Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι από τον σημερινό Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα λείπει η «ευρυμάθεια». Τη βρίσκουν όμως στον Κυριάκο Μητσοτάκη που μπερδεύει τον Βολταίρο με τον Ρουσσώ. Θεωρούν μειονέκτημα ότι ο Τσίπρας ήταν παρών στους αγώνες της γενιάς του και μετείχε σε καταλήψεις, ενώ ο Μητσοτάκης πλεονεκτεί γιατί έχει τρία πτυχία.
Αυτά και άλλα, αντίστοιχης ποιότητας, επιχειρήματα χρησιμοποιούνται -σε συνδυασμό με δημοσκοπήσεις της οκάς- σε δυο κατευθύνσεις: να αντιστρέψουν την συντριπτική διαφορά υπέρ του Τσίπρα στο δημόσιο χώρο- σε ό,τι αφορά την παρουσία του και την αποτελεσματικότητα- και να προβλέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το ιμπέριουμ Τσίπρα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όσοι ειδικοί και αν εκπαιδεύσουν τον πρόεδρο της ΝΔ. Σε ό,τι αφορά τη διαχειριστική ικανότητα ανάμεσά τους αντιμετωπίζεται με δολιότητα. Δηλαδή μεταφέρεται στον Πρωθυπουργό το κόστος της πολιτικής που θα ασκούσε οποιασδήποτε από τα κόμματα που υπέγραψαν το Μνημόνιο.
Αποσιωπάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ενώ δεν έχει ευθύνη για τη χρεοκοπία -έφερε σε πέρας την πολιτική για την αποτροπή της και του αναγνωρίζεται παγκοσμίως, ενώ η ΝΔ -που προκάλεσε τη χρεοκοπία μαζί με το ΠΑΣΟΚ-, απέτυχε.
Με τη ίδια δολιότητα χρεώνεται στον Τσίπρα ότι «άλλα έλεγε και άλλα έκανε», ενώ συνέβη εντελώς το αντίθετο: πήρε τη πρώτη εντολή για να «καταργήσει» το Μνημόνιο, όπως έλεγε, και το επιχείρησε -ανεπιτυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο. Αλλά πήρε τη δεύτερη εντολή για να υλοποιήσει το Μνημόνιο που ο ίδιος διαμόρφωσε και το έκανε επιτυχώς, όπως δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο.
Αν έχει διαχρονικές ανακολουθίες ο Τσίπρας που «από αντιμνημονιακός έγινε μνημονιακός» -σα να μην έπρεπε- τι έχει ο Μητσοτάκης που το 2010 ήταν αντιμνημονιακός, πρώτο τραπέζι πιστά στα «Ζάππεια» του Σαμαρά, το 2012 έγινε φαν του Μνημονίου και το εφάρμοζε φανατικά και τώρα καταγγέλλει το…τέταρτο Μνημόνιο- που δεν υπάρχει κιόλας;
Σε ό,τι αφορά την πρόβλεψη του αποτελέσματος είναι βλακώδες να διατείνεται κάποιος ότι ξέρει ποιος θα κερδίσει τις εκλογές- ειδικά με χρήση της προηγουμένης επιχειρηματολογίας. Στην πολιτική υπάρχουν στοιχειώδεις κανόνες διαμόρφωσης της προτίμησης των ψηφοφόρων.
Πριν από όλα οι εκλογές κρίνονται από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας στην οποία στήνονται οι κάλπες. Ο Μάιος του 2012- τον οποίο κανείς δεν είχε προβλέψει- είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη. Και ο Οκτώβριος του 2019 είναι μακριά.
Δεύτερο, τις εκλογές κρίνει η αναμέτρηση των πρωταγωνιστών στο ανοιχτό πεδίο και σ’ αυτό το επίπεδο ο Κυριάκος Μητσοτάκης υστερεί δραματικά του Αλέξη Τσίπρα.
Τρίτο, αυτή η αναμέτρηση έχει πάντα ως φόντο τι εκφράζουν και ποιους εκπροσωπούν οι πρωταγωνιστές. Ο Μητσοτάκης είναι τυπικός εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας και εκφράζει τα συμφέροντα των λίγων και των διαπλεκόμενων.
Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που δεν προέρχεται από τζάκι και συντάσσεται με το δίκιο των πολλών. Ο ένας εκπροσωπεί τη Δεξιά και ο άλλος την Προοδευτική Παράταξη.
Τέταρτο, στις εκλογές προσερχεται με καλύτερο εξοπλισμό όποιος έχει «αφήγημα» για την επόμενη μέρα, βασισμένο στον απολογισμό της προηγούμενης, όχι σε κατασκευές επικοινωνιολόγων. Ο Τσίπρας παρέλαβε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα υπό διασυρμό και τη βγάζει από το Μνημόνιο χωρίς να ανοίξει μύτη, υποσχόμενος ανάσα σε όσους πλήρωσαν τη κρίση.
Ο Μητσοτάκης συνδέεται με τις προσωπικές, τις οικογενειακές και τις παραταξιακές αποτυχίες του και επιδιώκει την επιστροφή στο αμαρτωλό παρελθόν της διαπλοκής και την ώθηση στο περιθώριο των πολλών υπέρ της «επιτυχίας» των ολίγων.
Συμπέρασμα: Οι εκλογές δεν γίνονται με δημοσιεύματα, εκπομπές αναρτήσεις και «πίτες» πειρατικών δημοσκοπήσεων. Γίνονται με την ψήφο των πολιτών. Αυτή η ψήφος διαμορφώνεται με κριτήρια βιωματικά, ιστορικά, πολιτικά, ακόμη και αισθητικά. Αυτά τα υλικά έχει το μίξερ της λαϊκής ετυμηγορίας- και όχι όσα προβάλλουν οι φίλοι του Κυριάκου…
(Γιώργος Λακόπουλος – Kontranews.gr)