ότι συμμετέχουν σε μια ενωτική κυβέρνηση ειδικού σκοπού με στόχο να ορθοποδήσει η Χώρα και να «χτυπηθεί» η διαφθορά που την έσυρε σε ηθική κρίση.
Ποιο ήταν, λοιπόν, το παρεπόμενο αποτέλεσμα?
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρχικά προσπάθησε πολιτικά να κρατήσει χαμηλούς τόνους, δηλώνοντας σύμφωνος σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και τον όρο Μακεδονία.
Μάλιστα, σύμφωνα με διαδικτυακές φήμες (τις οποίες ο ίδιος διέψευσε καρατομώντας παράλληλα σημαίνον στέλεχός του στην Βόρειο Ελλάδα) φέρεται ότι προσπάθησε να επιβάλει στα στελέχη του, ιδίως στην Βόρειο Ελλάδα, να μην συμμετέχουν στα συλλαλητήρια.
Ανεξαρτήτως αν ισχύει ή όχι η φήμη, τελικώς επέλεξε να «πλειοδοτήσει» στην πολιτική αστάθεια της Χώρας, υποβάλλοντας την πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης.
Μάλιστα, η πρόταση δυσπιστίας αναφερόταν έντεχνα α) εν μέρει κατά της κυβερνητικής πολιτικής κατά της οποίας προφανώς δεν μπορούσαν, ούτως ή άλλως, να ψηφίσουν οι βουλευτές και οι Υπουργοί των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και β) μόνον ως προς την γλώσσα και εθνότητα των Σκοπιανών, χωρίς καμιά αναφορά για την σύνθετη γεωγραφική ονομασία με την χρήση του όρου Μακεδονία.
Γιατί, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέθεσε τόσο πρόωρα πρόταση δυσπιστίας επί ενός σχεδίου συμβάσεως νομικά ανύπαρκτου που ενδέχεται να έρθει μελλοντικά προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή?.
Η πρόταση δυσπιστίας είχε μοναδικό σκοπό να «χτυπήσει» αποκλειστικά τον Πρόεδρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Η κύρια αιτία ήταν να αναχαιτίσει τον Πάνο Καμμένο που άρχιζε να διεισδύει «με φόρα» στους απλούς ψηφοφόρους της ΝΔ, αλλά και να «μαντρώσει» τις πολιτικές συνιστώσες του σε μια ενιαία γραμμή.
Ο Πάνος Καμμένος, πάλι, και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη απέναντι στην Χώρα, καταψήφισαν την πρόταση δυσπιστίας γιατί:
α) Η συζήτηση γινόταν επί ενός σχεδίου συμβάσεως που θα λάβει νομική ισχύ μόνον εφόσον έλθει στην ελληνική βουλή προς κύρωση και εν τέλει ψηφιστεί.
Για τους δύσπιστους παραπέμπω στην προσφάτως υπογραφείσα το 2009 αλλά μη κυρωθείσα και άρα νομικώς ανύπαρκτη σύμβαση για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και μελλοντικής ΑΟΖ μεταξύ των Κυβερνήσεων Ελλάδας και Αλβανίας.
β) Δεδομένου ότι οδεύουμε ολοταχώς για την έξοδο από το 3ο Μνημόνιο (παρά τις περί του αντιθέτου αντιπολιτευτικές «ελπίδες») η ανεξήγητη πτώση της Κυβέρνησης, επ’ αφορμή ενός σχεδίου σύμβασης ανύπαρκτου ουσιαστικά νομικά, θα δημιουργούσε πολιτική αστάθεια την στιγμή που η Ελλάδα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται ηρεμία για την ομαλή μετάβαση στην μετά-μνημόνιο εποχή.
γ) Όταν και εφόσον έλθει το σχέδιο σύμβασης προς κύρωση, η οποία θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως διεθνής (θέμα για το οποίο θα επανέλθω λίαν συντόμως) θα πρέπει να κυρωθεί στην Βουλή με την ψήφο 180 βουλευτών, όπως σήμερα δημόσια ζήτησε ο Πάνος Καμμένος και σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων από τον Πρωθυπουργό.
Η άποψη αυτή, που είναι πάγια άποψη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, είναι ευτυχές ότι ταυτίζεται και με την πρόταση του ψηφίσματος της από 17-6-2018 συνεδρίασης της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων, των κατεξοχήν αρμοδίων να αποφανθούν.
δ) Τέλος, είναι αυτονόητο ότι ακόμη κι αν η πρόταση δυσπιστίας αφορούσε μόνον το Σκοπιανό, κανείς Ανεξάρτητος Έλληνας δεν θα μπορούσε να την υπερψηφίσει, γιατί εξαιρεί και συνακόλουθα κάνει εμμέσως αποδεκτή την προτεινόμενη ονοματοδοσία με την χρήση του όρου Μακεδονία.
Άλλωστε, η ονομασία ενός κράτους καθορίζει τόσο την εθνικότητα ή υπηκοότητα των πολιτών του όσο και συνηθέστατα την γλώσσα.
Το ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι ποιοι από τους υπόλοιπους, πλην Σύριζα, βουλευτές, ιδίως της Βόρειας Ελλάδας, θα υπερψηφίσουν την εν λόγω σύμβαση όταν έρθει προς κύρωση στην Βουλή?
Τι θα κάνει η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και το ΚΙΝΑΛ? Θα καταψηφίσουν την κύρωση του σχεδίου συμβάσεως όταν έλθει προς ψήφιση στην Βουλή, όπως έχουν ήδη δεσμευτεί με την πρόταση δυσπιστίας ή θα αναιρέσουν την κάλπικη αντιπολιτευτική ρητορική τους?
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι σε αυτό το πολιτικό bras de fer για το Σκοπιανό ο Πάνος Καμμένος κατάφερε να εξαναγκάσει όλη την αντιπολίτευση, πλην του απέχοντος ΚΚΕ, να δεσμευτεί σε αρνητική ψήφο κατά την κύρωση του σχεδίου της διεθνούς σύμβασης, διατηρώντας ταυτόχρονα όχι μόνον την εθνική «κόκκινη γραμμή» των Ανεξαρτήτων Ελλήνων για την προάσπιση της Μακεδονίας μας, αλλά και την πολιτική σταθερότητα για την Χώρα.
Και τούτο το έπραξε ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.
Όπως δεκαετίες τώρα θα έπρεπε να πράττουν οι πολιτικοί μας ταγοί. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…
Κάτια Πουλάκη