Πέτρος Κατσάκος
Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες της Τρίτης, το βλέμμα κόλλησε στις φωτογραφίες των ακροδεξιών τραμπούκων που επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη όταν οι τελευταίοι οδηγούνταν στον εισαγγελέα. Έχοντας σηκώσει τις μπλούζες τους, κάλυπταν τα πρόσωπά τους ώστε αυτά να μην καταγραφούν από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Πρόκειται για τα ίδια άτομα που το Σάββατο το απόγευμα και μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του αφιονισμένου όχλου των ομοϊδεατών τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χτυπούν, να κλωτσούν, να βρίζουν, να φτύνουν και να απειλούν τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης με πρόσωπα ακάλυπτα, παρότι είχαν απέναντί τους δεκάδες δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ να τους καταγράφουν.
Αν πιστέψει κανείς τις απολογίες τους περί μετάνοιας για τα όσα σε μια “κακιά στιγμή” έπραξαν, θα μπορούσε να αποδοθεί το κρύψιμο του προσώπου τους σε ένα αίσθημα ντροπής. Αν τους πιστέψεις. Γιατί αν δεν τους πιστέψεις θα έχεις απλώς να κάνεις με μια χούφτα θρασύδειλους νταήδες της οκάς που φούσκωναν με υπερηφάνεια τα μπράτσα τους και επιδείκνυαν τα πρόσωπά τους εντός του όχλου και απογυμνώθηκαν από τη μαγκιά και τον τσαμπουκά τους όταν βρέθηκαν στο κατώφλι του δικαστηρίου, αντιλαμβανόμενοι τα όσα τους περιμένουν.
Ακόμη και αν διαφωνεί κανείς με το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, ακόμη και αν καταδικάζει κανείς τις πράξεις τους, θα περιμέναμε να τους δούμε να υποστηρίζουν και ενώπιον του εισαγγελέα τα όσα καταμαρτυρούσαν ουρλιάζοντας στον Γιάννη Μπουτάρη. Να υποστηρίξουν και στο δικαστήριο όσα πιστεύουν για τον “τουρκόφιλο”, τον “εβραιόδουλο” και την “αδερφή” που προσβάλει τον ελληνισμό, ξεπουλάει τη Μακεδονία και έλαχε να είναι δήμαρχός τους. Να ξεράσουν τη χολή και το δηλητήριό τους για τον Γιάννη Μπουτάρη που είχε το θράσος να αμαυρώσει την εκδήλωση των ποντιακών σωματείων. Να πουν αυτά που φώναζαν το Σάββατο και να μην κάνουν πίσω ούτε λέξη κοιτάζοντας κατάματα δικαστές και κάμερες. Όπως θα έκαναν οι πατριώτες, βρε αδερφέ, που σε αυτόν τον τόπο -που ούρλιαζαν και αυτοί οι παλικαράδες πως τόσο τον αγαπούν- ακόμα και σε εκτελεστικά αποσπάσματα πήγαν με το κεφάλι ψηλά και με το βλέμμα καθαρό.
Οι πραγματικοί πατριώτες δεν κιότεψαν ούτε στα στρατοδικεία, ούτε στις εξορίες, ούτε στις σφαίρες, σε αντίθεση με τους θρασύδειλους φασίστες με τα κρυμμένα πρόσωπα. Αυτή είναι μια ειδοποιός διαφορά που δεν μπορεί να την αμβλύνει καμία θεωρία των δύο άκρων.