Του Γ. Λακόπουλου
Για να είσαι ηγέτης πρέπει να είσαι ηγετικός. Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι. Το αντίθετο. Φάνηκε πάλι- μόλις μέσα σε ένα 24ωρο -σε δυο διαφορετικές εμφανίσεις του. Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη στον «Σκάι» -στον Τ. Χατζή -και σε μια παρουσίαση βιβλίου για την…ηγεσία.
Ίσως στη ΝΔ είναι η στιγμη να το ξανασκεφτούν με ποιον πάνε στις εκλογές- πριν είναι αργά για δάκρυα.
Στον «Σκάι», ο επικεφαλής της ΝΔ έχανε διαρκώς τη μπάλα και είπε πράγματα που θα προκαλούσαν αρνητικά σχόλια αν δεν είχαν επισκιασθεί από κάτι ανατριχιαστικό- που το έκανε χειρότερο στη συνέχει η Σπυράκη.
Ο Κυριάκος -που «δεν κατάλαβε την -κυβερνητική-ανακοίνωση για τα τρίκυκλα και έπρεπε να αναζητήσει λίγο στην μνήμη του.» διακήρυξε: «Τι τον νοιάζει τον 17χρονο για τον Λαμπράκη; Τι τον ενδιαφέρει τι έγινε το 1963;Οι παραπομπές στο παρελθόν και στο 1963 σε Γκοτζαμάνηδες και τρίκυκλα, γίνονται από έναν απελπισμένο πρωθυπουργό που ανασύρει στερεότυπα άλλων εποχών».
Γι’ αυτόν μια πολιτική δολοφονία είναι «πρότυπα άλλων εποχών». Αυτή τη φορά δεν ήταν γκάφα. Ήταν πρόκληση: διολίσθηση σε θέσεις δίπλα στην ακροδεξιά και ιστορική άγνοια ταυτόχρονα. Επικεφαλής δημοκρατικού κόμματος που θέλει να κυβερνήσει, καλεί βλέπει τη νεολαία να αγνοεί το παρελθόν, την ιστορία, την παραβίαση των νόμων και την καταπάτηση των δημοκρατικών κανόνων. Να μην ενδιαφέρεται γιατί και από ποιους δολοφονήθηκε ένα μέλος της Βουλής. Αυτά είναι για καταληψίες όχι για πτυχιούχους.
Η μνήμη είναι δύναμη στη Δημοκρατία και το λαό, αλλά για τον Μητσοτάκη δεν έχει καν ενδιαφέρον. Αφού οι 17χρονοι -επειδή δεν είχαν γεννηθεί τότε όπως και ο ίδιος, όπως πήγε να τον καλύψει η εκπρόσωπός του- δεν δίνουν δεκάρα για τη δολοφονία του Λαμπράκη, δεν δίνουν και για την Εθνική Αντίσταση, για την Αποστασία, για το πραξικόπημα τη 1967, για τη δολοφονία του Μπακογιάννη – και ό,τι άλλο συνιστά Ιστορία. Απίστευτο…
Την ίδια στιγμή και στην ίδια συνέντευξη αναδεικνύει την «αντιμετώπιση του Ρουβίκωνα» σε κεντρική εξαγγελία του. Σα να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Θέλει να γίνει Πρωθυπουργός για να… νικήσει μια αναρχοαυτόνομη ομάδα ακτιβιστών. Η λύση στο Σκοπιανό δεν τον πολυαπασχολεί: «Έχουμε ζήσει 20 χρόνια με αυτήν την εκκρεμότητα. Μπορούμε να περιμένουν δύο – τρία χρόνια ακόμα». Δεν είναι χάρμα;
Δεν τον απασχολεί ούτε να δώσει η απάντηση για την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του. Σα να μην τη… γνωρίζει-τη δραστηριότητα.. Δεν μπορεί όμως να μην γνωρίζει ότι δεν έχει προσφύγει μόνο η ίδια στη Δικαιοσύνη. Και η Δικαιοσύνη ερευνά το θέμα των offshore εταιριών. Για τις οποίες ο ίδιος επιμόνως αρνείται να πάρει θέση-ο μόνος στην Ευρώπη.
Στην άλλη εκδήλωση -στη παρουσίαση του βιβλίου «Ηγεσία» του Δημ. Μπουραντά- ο πρόεδρος της ΝΔ, έδειξε ότι σχέση του με την πολιτική γίνεται όλο και πιο περίεργη. Π.χ. δεν μπορεί ή δεν θέλει, να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα σε έναν πολιτικό και σε έναν τεχνοκράτη:
«Στην Ελλάδα κάνουμε τη διάκριση μεταξύ πολιτικών και τεχνοκρατών, ως εάν ο πολιτικός να είναι κάτι διαφορετικό από τον τεχνοκράτη«. Δεν είναι; Έτσι αναιρεί την ουσία του κοινοβουλευτισμού: ο πολιτικός εκλέγεται, έχει νομιμοποίηση. Και η εκλογή γίνεται με ψήφους, όχι με κατάθεση πτυχίων.
Όταν λέει «οι βασικοί κανόνες δεν διαφοροποιούνται είτε όταν διοικείς μία επιχείρηση είτε όταν διοικείς ένα Κόμμα», κάτι μπερδεύει: η πολιτική δεν είναι ουδέτερη εφαρμογή τεχνοκρατικής γνώσης. Κάποιος να του μιλήσει για την ιδεολογία. Και κάποιος να του στείλει τα βιογραφικά των μελών του σημερινού υπουργικού Συμβουλίου για να μην κάνει ευτελή αντιπολίτευση του τύπου:
«Οι πιο πολλοί που έχουν σήμερα υπουργικές θέσεις, δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο».